Giovanni Spadolini – Wikipedia, wolna encyklopedia

Giovanni Spadolini

Data i miejsce urodzenia	21 czerwca 1925 Florencja
Data i miejsce śmierci	4 sierpnia 1994 Rzym
Przewodniczący Senatu Włoch
Okres	od 2 lipca 1987 do 14 kwietnia 1994
Przynależność polityczna	Włoska Partia Republikańska
Poprzednik	Giovanni Malagodi
Następca	Carlo Scognamiglio
Premier Włoch
Okres	od 28 czerwca 1981 do 1 grudnia 1982
Przynależność polityczna	Włoska Partia Republikańska
Poprzednik	Arnaldo Forlani
Następca	Amintore Fanfani
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Giovanni Spadolini (ur. 21 czerwca 1925 we Florencji, zm. 4 sierpnia 1994 w Rzymie) – włoski polityk, historyk i dziennikarz, premier Włoch w latach 1981–1982, od 1987 do 1994 przewodniczący Senatu. Był pierwszym premierem Republiki Włoskiej niezwiązanym z Chrześcijańską Demokracją.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu studiów historycznych pracował jako wykładowca na Uniwersytecie Florenckim. Zajął się też działalnością dziennikarską. Od 1955 do 1968 był redaktorem w „il Resto del Carlino”, następnie do 1972 w „Corriere della Sera”.

Zaangażował się w działalność Włoskiej Partii Republikańskiej. Z jej ramienia w 1972 został wybrany na senatora VI kadencji. Reelekcję uzyskiwał w 1976, 1979, 1983 i 1987 na kolejne kadencje. W okresie od grudnia 1974 do lutego 1976 był ministrem kultury, od marca do sierpnia 1979 zajmował stanowisko ministra edukacji publicznej.

28 czerwca 1981 objął urząd premiera, stając na czele koalicyjnego gabinetu tworzonego przez pięć ugrupowań koalicji Pentapartito (chadeków, socjalistów, socjaldemokratów, liberałów i republikanów)^[1]. 23 sierpnia 1982 na bazie tych samych ugrupowań sformował swój drugi gabinet^[2]. Stanowisko premiera zajmował do 1 grudnia tego samego roku.

W sierpniu 1983 ponownie wszedł w skład rządu jako minister obrony, funkcję tę pełnił do kwietnia 1987. W tym samym roku został wybrany na urząd przewodniczącego Senatu X kadencji. W 1991 prezydent Francesco Cossiga w uznaniu zasług literackich i społecznych powierzył mu godność dożywotniego senatora^[3]. W 1992 Giovanni Spadolini ponownie stanął na czele wyższej izby włoskiego parlamentu (XI kadencji). W 1994 ponownie kandydował na to stanowisko, przegrywając jednak z Carlo Scognamiglio. W tym samym roku zmarł.

W 1993 Uniwersytet Mikołaja Kopernika przyznał mu tytuł doktora honoris causa^[4].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Cavaliere di Gran Croce Orderu Zasługi Republiki Włoskiej – 1965^[5]
• Grande Ufficiale Orderu Zasługi Republiki Włoskiej – 1962^[6]
• Medaglia d’oro ai benemeriti della scuola della cultura e dell’arte – 1971^[7]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Giovanni Spadolini na stronie Senatu XII kadencji. [dostęp 2011-04-01]. (wł.).
• Spadolini, Giovanni. treccani.it. [dostęp 2011-04-01]. (wł.).