Ginter – Wikipedia, wolna encyklopedia

Guncerz, Ginter, Gunterimię męskie pochodzenia germańskiego, składające się z członów gund – „walka, wojna, bitwa” i heri, co jako drugi człon imienia oznaczało „dowódca wojskowy”. W Polsce imię to nadawane było od średniowiecza, nosił je m.in. biskup płocki Gunter, który był jednym z inicjatorów sprowadzenia do Polski zakonu krzyżackiego[1]. Notowane w formach: Guncerz, Guncarz, Kuncerz, lat. Guncerus, Gunter, Ginter, łac. Guntherus, lat. Gunterus, Ginterus, Cuntherus; ze zdrobnieniami: Gincyl, Guncel, Guncyl, Gunt, Guntek, Guntko, Gun, Gusz, Gusza, Guszek, Guszko[2].

Jego odpowiednikiem w krajach skandynawskich jest Gunnar. W Islandii Gunnar jest 4. co do popularności imieniem; nosi je 3181 osób (2014)[3].

Guncerz, Gunter, Ginter imieniny obchodzi[edytuj | edytuj kod]

Odpowiedniki w innych językach[edytuj | edytuj kod]

Osoby noszące imię Gunter[edytuj | edytuj kod]

Postaci fikcyjne[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jan Grzenia, Słownik imion, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2002, ISBN 83-01-13741-X, OCLC 830306364.
  2. M. Malec (red.), Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych t. 2, Kraków 1995, ISBN 83-85579-68-0 i Z. Klimek (opr.), Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, t. 5, Kraków 1997, ISBN 83-85579-14-1
  3. Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2016-04-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-04)].
  4. Heiligenlexikon
  5. Heiligenlexikon, por. Fros H., Sowa F., Księga imion i świętych, t. 2, Kraków 1997, ISBN 83-7097-374-4
  6. Heiligenlexikon