Henryk Rossa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Henryk Rossa

Data i miejsce urodzenia	5 kwietnia 1943 Magdeburg
Senator II kadencji
Okres	od 25 listopada 1991 do 31 maja 1993
Przynależność polityczna	Porozumienie Centrum
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Henryk Rossa (ur. 5 kwietnia 1943 w Magdeburgu) – polski prawnik, adwokat, obrońca w procesach politycznych w okresie PRL, senator II kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1967 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 1969–1970 odbył aplikację sędziowską, następnie od 1970 do 1973 aplikację adwokacką. Do 1980 był adwokatem w zespole adwokackim w Lubinie, następnie rozpoczął praktykę we Wrocławiu. Przed 1989 był obrońcą działaczy „Solidarności” z Dolnego Śląska w procesach politycznych, wśród nich Władysława Frasyniuka i Józefa Piniora. W latach 90. reprezentował w tzw. procesie lubińskim rodziny ofiar zabitych przez milicjantów podczas demonstracji w Lubinie w dniu 31 sierpnia 1982. Uczestniczył w komitetach pomocy osobom internowanym i represjonowanym.

W latach 1991–1993 sprawował mandat senatora II kadencji z ramienia Porozumienia Obywatelskiego Centrum, wybranego z województwa wrocławskiego. Następnie wycofał się z działalności politycznej.

W latach 1998–2001 był prezesem Sądu Dyscyplinarnego Izby Wrocławskiej. Od 2001 do 2007 pełnił funkcję dziekana Okręgowej Rady Adwokackiej we Wrocławiu.

W 1998 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[1]. W 2016 uhonorowany Wielką Odznaką Adwokatura Zasłużonym^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, edycja 3, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1993.
• Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2012-04-28].