Hiperpłaszczyzna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hiperpłaszczyzna (dawn. zbiór liniowy) w przestrzeni euklidesowej n-wymiarowej to zbiór rozwiązań równania postaci:

${\displaystyle a_{1}\cdot x_{1}+a_{2}\cdot x_{2}+\ldots +a_{n}\cdot x_{n}=A,}$

gdzie nie wszystkie współczynniki ${\displaystyle a_{i}}$ są zerami.

Hiperpłaszczyzna ma wymiar o 1 mniejszy niż przestrzeń, w której się zawiera. Na przykład w przypadku przestrzeni 2-wymiarowej jest to prosta, 3-wymiarowej – płaszczyzna.

Innymi słowy hiperpłaszczyzna jest podprzestrzenią afiniczną wymiaru ${\displaystyle n-1,}$ zanurzoną w przestrzeni ${\displaystyle \mathbb {R} ^{n}.}$

Uogólnieniem hiperpłaszczyzny jest hiperpowierzchnia.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Zobacz hasło hiperpłaszczyzna w Wikisłowniku

• hiperpowierzchnia
• płaszczyzna
• podprzestrzeń liniowa

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Fritz Reinhardt, Heinrich Soeder: Atlas matematyki. Prószyński i S-ka, 2003, s. 208. ISBN 83-7469-189-1.
• Encyklopedia Powszechna PWN, Warszawa, 1984, ISBN 83-01-00002-3, T. 2, s. 206, Hiperpowierzchnia
• Prof. dr hab. Włodzimierz Waliszewski i in., Encyklopedia szkolna. Matematyka, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1988, ISBN 83-02-02551-8, s. 82, Hiperpłaszczyzna