Hims – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hims
‏حمص‎
Ilustracja
Atrakcje miasta
Państwo

 Syria

Muhafaza

Hims

Powierzchnia

104 km²

Wysokość

501 m n.p.m.

Populacja
• liczba ludności


775 404
(2017)

Nr kierunkowy

031

Plan Himsu
Położenie na mapie Syrii
Mapa konturowa Syrii, po lewej znajduje się punkt z opisem „Hims”
Ziemia34°43′51″N 36°42′34″E/34,730833 36,709444
Strona internetowa

Hims[1], Homs (arab. ‏حمص‎, aram. ‏ܚܡܨ‎) – miasto w zachodniej Syrii, w oazie Pustyni Syryjskiej w dolinie rzeki Orontes, ośrodek administracyjny muhafazy Hims, położony na linii kolejowej AleppoDamaszek.

Trzecie co do wielkości miasto Syrii. W spisie powszechnym z 2004 roku liczyło 652 609 mieszkańców[potrzebny przypis].

Historia[edytuj | edytuj kod]

W starożytności znane jako Emesa (gr. Ἔμεσα)[2]. W 634–637 miasto zostało zajęte przez Arabów, a od XI wieku znajdowało się w rękach Seldżukidów; przejściowo zostało opanowane przez krzyżowców i Mongołów. W latach 1516–1918 znajdowało się we władaniu Turków osmańskich[2]. Po pierwszej wojnie światowej Hims wszedł w skład Syrii.

W okresie II wojny światowej w Homsie była formowana i stacjonowała Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich[3]. Generał Władysław Sikorski w swoim rozkazie wymienia miasto jako miejsce powstania jednostki – Grupowanie i szkolenie oddziałów Brygady odbywać się będzie w obozie w Homsie, oddanym do dyspozycji Brygady Strzelców Karpackich[4][5].

 Zobacz też kategorię: Ludzie urodzeni w Himsie.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Współpraca[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej: Nazewnictwo geograficzne świata.. T. 2: Bliski Wschód. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2004, s. 82. ISBN 83-239-7553-1. [dostęp 2014-03-22]. (pol.).
  2. a b Encyklopedia Powszechna PWN. T. 2: G–M. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974.
  3. W. Biegański: Szczurami Tobruku ich zwali. s. 22–29.
  4. S. Kopański, Wspomnienia wojenne, s. 113.
  5. A. Zawilski, Polskie fronty, t. I, s. 194-195.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]