Hektor Łapicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hektor Łapicki (ur. w 1829 albo 1830 w Boczejkowie (powiat lepelski), zm. 25 lipca^?/7 sierpnia 1904 w Gostkowie) – polski działacz w czasie powstania styczniowego, naczelnik cywilny województwa mińskiego w 1863 roku.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Hektor Łapicki studiował do 1853 roku w Petersburgu. Przed powstaniem styczniowym został wciągnięty do prac powstańczych. Na przełomie marca i kwietnia 1863 roku uczestniczył w naradzie przywódców powstania na Litwie, w którym uczestniczył Zygmunt Sierakowski. Wkrótce został referentem naczelnika cywilnego powiatu mińskiego A. Wańkowicza, później został cywilnym naczelnikiem tego powiatu i wreszcie naczelnikiem województwa. Urząd ten stanowił do listopada 1863 roku, gdy został aresztowany.

W czasie przesłuchań obszernie zeznawał na temat całej znanej mu struktury powstańczej. Uratował się od szubienicy, ale w kwietniu 1864 roku został skazany na zesłanie do guberni tomskiej, a jego majątek Ptycz^[1] uległ konfiskacie. Po kilku latach uzyskał zwolnienie i osiadł na Litwie, prawdopodobnie w powiecie borysowskim.

Życie rodzinne[edytuj | edytuj kod]

Był synem Jana, administratora dóbr w powiecie lepelskim, następnie właściciela Bucewicz^[2] w powiecie mińskim. Otrzymał od ojca majątek Ptycz, a jego żona (imię nieznane) Jakubowska wniosła w posagu majątek Ruda. Mieli syna Antoniego, który – będąc inżynierem kolejnictwa – budował kolej transsyberyjską. Miał brata Juliana, publicystę.

Po śmierci został pochowany w Czyżewie. Był dziadem Borysa Łapickiego i pradziadem Andrzeja Łapickiego.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Eligiusz Kozłowski: Łapicki Hektor. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 18: Lubomirski Aleksander – Machowski Walenty. Wrocław – Warszawa – Kraków: Polska Akademia Nauk – Instytut Historii, 1973, s. 210–211. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1993, ISBN 83-04-03501-4
• Andrzej Łapicki: Po pierwsze zachować dystans, z Andrzejem Łapickim rozmawiają Katarzyna Bielas i Jacek Szczerba. Warszawa: Prószyński i S-ka, 1999, s. 14. ISBN 83-7255-433-1.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]