Ida (imię) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ida – żeńskie imię germańskie o dyskusyjnej etymologii, notowane w Polsce od 1265 roku[1] w formach Ida i Hida, ze zdrobnieniami Idka, Idźka, Hidka. Stanowi formę skróconą od germańskich imion złożonych z pierwszym członem Id-, takich jak Ideburga bądź Iduberga (człon ów jest związany ze stnord. idh – „działalność”, stang. idig – „pilny”, lub też z pierwszym członem Hid- (Hild- – „walka, bitwa”; zanik h w nagłosie wynikałby z wpływów romańskich)[2].

Nazwa osobowa Ida bywa wywodzona także ze stsas. idis, stwniem. itis – „istota kobiecości”[3] (tłumaczone też jako „wieszczka, jasnowidząca”)[1], por. także angsas. ides i stnord. dis – „kobieta, dziewica”[3]. Trzecią hipotezą jest pochodzenie Idy od imion dwuczłonowych, u których podstawą do skrócenia stawał się człon drugi, takich jak Adelajda. Kolejnym wyjaśnieniem jest związek ze stang. pierwszym członem imion złożonych Ead- (por. Edward, Edyta) – w takim razie Ida oznaczałaby „ciesząca się pomyślnością, bogata, błogosławiona”[1].

Forma Ita stanowi oboczną formę Idy, jakkolwiek może także być zdrobnieniem od Judyty[4].

Ida imieniny obchodzi[edytuj | edytuj kod]

Znane osoby noszące imię Ida[edytuj | edytuj kod]

Postacie fikcyjne noszące imię Ida[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

  • (243) Ida – planetoida
  • Ida – nazwa odnosząca się do dwóch gór w starożytnym świecie greckim

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Jan Grzenia, Słownik imion, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2002, ISBN 83-01-13741-X, OCLC 830306364.
  2. M. Malec (red.), Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, t. 2, Kraków 1995, ISBN 83-85579-68-0.
  3. a b Z. Klimek (opr.), Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, t. 5, Kraków 1997, ISBN 83-85579-14-1.
  4. Ida i Ita na DEON.pl (SJ i Wydawnictwo WAM).
  5. a b Henryk Fros, Franciszek Sowa, Księga imion i świętych, t. 3, Kraków: Wydaw. WAM, 1998, ISBN 83-7097-464-3, OCLC 830206284.
  6. Heiligenlaxikon (niem.).