Giuseppe Renato Imperiali – Wikipedia, wolna encyklopedia

Giuseppe Renato Imperiali
	Kardynał prezbiter
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1651 ; Oria
Data i miejsce śmierci	15 stycznia 1737 ; Rzym
	Protoprezbiter
Okres sprawowania	1727–1737
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Kreacja kardynalska	13 lutego 1690; Aleksander VIII
Kościół tytularny	S. Giorgio in Velabro; S. Lorenzo in Lucina
	Multimedia w Wikimedia Commons

Giuseppe Renato Imperiali (ur. 29 kwietnia 1651 w Oria – zm. 15 stycznia 1737 w Rzymie) – włoski kardynał.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pracował w kurii rzymskiej od pontyfikatu Klemensa X (1670-76). W 1686 został komisarzem generalnym ds. marynarzy i galer oraz fortec. W lutym 1690 papież Aleksander VIII mianował go kardynałem diakonem San Giorgio in Velabro, mimo że nie miał wówczas żadnych święceń. Legat w Ferrarze 1690-94. Prefekt Św. Kongregacji Dyscypliny Zakonnej (od 1698) i Św. Kongregacji Dobrego Rządu. W 1726 uzyskał promocję do rangi kardynała prezbitera. Uczestniczył w konklawe 1691, 1700, 1721 i 1724. Archiprezbiter Kolegium Kardynalskiego od 1727 roku. Na konklawe 1730 kardynał Cornelio Bentivoglio zgłosił weto króla Hiszpanii wobec jego kandydatury w momencie, gdy zabrakło mu tylko jednego głosu do wyboru na papieża. Zgromadził bogatą bibliotekę, sprzedaną na aukcji w 1793. Zmarł w Rzymie po krótkiej chorobie w osiemdziesiątym szóstym roku życia.