Heparyna drobnocząsteczkowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2009-09 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Heparyna drobnocząsteczkowa, HDCz, LMWH (od ang. low-molecular-weight heparin) (ATC: B 01 AB) − glikozaminoglikan o masie cząsteczkowej około 4500 D otrzymywany poprzez depolimeryzację heparyny^[1].

Wykazuje działanie hamujące aktywność czynnika krzepnięcia Xa i w mniejszym stopniu działanie hamujące czynnik IIa (trombinę), dzięki czemu powoduje silny i długotrwały efekt przeciwzakrzepowy.

Heparyna drobnocząsteczkowa podawana jest w iniekcjach podskórnych oraz dożylnych, nie podaje się jej domięśniowo.

W dużych dawkach używana jest w leczeniu aktywnej choroby zakrzepowej, w mniejszych dawkach - w profilaktyce przeciwzakrzepowej. Zalecane jest również stosowanie jej przed długimi lotami.

Jej stosowanie jest obarczone mniejszymi skutkami ubocznymi niż heparyny niefrakcjonowanej, ale ze względu na niższą aktywność jej zastosowanie podczas zabiegów chirurgicznych i interwencyjnych jest ograniczone. Tu dalej stosuje się głównie heparynę niefrakcjonowaną.

W Polsce w użyciu są: dalteparyna, enoksaparyna, nadroparyna, parnaparyna.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Neutralizacja heparyny. (pol.).