Henryk V (sztuka) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Henryk V (ang. Henry V) – kronika autorstwa Williama Shakespeare’a napisana około 1599 roku, jest częścią drugiej tetralogii. Opisuje losy syna Henryka IV, króla Henryka V, a także wydarzenia wokół bitwy pod Azincourt podczas wojny stuletniej.

Publikacja, inscenizacja, ekranizacje[edytuj | edytuj kod]

Sztuka ta została opublikowana w Pierwszym Folio w 1623 roku. W rejestrze Stationer's Company (instytucji zajmującej się regulowaniem praw autorskich) znalazła się 14 sierpnia 1600 roku. Można ją było także znaleźć w Fałszywym Folio.

Istnieje przekaz, mówiący o tym, że Henryk V był inscenizowany w 1599 roku, nie ma na to jednak dowodów. Najstarsze znane, udokumentowane przedstawienie miało miejsce w 1605 roku. Obecnie kronika ta należy do najczęściej inscenizowanych dzieł Szekspira, choć w Polsce dramat bywa grany bardzo rzadko.

Dramat był trzykrotnie ekranizowany. Pierwsza ekranizacja, w reżyserii Laurence’a Oliviera i z nim samym w roli tytułowej, pochodzi z 1944 roku i ma charakter patriotyczny. Film ten był kręcony podczas II wojny światowej. Drugiej ekranizacji w 1989 roku dokonał Kenneth Branagh, zawiera ona sceny batalistyczne z bitwy pod Azincourt. Trzecia wchodzi w skład wyprodukowanego przez BBC Two miniserialu The Hollow Crown, a w rolę tytułową wcielił się Tom Hiddleston.

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

W związku z tym, że w czasach Szekspira na scenie nie pojawiały się dekoracje, w Henryku V użyty został chór i narrator. Ma on za zadanie pobudzać wyobraźnię publiczności. Podobnie jak w innych, niebędących komediami utworach tego autora, w utworze tym pojawiają się postacie, które mają dodawać elementy humorystyczne. Są to rycerze, w zabawny sposób przedstawiający cechy narodowe Szkotów, Anglików i Irlandczyków. Szekspir pamięta też o Falstaffie, który w II akcie umiera - za sceną - w oberży Pani Quickly znanej z Henryka IV.

Na początku utworu planowany jest zamach na króla Henryka. Jego inicjatorem jest 3. hrabia Cambridge, do morderstwa ma dojść w Southampton. Król w porę orientuje się w sytuacji i ratuje swoje życie.

Przed bitwą pod Azincourt Henryk daje popis własnej odwagi i nocą przechadza się po obozie. Chce dodać swoim ludziom odwagi, bada także nastroje i opinię o nim. Po zwycięskiej bitwie poślubia Katarzynę de Valois. Sztukę kończy objęcie tronu przez Henryka i modlitwa królowej o pokój.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Tekst utworu (ang.)
XIX-wieczne polskie przekłady Henryka V wraz z omówieniami ich strategii i recepcji
William Shakespeare „Henryk V” (wersja czytana na trzech aktorów) Przekład: Piotr Kamiński ("Raport o Stanie Świata" Dariusza Rosiaka)

Tragedie	Romeo i Julia Makbet Król Lear Hamlet Otello Tytus Andronikus Juliusz Cezar Antoniusz i Kleopatra Koriolan Troilus i Kresyda Tymon Ateńczyk
Komedie	Komedia omyłek Poskromienie złośnicy Dwaj panowie z Werony Stracone zachody miłości Sen nocy letniej Kupiec wenecki Wiele hałasu o nic Jak wam się podoba Wieczór Trzech Króli Wesołe kumoszki z Windsoru Perykles, książę Tyru Wszystko dobre, co się dobrze kończy Miarka za miarkę Cymbelin Zimowa opowieść Burza Dwóch szlachetnych krewnych
Kroniki	Król Jan Ryszard II Henryk IV, część 1 Henryk IV, część 2 Henryk V Henryk VI, część 1 Henryk VI, część 2 Henryk VI, część 3 Ryszard III Henryk VIII
Wiersze i poematy	Sonety Wenus i Adonis Gwałt na Lukrecji Namiętny pielgrzym Feniks i gołąb Skarga zakochanej
Utwory przypisywane Szekspirowi i zaginione	Edward III Sir Thomas More A Yorkshire Tragedy Sir John Oldcastle Thomas Lord Cromwell The London Prodigal Cardenio (zaginiona) Love’s Labour’s Won (zaginiona)