Hajime Sugiyama – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hajime Sugiyama
すぎやま げん
ilustracja
Gensui-Rikugun-Taishō (maraszłek polny) Gensui-Rikugun-Taishō
(maraszłek polny)
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1880
Fukuoka, Japonia

Data i miejsce śmierci

12 września 1945
Tokio, Japonia

Przebieg służby
Lata służby

1901–1945

Siły zbrojne

 Armia Cesarska

Stanowiska

szef sztabu wojsk lądowych (1940–44),
generalny inspektor szkolenia wojskowego

Główne wojny i bitwy

wojna chińsko-japońska

Odznaczenia
Złota i Srebrna Gwiazda Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia) Order Złotej Kani I klasy (Japonia) Order Złotej Kani V klasy (Japonia) Złota i Srebrna Gwiazda Orderu Świętego Skarbu (Japonia, 1888–2003) Kawaler Wielkiej Wstęgi Orderu Korony Tajlandii Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Hajime Sugiyama (jap. 杉山元 / すぎやま げん Sugiyama Hajime lub Sugiyama Gen; ur. 1 stycznia 1880, zm. 12 września 1945)marszałek armii japońskiej.

Kariera wojskowa[edytuj | edytuj kod]

Wstąpił w szeregi japońskich wojsk lądowych w 1911. W latach trzydziestych dowodził siłami walczącymi w Chinach. W 1936 awansował do stopnia generała porucznika. Rok później objął funkcję ministra wojny przy armii cesarskiej. Był entuzjastycznym rzecznikiem japońskiej polityki imperializmu w Chinach i na Pacyfiku.

W 1940 został szefem Sztabu Wojsk Lądowych i nadzorował planowanie operacji armii japońskiej w początkowej fazie wojny na Pacyfiku. W 1943 Sugiyama otrzymał honorowy stopień marszałka polnego. W wyniku niepowodzeń armii w starciu z Amerykanami, 21 lutego 1944 został zwolniony ze stanowiska szefa Sztabu Generalnego przez generała Hideki Tōjō.

Sugiyama został powołany na stanowisko Generalnego Inspektora Wyszkolenia Wojskowego, które było jednym z najbardziej prestiżowych stanowisk w armii. Po obaleniu premiera Hideki Tōjō, 22 lipca 1944 Sugiyama ponownie został ministrem wojny. W lipcu 1945 objął dowodzenie wojskami lądowymi we wschodniej Japonii, przygotowując się do przewidywanej inwazji aliantów.

W dziesięć dni po ogłoszeniu kapitulacji cesarstwa popełnił samobójstwo. Tego samego dnia samobójstwo popełniła jego żona[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. S. Żerko, Biograficzny leksykon II wojny światowej, Poznań 2013, s. 394/

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • James F. Dunnigan, Albert A. Nofi, Wojna na Pacyfiku - encyklopedia, Rafał Brzeski (tłum.), Warszawa: „Magnum”, 2000, ISBN 83-85852-48-4, OCLC 749722874.