Gonzalo de Berceo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gonzalo de Berceo (ur. ok. 1190^[1], zm. 1240) – pierwszy znany z nazwiska poeta hiszpański^[2], autor żywotów świętych, literatury maryjnej i utworów przeznaczonych do wykorzystania podczas nabożeństw.

Pochodził z okolic Calahorry i przez całe życie związany był jako świecki ksiądz z pobliskim klasztorem benedyktyńskim w San Millán de la Cogolla, gdzie mógł korzystać z biblioteki i zdobywać wiedzę. Jego twórczość przeznaczona była przede wszystkim dla ludzi prostych, sam twierdził, że jest "żonglerem świętych"^[3]. Używał strofy cuaderna vía, swoją poezję określał jednak mianem prozy (hiszp. prosas)^[3]. Tworzył utwory hagiograficzne, poświęcone m.in. św. Dominikowi oraz patronom swojego klasztoru – św. Millanowi i św. Orii^[2]. Był także autorem liryki maryjnej, na którą składały się żale (hiszp. duelos), cuda (hiszp. milagros) i pochwały (hiszp. loores), m.in. zebranej w tomie Milagros de Nuestra Señora (tom ten powstał być może pod wpływem Les Miracles de la Sainte Vierge Gautiera de Coincy^[1]). Przez długi czas Gonzalowi de Berceo przypisywano także błędnie autorstwo poematu Księga o Aleksandrze^[3].

Jego utwory religijne podejmowały nie tylko tematykę chrześcijańską, ale zawierały ponadto obserwacje obyczajowe i opisy pejzażu. Język poetycki Gonzala de Berceo charakteryzował się prostotą i zawierał niejednokrotnie zwroty z języka potocznego^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Maria Strzałkowa Literatura hiszpańska. W: (red.) Władysław Floryan: Dzieje literatur europejskich T. 1. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979.brak strony w książce
• Maria Strzałkowa: Historia literatury hiszpańskiej. Zarys. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1968.brak strony w książce