French
DeutschHenryk Lenk – Wikipedia, wolna encyklopedia
 podpułkownik lekarz | |
| Data i miejsce urodzenia | 11 listopada 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 18 kwietnia 1969 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 21 pułk piechoty |
| Stanowiska | podoficer sanitarny |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     | |
Henryk Lenk, ps. „Bakcyl”, „Szembor” (ur. 11 listopada 1894 w Łodzi, zm. 18 kwietnia 1969 w Warszawie) – podpułkownik lekarz Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Henryk Lenk był synem Franciszka (zdun) i Jadwigi z domu Sicińska. Uczył się od 1905 w Gimnazjum Tomasza Niklewskiego, a od 1910 w II Szkole Handlowej w Łodzi. Po jej ukończeniu otrzymał w czerwcu 1916 świadectwo dojrzałości. Następnie podjął studia jako słuchacz nadzwyczajny na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego, a zwyczajny od października 1917. Od lutego 1918 był w Krakowie członkiem Obywatelskiej Straży Honorowej, a od listopada tego roku kontynuował studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego.
Służył ochotniczo w Wojsku Polskim od listopada 1918. Na początku w 21 pułku piechoty i awansował w nim od stopnia kaprala do podchorążego. W pułku był podoficerem sanitarnym od stycznia 1919, od października pełniącym obowiązki lekarza. W okresie od stycznia do marca 1920 został odkomenderowany na studia. W kwietniu 1920 powrócił do macierzystego pułku na stanowisko zastępcy lekarza II batalionu. W grudniu 1920 został adiutantem szefa sanitarnego 8 Dywizji Piechoty. W marcu 1921 ponownie został odkomenderowany na studia. Pozostawał wówczas oficerem nadetatowym II batalionu sanitarnego w Lublinie z przydziałem służbowym do 13 pułku artylerii polowej w Równem na stanowisko młodszego lekarza pułku[1]. W 1926 Minister Spraw Wojskowych przeniósł go ze Szpitala Wojskowego w Lidzie do 2 pułku ułanów w Suwałkach na stanowisko lekarza „z pozostawieniem na odkomenderowaniu na studiach do dnia 1 czerwca 1926”[2]. W maju 1926 uzyskał dyplom doktora medycyny na Uniwersytecie Warszawskim.
Podczas zamachu majowego Józefa Piłsudskiego był w Komendzie Miasta lekarzem dyżurnym. 18 czerwca 1926 Minister Spraw Wojskowych przemianował go z porucznika podlekarza na porucznika lekarza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1920 i 18. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych[3]. Od czerwca 1926 do lipca 1929 pełnił służbę na stanowisku lekarza 2 pułku ułanów w Suwałkach. W międzyczasie, od lipca do sierpnia 1927, pełnił funkcję lekarza garnizonu Białystok. 6 lipca 1929 otrzymał przeniesienie do 1 pułku strzelców konnych w Garwolinie na stanowisko lekarza[4][5]. Od listopada 1936 lekarz 1 pułku szwoleżerów, a od października 1937 - 21 pułku piechoty w Warszawie.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 był szefem sanitarnym 8 Dywizji Piechoty, a następnie szefem sanitarnym w Dowództwie Obrony Modlina. Ranny i dwukrotnie kontuzjowany powrócił do Warszawy.
Mieszkał podczas okupacji niemieckiej przy ul. Felińskiego 4. Od stycznia 1941 w konspiracji w ZWZ–AK. 30 stycznia 1942 po aresztowaniu mjr. Czesława Jaworskiego został szefem sanitarnym Komendy Okręgu Warszawa Armii Krajowej. Rozkazem L.400/BP z 25 lipca 1944 awansowany do stopnia podpułkownika służby stałej ze starszeństwem z dniem 3 maja. Szef sanitarny Komendy Okręgu Warszawa AK w Powstaniu Warszawskim, która mieściła się początkowo w hotelu „Victoria”, a później w gmachu PKO. 3 października 1944 wydał rozkaz pożegnalny Do żołnierzy sanitariatu Okręgu Warszawskiego, w którym m.in. pisał: „64 dni i tyleż nocy walk powstańczych trwaliście na posterunku, pracując ofiarnie, z poświęceniem i nadludzkim wysiłkiem, w warunkach najgorszych, w jakich tylko służba zdrowia kiedyś pracowała”.
Po wyzwoleniu był szefem sanitarnym, a następnie wicedyrektorem Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża. Pracował od 1951 w przemysłowej służbie zdrowia. Zmarł w Warszawie 18 kwietnia 1969. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B18-2-31)[6].
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- porucznik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1920 i 10. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa podlekarzy[7]
- kapitan – 18 lutego 1930 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 6. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy
- major – 1937
- podpułkownik – 25 lipca 1944 ze starszeństwem z dniem 3 maja 1944
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (13 września 1946)[8]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[9]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 739, 1135.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 18 czerwca 1926 roku, s. 184.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 18 czerwca 1926 roku, s. 180.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 208.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 716, 738.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1206.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 26, poz. 180 „za wybitne zasługi na polu organizacji i osiągnięć Polskiego Czerwonego Krzyża, oraz za postawienie na Konferencji Międzynarodowej Ligi Narodowych Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża w Oxfordzie w lipcu 1946 r. powagi P.C.K. na terenie międzynarodowym na należnym Polsce poziomie”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 243.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-04-23].
- Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2018-04-23].
- Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2018-04-23].
- Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1945 T. 2. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 115. ISBN 83-211-0739-7.