Gennaro Granito Pignatelli di Belmonte – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	26 listopada 1899
Konsekrator	Mariano Rampolla del Tindaro
Współkonsekratorzy	Casimiro Gennari; Carlo Caputo
Konsekrowani biskupi
Augustín Fischer-Colbrie	12 marca 1905
Rudolf Hittmair	1 maja 1909
Gregor Govrighian	8 czerwca 1910
Cletus Vincent Pejov	12 marca 1913
Pasquale Ragosta	31 maja 1914
Pacifico Celso Carletti	13 września 1914
Victor Arrién	21 września 1914
Giovanni Sodo	29 czerwca 1915
Damian Johannes Theelen	15 sierpnia 1915
Michele Izzi	23 września 1915
Giuseppe d’Alessio	25 stycznia 1917
Luigi Scarano	1 maja 1917
Luca Ermenegildo Pasetto	27 listopada 1921
Giovanni Giuseppe Santini	1 listopada 1925
Giuseppe Antonio Ferdinando Bussolari	23 maja 1926
Attilio Adinolfi	11 marca 1928
Giuseppe Marazzi	25 lipca 1928
Joachim Rodrigues Lima	2 grudnia 1928
Guglielmo Grassi	24 lutego 1937
Alfonso Camillo de Romanis	5 września 1937
Pietro Boetto	24 kwietnia 1938
Vigilio Federico Dalla Zuanna	8 czerwca 1941

Gennaro Granito Pignatelli
di Belmonte
	Kardynał biskup
	Rumpar non flectar
	Rumpar non flectar
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	10 kwietnia 1851 ; Neapol
Data i miejsce śmierci	16 lutego 1948 ; Watykan
Miejsce pochówku	Campo Verano
	Prefekt Świętej Kongregacji ds. Ceremonii
Okres sprawowania	1930–1948
	Dziekan Kolegium Kardynalskiego
Okres sprawowania	9 lipca 1930–16 lutego 1948
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	7 czerwca 1879
Nominacja biskupia	1899; biskup tytularny Edessy
Sakra biskupia	1899
Kreacja kardynalska	27 listopada 1911; Pius X
Kościół tytularny	biskup Ostii i Albano
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Gennaro Granito Pignatelli di Belmonte (ur. 10 kwietnia 1851 w Neapolu, zm. 16 lutego 1948 w Watykanie) − włoski kardynał.

Zarys biografii[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z Neapolu. W 1879 przyjął święcenia kapłańskie. Od 1893 pracował w dyplomacji papieskiej. Tytularny arcybiskup Edessy 1899-1911. Nuncjusz apostolski w Belgii 1899-1904 i w Austro-Węgrzech od stycznia 1904 do stycznia 1911. W 1911 cesarz Franciszek Józef I przyznał mu Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana^[1]. Specjalny wysłannik papieski na pogrzeb królowej brytyjskiej Wiktorii w 1901 i na koronację króla Wielkiej Brytanii Jerzego V w czerwcu 1911. W listopadzie 1911 został kardynałem prezbiterem Santa Maria degli Angeli. Uczestniczył w konklawe 1914. Promowany do diecezji suburbikarnej Albano w 1915. Kamerling Św. Kolegium Kardynałów 1916-1919. Legat papieski we Francji dla uczczenia kanonizacji Joanny d'Arc w 1921. Uczestniczył w konklawe 1922. Legat papieski na kongresie eucharystycznym w Palermo w 1924. Dziekan Św. Kolegium Kardynałów, biskup Ostii (zachowując diecezję Albano) i prefekt Św. Kongregacji ds. Ceremonii od 1930. Wielki przeor zakonu joannitów w Rzymie od 1937. Przewodniczył konklawe 1939.

Zmarł w wieku niespełna 97 lat jako ostatni kardynał z nominacji św. Piusa X i najstarszy żyjący hierarcha katolicki (od śmierci w marcu 1942 francuskiego biskupa Paula-Augustina Le Coeur).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Archive.is: Magyar Királyi Szent István Rend. [dostęp 2013-08-11]. (węg.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Gennaro Granito Pignatelli di Belmonte. www2.fiu.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-19)].

[Stefan-1] Archive.is: Magyar Királyi Szent István Rend. [dostęp 2013-08-11]. (węg.).

[1]

Lata 1130–1378	Wilhelm (1130–1137) Corrado Demetri (1137–1138) Gilles (1138–1139) Corrado Demetri (1139–1153) Imar (1153–1159) Gregorio Centu (1159–1162) Ubaldo de Lucca (1162–1181) Konrad von Wittelsbach (1181–1200) Ottaviano di Paoli (1200–1206) Pietro Gallocia (1206–1211) Giovanni di San Paolo (1211–1214) Niccolò de Romanis (1214–1218) Guido Papareschi (1218–1221) Ugolino Conti di Segni (1221–1227) Pelagio Galvani (1227–1230) Jean d’Abbeville (1230–1237) Jacques de Vitry (1237–1240) Romano Bonaventura (1240–1243) Rinaldo Conti di Jenne (1243–1254) Odon de Châteauroux (1254–1273) Jan z Toledo (1273–1275) Pedro Julião Reboli (1275–1276) Bertrand de Saint-Martin (1276–1278) Ordoño Alvares (1278–1285) Bentivenga da Bentivengi (1285–1289) Latino Malabranca Orsini (1289–1294) Gerardo Bianchi (1294–1302) Giovanni Boccamazza (1302–1309) Leonardo Patrasso (1309–1311) Giovanni Minio da Morrovalle (1311–1313) Niccolò Alberti (1313–1321) Berenger Fredol (1321–1323) Berenguer Fredol (1323) Guillaume Godin (1323–1336) Pierre Desprès (1336–1361) Élie Talleyrand de Périgord (1361–1364) Guy de Boulogne (1364–1373) Angelic de Grimoard (1373–1378)
Obediencja „rzymska”	Pietro Corsini (1378–1381) Philippe d’Alençon (1381–1397) Pileo di Prata (1397–1400) Angelo Acciaioli (1404–1408) Enrico Minutoli (1408) Antonio Correr (1408–1415)
Obediencja „awiniońska”	Angelic de Grimoard (1373–1388) Pietro Corsini (1388–1405) Gui de Malsec (1405–1408) Jean Flandrin (1408–1415)
Obediencja „pizańska”	Gui de Malsec (1409–1412) Jean de Brogny (1412–1415)
Lata 1415–1503	Angelo Correr (1415–1417) Jean de Brogny (1417–1419) Baldassare Cossa (1419) Jean de Brogny (1419–1426) Angelo d’Anna de Sommariva (1426–1428) Giordano Orsini (1428–1438) Antonio Correr (1438–1445) Pierre de Foix (1445–1449) Amadeusz Sabaudzki (1449–1451) Pierre de Foix (1451–1464) Bessarion (1464–1472) Guillaume d’Estouteville (1472–1483) Rodrigo Borgia (1483–1492) Oliviero Carafa (od 1492)
Lata od 1503	Oliviero Carafa (do 1511) Raffaele Sansoni Riario (1511–1521) Bernardino Lopez de Carvajal (1521–1523) Francesco Soderini (1523–1524) Niccolò Fieschi (1524) Alessandro Farnese (1524–1534) Giovanni Piccolomini (1535–1537) Giovanni Domenico de Cupis (1537–1553) Gian Pietro Carafa (1553–1555) Jean du Bellay (1555–1560) François de Tournon (1560–1562) Rodolfo Pio di Carpi (1562–1564) Francesco Pisani (1564–1570) Giovanni Girolamo Morone (1570–1580) Alessandro Farnese (1580–1589) Giovanni Antonio Serbelloni (1589–1591) Alfonso Gesualdo (1591–1603) Tolomeo Gallio (1603–1607) Domenico Pinelli (1607–1611) François de Joyeuse (1611–1615) Antonio Maria Galli (1615–1620) Antonio Maria Sauli (1620–1623) Francesco Maria Bourbon del Monte (1623–1626) Ottavio Bandini (1626–1629) Giovanni Battista Deti (1629–1630) Domenico Ginnasi (1630–1639) Carlo Emmanuele Pio (1639–1641) Marcello Lante della Rovere (1641–1652) Giulio Roma (1652) Carlo de’ Medici (1652–1666) Francesco Barberini (1666–1679) Cesare Facchinetti (1680–1683) Niccolò Albergati-Ludovisi (1683–1687) Alderano Cibo (1687–1700) Emmanuel–Theodose de la Tour d'Auvergne de Bouillon (1700–1715) Nicolò Acciaioli (1715–1719) Fulvio Astalli (1719–1721) Sebastiano Antonio Tanara (1721–1724) Francesco del Giudice (1724–1725) Fabrizio Paolucci (1725–1726) Francesco Pignatelli (1726–1734) Francesco Barberini (1734–1738) Pietro Ottoboni (1738–1740) Tommaso Ruffo (1740–1753) Pietro Luigi Carafa (1753–1755) Raniero d’Elci (1756–1761) Giuseppe Spinelli (1761–1763) Carlo Alberto Guidoboni Cavalchini (1763–1774) Giovanni Francesco Albani (1774–1803) Henry Benedict Stuart (1803–1807) Leonardo Antonelli (1807–1811) Alessandro Mattei (1814–1820) Giulio Maria della Somaglia (1820–1830) Bartolomeo Pacca (1830–1844) Lodovico Micara (1844–1847) Vincenzo Macchi (1847–1860) Mario Mattei (1860–1870) Costantino Patrizi Naro (1870–1876) Luigi Amat di San Filippo e Sorso (1877–1878) Camillo di Pietro (1878–1884) Carlo Sacconi (1884–1889) Raffaele Monaco La Valletta (1889–1896) Luigi Oreglia di Santo Stefano (1896–1913) Serafino Vannutelli (1914–1915) Vincenzo Vannutelli (1915–1930) Gennaro Granito Pignatelli di Belmonte (1930–1948) Francesco Marchetti Selvaggiani (1948–1951) Eugène Tisserant (1951–1972) Amleto Giovanni Cicognani (1972–1973) Luigi Traglia (1974–1977) Carlo Confalonieri (1977–1986) Agnelo Rossi (1986–1993) Bernardin Gantin (1993–2002) Joseph Ratzinger (2002–2005) Angelo Sodano (2005–2019) Giovanni Battista Re (od 2020)