Garibaldino – Wikipedia, wolna encyklopedia

Garibaldino
ilustracja
Klasa

niszczyciel

Typ

Soldato

Historia
Stocznia

Ansaldo, Genua

Położenie stępki

23 października 1905

Wodowanie

12 lutego 1910

 Regia Marina
Wejście do służby

1 czerwca 1910

Zatopiony

16 lipca 1918

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

normalna: 395 ton
pełna: 412 t

Długość

całkowita: 65 metrów
64,4 m na KLW

Szerokość

6,1 m

Zanurzenie

2,1 m

Napęd
2 maszyny parowe potrójnego rozprężania
3 kotły
moc 6000 KM
2 śruby
Prędkość

28,5 węzła

Zasięg

1200 Mm przy prędkości 12 węzłów

Uzbrojenie
4 działa kal. 76 mm (4 x I)
10 min
Wyrzutnie torpedowe

3 x 450 mm (3 x I)

Załoga

55

Garibaldino – włoski niszczyciel z początku XX wieku, uczestnik I wojny światowej, jedna z jedenastu jednostek typu Soldato. Okręt został zwodowany 12 lutego 1910 roku w stoczni Ansaldo w Genui, a do służby w Regia Marina wszedł w czerwcu 1910 roku. Jednostka została zatopiona 16 lipca 1918 roku nieopodal Villefranche-sur-Mer, po kolizji z brytyjskim niszczycielem HMS „Cygnet”.

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

„Garibaldino” był jednym z jedenastu bliźniaczych niszczycieli – ostatniej serii jednostek tej klasy wzorowanych na projektach stoczni brytyjskich[1]. Okręty, zaprojektowane w stoczni Ansaldo, zbliżone były wielkością i parametrami do typu Nembo, lecz posiadały szereg udoskonaleń wynikających z doświadczeń eksploatacyjnych poprzedników[2][3].

Okręt został zbudowany w stoczni Ansaldo w Genui[2][4]. Stępkę niszczyciela położono 23 października 1905 roku, został zwodowany 12 lutego 1910 roku, a do służby w Regia Marina przyjęto go 1 czerwca 1910 roku[2][5].

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

Okręt był niewielkim, pełnomorskim niszczycielem o długości całkowitej 65 metrów (64,4 metra na linii wodnej), szerokości 6,1 metra i zanurzeniu 2,1 metra[2][6]. Wyporność normalna wynosiła 395 ton, zaś pełna 412 ton[1][2]. Okręt napędzany był przez dwie czterocylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej projektowanej mocy 6000 KM (w praktyce maszyny osiągały moc pomiędzy 5954 a 6392 KM), do których parę dostarczały trzy kotły Thornycroft[2][7]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 28,5 węzła[2][6]. Okręt zabierał zapas 90 ton węgla, co zapewniało zasięg wynoszący 1200 Mm przy prędkości 12 węzłów (lub 400 Mm przy prędkości 23,5 węzła)[1][2][a].

Niszczyciel był uzbrojony w cztery pojedyncze działa dwunastofuntowe kal. 76 mm (3 cale) QF L/40 Ansaldo M1897[2][7]. Masa działa wynosiła 625 kg, masa naboju 5,9 kg, kąt podniesienia lufy od -10 do +42°, prędkość wylotowa pocisku 674 m/s, donośność maksymalna 9850 metrów, zaś szybkostrzelność 15 strz./min[9]. Uzbrojenie uzupełniały trzy pojedyncze wyrzutnie torped kal. 450 mm (17,7 cala), na jego pokładzie można było umieścić 10 min morskich[1][2].

Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 52 podoficerów i marynarzy[2][7].

Służba[edytuj | edytuj kod]

W latach 1910–1912 podwyższono tylny maszt, zrównując jego wysokość z masztem głównym[2]. „Garibaldino” został zatopiony 16 lipca 1918 roku nieopodal Villefranche-sur-Mer, w wyniku staranowania przez brytyjski niszczyciel HMS „Cygnet”[2][3][b].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Według The Naval Annual 1912 zapas węgla wynosił 82 tony[8].
  2. ↑ Informację tę potwierdza także I. Gogin[1]. Według A. Fraccaroliego okręt został staranowany przez HMS „Cigny”, lecz brak jest takiego okrętu w wykazie jednostek Royal Navy[7]; J. Gozdawa-Gołębiowski i T. Wywerka Prekurat uważają natomiast, że sprawcą zatopienia był brytyjski parowiec s/s „Cygny”[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Ivan Gogin: "Soldati", 1st (ARTIGLIERE) group destroyers (1907-1910). Navypedia. [dostęp 2017-09-10]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 268.
  3. ↑ a b Robert Jackson: Niszczyciele, fregaty i korwety. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2001, s. 182.
  4. ↑ John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 214.
  5. ↑ Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: 1970, s. 67.
  6. ↑ a b c J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 617.
  7. ↑ a b c d Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: 1970, s. 66.
  8. ↑ T.A. Brassey (red.): The Naval Annual, 1912. Portsmouth: 1912, s. 258.
  9. ↑ Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: 1970, s. 281-282.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • T.A. Brassey (red.): The Naval Annual, 1912. Portsmouth: J. Griffin and Co., 1912. (ang.).
  • Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1970. ISBN 0-7110-0105-7.
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Ivan Gogin: "Soldati", 1st (ARTIGLIERE) group destroyers (1907-1910). Navypedia. [dostęp 2017-09-10]. (ang.).
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • Robert Jackson: Niszczyciele, fregaty i korwety. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2001. ISBN 83-1109-273-7.
  • John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
Niszczyciele typu Soldato
I grupa
II grupa
III grupa

Włochy

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Garibaldino&oldid=67080106”