Hans-Peter Friedrich – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hans-Peter Friedrich
Data i miejsce urodzenia	10 marca 1957 ; Naila
	Minister rolnictwa i polityki żywnościowej Niemiec
Okres	od 30 września 2013; do 17 lutego 2014
Przynależność polityczna	Unia Chrześcijańsko-Społeczna
Poprzednik	Ilse Aigner
Następca	Christian Schmidt
	Minister spraw wewnętrznych Niemiec
Okres	od 3 marca 2011; do 17 grudnia 2013
Przynależność polityczna	Unia Chrześcijańsko-Społeczna
Poprzednik	Thomas de Maizière
Następca	Thomas de Maizière
	Multimedia w Wikimedia Commons

Hans Peter Friedrich (ur. 10 marca 1957 w Naila) – niemiecki polityk i prawnik, działacz Unii Chrześcijańsko-Społecznej (CSU), poseł do Bundestagu, od 2011 do 2013 minister spraw wewnętrznych, w latach 2013–2014 minister rolnictwa i polityki żywnościowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu gimnazjum w Naila (matura 1978) odbywał służbę wojskową w Bundeswehrze, następnie zaś studiował prawo na uniwersytetach w Monachium i Augsburgu. Zdał państwowe egzaminy prawnicze I oraz II stopnia, a w 1988 doktoryzował się w zakresie prawa. Kształcił się również w zakresie ekonomii w Augsburgu i na prowadzącym naukę w systemie d-learningu Fernuniversität in Hagen.

W 1973 wstąpił do chadeckiej młodzieżówki Junge Union, rok później został członkiem bawarskiej Unii Chrześcijańsko-Społecznej.

Od 1988 pracował jako radca w federalnym ministerstwie gospodarki, następnie od 1990 do 1991 w ambasadzie RFN w Stanach Zjednoczonych. W latach 1991–1998 był pracownikiem frakcji CDU/CSU w Bundestagu, w tym od 1993 osobistym rzecznikiem lidera podgrupy poselskiej CSU Michaela Glosa. W wyborach w 1998 uzyskał po raz pierwszy mandat deputowanego do Bundestagu XIV kadencji. Z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w następnych wyborach w 2002, 2005, 2009, 2013, ^[2] i 2021^[3].

Od 2005 był wiceprzewodniczącym frakcji CDU/CSU, a w latach 2009–2011 przewodniczył grupie poselskiej CSU w niższej izbie niemieckiego parlamentu. 2 marca 2011 ogłoszony kandydatem na stanowisko federalnego ministra spraw wewnętrznych w drugim rządzie Angeli Merkel^[4], a następnego dnia mianowany przez prezydenta Christiana Wulffa na to stanowisko^[5]. Urząd ten sprawował do 17 grudnia 2013, po czym tego samego dnia został ministrem rolnictwa i polityki żywnościowej w trzecim gabinecie dotychczasowej kanclerz. Zakończył urzędowanie 17 lutego 2014. Ustąpił z tej funkcji w związku z zarzutami, że jako minister spraw wewnętrznych miał przekazać opozycyjnym wówczas socjaldemokratom niejawną informację o toczącym się postępowaniu w sprawie jednego z ich deputowanych^[6]. Powrócił wówczas na stanowisko wiceprzewodniczącego frakcji chadeckiej w Bundestagu. W 2017 powołany na wiceprzewodniczącego niższej izby federalnego parlamentu^[7], funkcję tę pełnił do 2021.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest żonaty, ma troje dzieci.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Do 17 grudnia 2013 jako p.o. ministra rolnictwa, polityki żywnościowej i ochrony konsumentów.
↑ Bundestagswahl 2017: Gewählte auf Landeslisten und in Wahlkreisen. bundeswahlleiter.de. [dostęp 2017-09-25]. (niem.).
↑ Bundestagswahl 2021: Gewählte in Landeslisten und Wahlkreisen. bundeswahlleiter.de. [dostęp 2021-09-27]. (niem.).
↑ Merkel: Handlungsfähigkeit demonstriert. faz.de, 4 marca 2011. [dostęp 2016-11-19]. (niem.).
↑ Neue Minister ernannt. bundesregierung.de, 3 marca 2011. [dostęp 2016-11-19]. (niem.).
↑ Niemcy: afera i dymisja ministra rolnictwa. polskieradio.pl, 14 lutego 2014. [dostęp 2016-11-19].
↑ Schäuble ruft zum Debattieren auf. sueddeutsche.de, 24 października 2017. [dostęp 2017-10-27]. (niem.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dr. Hans-Peter Friedrich. bundestag.de. [dostęp 2016-11-19]. (niem.).
Lebenslauf. hans-peter-friedrich.de. [dostęp 2016-11-19]. (niem.).

[1] Do 17 grudnia 2013 jako p.o. ministra rolnictwa, polityki żywnościowej i ochrony konsumentów.

[2] Bundestagswahl 2017: Gewählte auf Landeslisten und in Wahlkreisen. bundeswahlleiter.de. [dostęp 2017-09-25]. (niem.).

[3] Bundestagswahl 2021: Gewählte in Landeslisten und Wahlkreisen. bundeswahlleiter.de. [dostęp 2021-09-27]. (niem.).

[4] Merkel: Handlungsfähigkeit demonstriert. faz.de, 4 marca 2011. [dostęp 2016-11-19]. (niem.).

[5] Neue Minister ernannt. bundesregierung.de, 3 marca 2011. [dostęp 2016-11-19]. (niem.).

[6] Niemcy: afera i dymisja ministra rolnictwa. polskieradio.pl, 14 lutego 2014. [dostęp 2016-11-19].

[7] Schäuble ruft zum Debattieren auf. sueddeutsche.de, 24 października 2017. [dostęp 2017-10-27]. (niem.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

W dniu zaprzysiężenia	Angela Merkel (CDU) Guido Westerwelle (FDP) Philipp Rösler (FDP) Thomas de Maizière (CDU) Sabine Leutheusser-Schnarrenberger (FDP) Franz Josef Jung (CDU) Wolfgang Schäuble (CDU) Rainer Brüderle (FDP) Ilse Aigner (CSU) Franz Josef Jung (CDU) Karl-Theodor zu Guttenberg (CSU) Peter Ramsauer (CSU) Norbert Röttgen (CDU) Annette Schavan (CDU) Dirk Niebel (FDP) Ronald Pofalla (CDU)
Późniejsi członkowie rządu	Kristina Schröder (CDU) Hans-Peter Friedrich (CSU) Ursula von der Leyen (CDU) Daniel Bahr (FDP) Peter Altmaier (CDU) Johanna Wanka (CDU)

W dniu zaprzysiężenia	Angela Merkel (CDU) Sigmar Gabriel (SPD) Frank-Walter Steinmeier (SPD) Thomas de Maizière (CDU) Heiko Maas (SPD) Wolfgang Schäuble (CDU) Andrea Nahles (SPD) Hans-Peter Friedrich (CSU) Ursula von der Leyen (CDU) Manuela Schwesig (SPD) Hermann Gröhe (CDU) Alexander Dobrindt (CSU) Barbara Hendricks (SPD) Johanna Wanka (CDU) Gerd Müller (CSU) Peter Altmaier (CDU)
Późniejsi członkowie rządu	Christian Schmidt (CSU) Brigitte Zypries (SPD) Katarina Barley (SPD)

Cesarstwo Niemieckie (1879–1918)	Karl Hofmann (1879–1880) Karl Heinrich von Bötticher (1880–1897) Arthur von Posadowsky-Wehner (1897–1907) Theobald von Bethmann Hollweg (1907–1909) Klemens Delbrück (1909–1916) Karl Helfferich (1916–1917) Max Wallraf (1917–1918) Karl Trimborn (1918)
Republika Weimarska/III Rzesza (1918-1945)	Friedrich Ebert (1918–1919) Hugo Preuss (1919) Eduard David (1919) Erich Koch-Weser (1919–1921) Georg Gradnauer (1921) Adolf Köster (1921–1922) Rudolf Oeser (1922–1923) Wilhelm Sollmann (1923) Karl Jarres (1923–1925) Martin Schiele (1925) Otto Gessler (1925;komisaryczny) Wilhelm Külz (1926–1927) Walter von Keudell (1927–1928) Carl Severing (1928–1930) Joseph Wirth (1930–1931) Wilhelm Groener (1931–1932) Wilhelm Freiherr von Gayl (1932) Franz Bracht (1932–1933) Wilhelm Frick (1933–1943) Heinrich Himmler (1943–1945) Wilhelm Stuckart (1945)
Republika Federalna Niemiec (od 1949)	Gustav Heinemann (1949–1950) Robert Lehr (1950–1953) Gerhard Schröder (1953–1961) Hermann Höcherl (1961–1965) Paul Lücke (1965–1968) Ernst Benda (1968–1969) Hans-Dietrich Genscher (1969–1974) Werner Maihofer (1974–1978) Gerhart Baum (1978–1982) Jürgen Schmude (1982) Friedrich Zimmermann (1982–1989) Wolfgang Schäuble (1989–1991) Rudolf Seiters (1991–1993) Manfred Kanther (1993–1998) Otto Schily (1998–2005) Wolfgang Schäuble (2005–2009) Thomas de Maizière (2009–2011) Hans-Peter Friedrich (2011–2013) Thomas de Maizière (2013–2018) Horst Seehofer (2018–2021) Nancy Faeser (od 2021)