Hugo Gaudig – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hugo Gaudig

Data i miejsce urodzenia	5 grudnia 1860 Stöckey
Data i miejsce śmierci	2 sierpnia 1923 Lipsk
Zawód, zajęcie	pedagog
Multimedia w Wikimedia Commons

Hugo Gaudig (ur. 5 grudnia 1860 w Stöckey, zm. 2 sierpnia 1923 w Lipsku) – niemiecki pedagog^[1], jeden z czołowych reformatorów szkolnictwa niemieckiego^[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1874–1879 uczył się w gimnazjum w Nordhausen, a od 1879 do 1886 roku studiował teologię, filozofię oraz niemiecką filologię na Uniwersytecie w Halle. W 1883 roku napisał pracę na temat podstawowych zasad estetyki Arthura Schopenhauera, a w 1886 rozprawę teologiczną Über den Begriff der Persönlichkeit Gottes oraz filologiczną Wolframs Parzival. W 1887 roku został nauczycielem w gimnazjum w Halle, od 1887 do 1896 roku pracował w gimnazjum w Gerze, a przez następne cztery lata ponownie uczył w Halle, gdzie pełnił również funkcję dyrektora gimnazjum. 28 lipca 1888 roku poślubił Marianne Burghardt (1863–1945)^[3].

W 1900 roku został dyrektorem Szkoły dla Dziewcząt i Seminarium Nauczycielskiego ze Szkołą Ćwiczeń w Lipsku^[1]. Sukcesom w pracy pedagogicznej towarzyszył wzrost liczby uczniów co spowodowało, że w 1907 roku szkoła została podzielona a Gaudig przeniósł się do nowej placówki przy Döllnitzer Straße. W 1908 roku został członkiem Königlichen Akademie gemeinnütziger Wissenschaften w Erfurcie i jednocześnie odmówił przyjęcia profesury na Uniwersytecie w Lipsku chcąc w dalszym ciągu aktywnie pracować w zawodzie nauczyciela gimnazjalnego. Podczas pracy pedagogicznej, w celach edukacyjnych oraz podnoszenia kwalifikacji zawodowych, organizował krajowe wycieczki szkolne i zagraniczne, m.in. w 1921 roku taką wycieczkę zorganizował do Rygi. W latach 1921–1922 był gospodarzem Pädagogische Wochen w Lipsku organizowanych przez Centralny Instytut Edukacji w Berlinie^[3].

Zainteresowania naukowe[edytuj | edytuj kod]

Zainteresowania naukowe Gaudiga koncentrowały się wokół zagadnień dydaktycznych i wychowawczych związanych z kształtowaniem osobowości uczniów poprzez wpływ na ich cechy indywidualne, aktywność oraz na ich środowisko kulturalne i społeczne. Jako zwolennik szkoły pracy intelektualnej za cel postawił sobie wypracowanie takiego modelu edukacji, w którym uczniowie będą mogli opanować techniki pracy umysłowej i samodzielnie się nimi posługiwać^[1]. Zasadą uczenia się poprzez wolną pracę intelektualną położył podbudowę pod demokratyczną szkołę, w której głos i udział mają wszystkie zainteresowane strony, jednakże zachęcał nauczycieli oraz uczniów do odpowiedzialnego korzystania z tej wolności^[2].

Gaudig, poprzez publikacje oraz pozytywne wyniki podejmowanych działań w praktyce pedagogicznej, był centralną postacią w ruchu odnowy niemieckiego szkolnictwa^[2] i wywarł wpływ na rozwój działalności eksperymentalnej w szkolnictwie powszechnym^[1].

Książki[edytuj | edytuj kod]

• Festrede bei der zweiten Centenarfeier der Franckeschen Stiftungen in der Aula der höheren Mädchenschule, 1898
• Didaktische Ketzereien, 1904
• Höheres Mädchenschulwesen, 1906
• Zur Fortbildung der Schülerinnen der höheren Mädchenschule, 1906
• Didaktische Präludien, 1909
• Zur Neugestaltung des höheren Mädchenschulwesens im Königreich Sachsen, 1911
• Ausblicke in die Zukunft der deutschen Schule, 1915
• Deutsches Volk – Deutsche Schule!: Wege zur nationalen Einheit, 1917
• Das Volksschullehrerseminar der Zukunft als deutsche Schule, 1917
• Die Schule im Dienste der werdenden Persönlichkeit. Bd. 1, 1917
• Die Schule im Dienste der werdenden Persönlichkeit. Bd. 2, 1917
• Schulreform?: Gedanken zur Reform des Reformierens, 1920
• Auf dem Wege zur neuen Schule: Versuche und Ergebnisse, 1921
• Freie geistige Schularbeit in Theorie u. Praxis, 1922
• Schule und Schulleben, 1923
• Was mir der Tag brachte, 1923
• Die Idee der Persönlichkeit und ihre Bedeutung für die Pädagogik, 1923
• Freie geistige Schularbeit in Theorie und Praxis, 1925
• Elternhaus und Schule als Erziehungsgemeinschaft, 1929

Źródło:^[1][4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]