Henryk Tomasik – Wikipedia, wolna encyklopedia

Henryk Tomasik

Henryk Tomasik (2008)
Adveniat Regnum Tuum Przyjdź Królestwo Twoje
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	4 stycznia 1946 Łuków
Biskup diecezjalny radomski
Okres sprawowania	2009–2021
Biskup pomocniczy siedlecki
Okres sprawowania	1993–2009
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	31 maja 1969
Nominacja biskupia	21 listopada 1992
Sakra biskupia	6 stycznia 1993
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Henryk Marian Tomasik^[1] (ur. 4 stycznia 1946 w Łukowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk filozoficznych, biskup pomocniczy siedlecki w latach 1993–2009, biskup diecezjalny radomski w latach 2009–2021, od 2021 biskup senior diecezji radomskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 4 stycznia 1946 w Łukowie. Uczył się w Państwowym Liceum Ogólnokształcącym w Łukowie, gdzie w 1963 zdał egzamin dojrzałości^[2]. W latach 1963–1969 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym im. Benedykta XV w Siedlcach^[2][3]. W międzyczasie, wskutek represji władz komunistycznych wobec Kościoła, został wcielony do Jednostki Zmotoryzowanej w Kołobrzegu, gdzie stacjonował razem ze Sławojem Leszkiem Głódziem. Z powodu problemów zdrowotnych powrócił do seminarium po złożeniu przysięgi wojskowej^[2][4]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 31 maja 1969 w katedrze w Siedlcach biskup diecezjalny siedlecki Jan Mazur^[2][1]. W 1971 rozpoczął studia specjalistyczne w zakresie etyki na Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1974 uzyskał magisterium^[2]. Od 1980 kontynuował studia w Lublinie, które w 1984 na podstawie dysertacji Osoba jako byt i norma w filozofii kard. Karola Wojtyły ukończył z doktoratem z nauk filozoficznych w dziedzinie filozofii teoretycznej^[2][5].

W latach 1969–1971 pracował jako wikariusz w parafii Radoryż Kościelny. Był współzałożycielem i pierwszym kapelanem działającego od 1981 Klubu Inteligencji Katolickiej w Siedlcach. Organizował w Siedlcach Dni Kultury Chrześcijańskiej. Był współorganizatorem Podlaskiej Pielgrzymki na Jasną Górę, odbywającej się od 1981. Działał w niej jako kierownik, a od 1983 prowadził w niej grupę akademicką. Pracował jako siedlecki korespondent Biura Prasowego Episkopatu Polski, kierownik działu religijnego w prasie lokalnej w Siedlcach i asystent kościelny pisma „Nowe Echo Podlasia”. Został członkiem diecezjalnej rady kapłańskiej. W 1988 z nominacji prymasa Józefa Glempa został cenzorem pism sługi Bożego księdza Ignacego Kłopotowskiego. W 1989 został członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Akademickiego. W 1989 została mu przyznana godność kanonika honorowego, a w 1992 kanonika gremialnego Kapituły Katedralnej Siedleckiej^[2].

W 1974 został wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Siedlcach, gdzie prowadził wykłady z etyki, teodycei, filozofii religii, antropologii, psychologii i katolickiej nauki społecznej^[6]. Jednocześnie prowadził dla studentów konwersatoria oraz spotkania modlitewne i biblijne. We wrześniu 1975 został mianowany duszpasterzem akademickim. W latach 1978–1980 i 1982–1992 pełnił funkcję diecezjalnego duszpasterza akademickiego^[2][4].

21 listopada 1992 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji siedleckiej ze stolicą tytularną Fornos Minore. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 1993 w bazylice św. Piotra w Rzymie^[2]. Udzielił mu ich Jan Paweł II z towarzyszeniem arcybiskupa Giovanniego Battisty Re, substytuta ds. Ogólnych Sekretariatu Stanu, i arcybiskupa Justina Francisa Rigalego, sekretarza Kongregacji ds. Biskupów^[1]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Adveniat Regnum Tuum” (Przyjdź Królestwo Twoje), zaczerpnięte z modlitwy Ojcze nasz^[2][7]. Działalność biskupią w diecezji siedleckiej rozpoczął oficjalnie 19 stycznia 1993, kiedy to objął funkcję wikariusza generalnego. W latach 1993–1996 był dyrektorem Diecezjalnego Kolegium Teologicznego w Siedlcach^[2][6]. Pracował w Wydziale Nauki Katolickiej, był członkiem Komisji Diecezjalnego Funduszu Interwencyjnego, a także Sekretariatu II Synodu Diecezjalnego. Brał udział w pracach procesu beatyfikacyjnego Wincentego Lewoniuka i 12 towarzyszy z Pratulina. Należał do grupy organizującej wizytę Jana Pawła II w Siedlcach w trakcie podróży apostolskiej do Polski w 1999^[2]. W 1994 został mianowany prepozytem Kapituły Katedralnej Siedleckiej^[2].

16 października 2009 papież Benedykt XVI mianował go biskupem diecezjalnym diecezji radomskiej^[8][9]. Kanonicznie objął diecezję 12 listopada 2009, natomiast dwa dni później odbył ingres do katedry Opieki Najświętszej Maryi Panny w Radomiu^[2][7]. W 2010 ustanowił Diecezjalny Zespół Wdrażania Programów Pomocowych. W 2012 wznowił prace II Synodu Diecezji Radomskiej, a także powołał diecezjalną radę duszpasterską. Na jego prośbę w 2012 Stolica Apostolska ustanowiła św. Bartłomieja patronem powiatu opoczyńskiego. Zainicjował wznowienie Apeli Młodych, odbywających się rokrocznie we wrześniu w Radomiu, a także odczytywanie w kościołach diecezji katechez liturgicznych mających na celu zwiększenie świadomości liturgicznej wiernych^[2]. 4 stycznia 2021 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa diecezjalnego radomskiego^[10][11]. Do czasu objęcia diecezji przez jego następcę, Marka Solarczyka, które nastąpiło 8 stycznia 2021, pełnił funkcję administratora diecezji^[12][13].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski został delegatem ds. Światowych Dni Młodzieży (od 1995)^[2], krajowym duszpasterzem młodzieży i duszpasterzem ds. duszpasterstwa młodzieży (1998–2015)^[2][14], delegatem ds. Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży (od 2004)^[2]. Objął funkcję przewodniczącego Rady ds. Duszpasterstwa Młodzieży (od 2007). Wszedł w skład Komisji Wychowania Katolickiego (od 2001), Komisji Duszpasterstwa (od 2001), Rady ds. Migracji, Turystyki i Pielgrzymek (od 2001), Rady ds. Rodziny (od 2006). Pracował również w Komisji ds. Polonii i Polaków za Granicą^[2].

W związku z pełnieniem funkcji delegata ds. Światowych Dni Młodzieży nawiązał współpracę z Papieską Radą ds. Świeckich i lokalnymi komitetami organizacyjnymi spotkania. Uczestniczył w nich, głosząc katechezy dla młodzieży^[2]. Organizował również spotkania duszpasterzy, odbywające się w ramach Krajowego Forum Duszpasterstwa Młodzieży^[4].

Był współkonsekratorem podczas sakr biskupów pomocniczych siedleckich – Piotra Sawczuka (2013) i Grzegorza Suchodolskiego (2020), a także biskupa pomocniczego radomskiego Piotra Turzyńskiego (2015)^[1].

Według doniesień medialnych Stolica Apostolska uznała go za winnego zaniedbań w prowadzeniu sprawy o nadużycia seksualne podległego mu duchownego na szkodę osób małoletnich^[15] i zarządziła wobec niego trzyletni zakaz uczestnictwa w publicznych celebracjach na terenie diecezji radomskiej i nakaz wpłaty darowizny na rzecz Fundacji św. Józefa^[16].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 23 marca 2009 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[17].

W 2018 nadano mu medal Bene Merenti Civitas Radomiensis^[18], a w 2015 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach^[19].

W 2014 został włączony do konfraterni zakonu paulinów^[20].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Nota biograficzna Henryka Tomasika na stronie diecezji radomskiej. [dostęp 2010-10-22].
• Henryk Tomasik na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-11-11].
• Henryk Tomasik [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-10-22]  (ang.).