Ignacy Misiąg – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ignacy Misiąg
Ilustracja
płk Ignacy Misiąg
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

30 lipca 1891
Tywonia

Data i miejsce śmierci

24 stycznia 1942
Stargard

Przebieg służby
Lata służby

1910–1912
1914–1942

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Drużyny Bartoszowe

Jednostki

14 pułk piechoty
Ministerstwo Spraw Wojskowych
6 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu
dowódca pułku piechoty
szef Biura Personalnego MSWojsk.
dowódca piechoty dywizyjnej 6 DP
dowódca Oddziału Wydzielonego „Ignacy”

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Brązowy za Długoletnią Służbę
Odznaka pamiątkowa „Orlęta” Gwiazda Przemyśla
Multimedia w Wikimedia Commons
Uroczystość wręczenia sztandaru 14 pułku piechoty (28 października 1923 r. przed katedrą we Włocławku). Sztandar wręcza Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, a przyjmuje dowódca 14 pp - mjr Ignacy Misiąg.
Dowódca 14 pułku piechoty płk Ignacy Misiąg (siedzi trzeci od lewej) z dziećmi z włocławskiej ochronki. Mjr Stanisław Pietrzyk stoi pierwszy z prawej w III rzędzie.
Kadra oficerska 14 pułku piechoty w II połowie 1928 roku. Od prawej siedzą: kpt. Stanisław Pietrzyk, kpt. Emil Zawisza, mjr Julian Czubryt, ppłk lek. Ewaryst Wąsowski, ppłk Ignacy Misiąg, mjr Mikołaj Świderski, kpt. Stanisław Trojan, kpt. Ludwik Wlazełko i kpt. Józef Tkaczyk.
Ignacy Misiąg w mundurze pułkownika Wojska Polskiego.
Korpus oficerski 14 pp w I kwartale 1930. W I rzędzie siedzą od lewej: kpt. Emil Zawisza, ks. kpt. Antoni Kosiba, mjr Aleksander Zabłocki, mjr Stanisław Pietrzyk, mjr Mikołaj Świderski, płk Ignacy Misiąg, ppłk Franciszek Sudoł, mjr Aleksander Fiszer, kpt. Józef Tkaczyk i kpt. Stanisław Trojan. W II rzędzie od dołu jako pierwszy z lewej stoi Ludwik Wlazełko.
Kompania podoficerska 14 pp w 1932 roku. W środku siedzi płk Ignacy Misiąg, na lewo od niego kpt. Jan Wilczak.
1 kompania strzelecka 14 pp w 1933 roku. W środku siedzi dowódca pułku - płk Ignacy Misiąg. Na prawo od niego dowódca kompanii - kpt. Jan Fleischmann i ppor. Ryszard Jagiełło. Na lewo siedzą dowódca I batalionu - mjr Wilhelm Paszkiewicz, ppor. Władysław Stepokura i ppor. Leonard Królak.
Grób płk. Ignacego Misiąga wraz z tablicą pamiątkową (cmentarz wojenny w Stargardzie).

Ignacy Misiąg (ur. 30 lipca 1891 w Tywoni, zm. 24 stycznia 1942[1] w Stargardzie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Służba w c. i k. Armii[edytuj | edytuj kod]

Był synem niezamożnego chłopa Jana (1853–1927) i Franciszki z domu Krajnig. Uczył się w gimnazjum w Jarosławiu, w którym uzyskał maturę (w 1910)[2]. W latach 1908-1911 należał do Drużyn Bartoszowych. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, które zmuszony był przerwać z powodu powołania do armii austro-węgierskiej. W latach 1910–1911 odbył jednoroczną ochotniczą służbę wojskową w samodzielnym batalionie c. i k. 90 pułku piechoty. Służył wówczas na terenie Bośni i Hercegowiny. Po spełnieniu obowiązku wojskowego, powrócił do nauki, wstępując jednocześnie do Towarzystwa Sportowo-Gimnastycznego „Strzelec”.

Po wybuchu I wojny światowej został w 1914 zmobilizowany do cesarskiej i królewskiej Armii. Po ukończeniu szkoły oficerskiej, w stopniu kadeta rezerwy, wysłany został na front serbski. W 1915 awansowany do stopnia podporucznika w rezerwie ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1915[3]. Walczył na terenie Czarnogóry i Włoch (gdzie przeszedł malarię). W 1918 Ignacy Misiąg otrzymał awans do rangi porucznika ze starszeństwem z dniem 1 maja 1915[4].

Służba w Wojsku Polskim[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu I wojny światowej powrócił z frontu do Jiczyna. Został organizatorem i pierwszym dowódcą 14 pułku piechoty, albowiem objął na przełomie października i listopada 1918 dowodzenie batalionem zapasowym 90 pułku piechoty, którego większość obsady stanowili Polacy. Na bazie tegoż batalionu utworzył jednostkę, która otrzymała nazwę 9 pułku piechoty[a]. Po przetransportowaniu 9 pp do Jarosławia por. Misiąg włączył się czynnie w organizowanie oddziałów Wojska Polskiego. W lutym 1919 nastąpiło przemianowanie 9 pp na 14 pułk piechoty, a Ignacy Misiąg został (z dniem 17 lutego 1919) adiutantem dowódcy tego pułku[b][5]. W tym czasie, na podstawie dekretu z dnia 27 grudnia 1918 Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego, został przyjęty, jako były oficer armii austro-węgierskiej, do Wojska Polskiego. Z kolei na podstawie rozkazu nr 178 wydanego przez Szefa Sztabu Generalnego gen. dyw. Stanisława Szeptyckiego otrzymał, z dniem 1 listopada 1918, przydział (w stopniu porucznika) do Okręgu Wojskowego Przemyskiego[6]. W szeregach 14 pułku piechoty brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej (uczestniczył w ofensywie na terenie Małopolski Wschodniej w maju 1919)[c], a także w wojnie polsko-rosyjskiej, m.in. w ofensywie na froncie wołyńskim (sierpień 1919), wyprawie kijowskiej (kwiecień 1920), walkach na Białorusi (maj 1920)[d], walkach odwrotowych (lipiec 1920)[e] oraz kontrofensywie w Małopolsce Wschodniej (2 połowa sierpnia 1920 roku)[f]. Z dniem 8 lipca 1919 został wyznaczony adiutantem taktycznym pułku[g], w czerwcu 1920 został pełniącym obowiązki dowódcy pułku, a z dniem 3 sierpnia 1920 objął dowodzenie 14 pułkiem piechoty[5][h]. Na mocy dekretu Naczelnego Wodza Wojska Polskiego z dnia 15 lipca 1920[i] został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora w piechocie[7]. Ignacy Misiąg odznaczał się odwagą, zmysłem taktycznym i organizacyjnym, czego dowodem było przyznanie mu Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari (nadanego dekretem Wodza Naczelnego z dnia 13 kwietnia 1921[8]) i czterokrotnie Krzyża Walecznych[9].

W dniu 1 maja 1921 przybył wraz z pułkiem do Włocławka i objął jednocześnie stanowisko komendanta tamtejszego garnizonu. Na dzień 1 czerwca 1921 pełnił w randze majora służbę w 14 pułku piechoty[10]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 (dekret L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w tym stopniu (majora) ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 205. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. W roku 1923 zajmował już 191. lokatę wśród majorów korpusu piechoty[12] i był oficerem pełniącym obowiązki dowódcy 14 pułku piechoty[13]. W dniu 28 października 1923 r. odebrał we Włocławku z rąk Prezydenta RP sztandar ufundowany dla 14 pp przez społeczeństwo miasta[14]. Na podstawie rozporządzenia[j] z dnia 31 marca 1924 r., wydanego przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Stanisława Wojciechowskiego, został awansowany do stopnia podpułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 82 lokatą w korpusie oficerów piechoty[15]. W roku 1924 Ignacy Misiąg nadal pełnił obowiązki dowódcy 14 pp[16] i zajmował w tym czasie 83. lokatę wśród podpułkowników piechoty w swoim starszeństwie[17]. W tym samym roku piastował również stanowisko prezesa Wojskowego Klubu Sportowego 14 pułku piechoty „Zagoń”[18]. Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych, opublikowanym w dniu 20 stycznia 1928, został przeniesiony służbowo z dniem 3 lutego 1928 na III unifikacyjny trzymiesięczny kurs dowódców pułków w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie[19]. W roku 1928, piastując stanowisko dowódcy 14 pp[20], zajmował 55 lokatę wśród podpułkowników piechoty ze swego starszeństwa[21].

Podczas pobytu we Włocławku okazał się być doskonałym administratorem i organizatorem życia społecznego. Okres dowodzenia 14 pp przez Ignacego Misiąga to czas rozkwitu włocławskiego garnizonu. Obiekty koszarowe zostały wyremontowane, rozbudowane i zelektryfikowane, zbudowano dom mieszkalny dla podoficerów, a pułk osiągnął wysoki poziom wyszkolenia. Szczególny wysiłek wkładał podpułkownik (a następnie pułkownik) Misiąg w rozwój kultury fizycznej w mieście. Był członkiem Miejskiego Komitetu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego, a od 1932 roku pełnił funkcję prezesa klubu sportowego „Cuiavia”, w którym pod jego rządami powstało wiele nowych sekcji. Zwalczał analfabetyzm wśród żołnierzy organizując (wraz z prezesem miejscowego PCK - Anną Boye) kursy, które ukończyło ponad cztery tysiące żołnierzy. Działał we włocławskim harcerstwie (od 1922) oraz w Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. W okresie dużego bezrobocia panującego we Włocławku (lata 1931–1932), z jego rozkazu wojsko przekazywało potrzebującym żywność, opał oraz wydawało darmowe posiłki dzieciom i młodzieży[22][23].

Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego[k] został awansowany do stopnia pułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 18 lokatą w korpusie oficerów piechoty[24]. W dniu 27 listopada 1929 Prezydent Mościcki nadał płk. Misiągowi Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski za zasługi na polu organizacji, administracji i wyszkolenia wojska[25]. W roku 1930 zajmował 105 lokatę łączną na liście starszeństwa pułkowników piechoty (była to jednocześnie nadal 18 lokata w swoim starszeństwie). Pozostawał w tym czasie wciąż dowódcą 14 pułku piechoty[26]. Również w 1932, jako dowódca 14 pp[27], zajmował 18 lokatę wśród pułkowników korpusu piechoty w swoim starszeństwie[28].

Z dniem 20 czerwca 1933 został wyznaczony przez ministra spraw wojskowych na stanowisko szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych[29] (od władz i mieszkańców Włocławka otrzymał na pożegnanie pamiątkową szablę ze złotą głownią[14]). Pozostając na tym stanowisku, zajmował na dzień 1 lipca 1933 roku - 83 lokatę łączną wśród pułkowników piechoty (była to zarazem 17 lokata w starszeństwie)[30]. Z kolei w dniu 5 czerwca 1935 była to już 67 lokata pośród wszystkich pułkowników korpusu piechoty (a jednocześnie 16 lokata w swoim starszeństwie)[31]. Zarządzeniem z dnia 19 marca 1937 roku został odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, z wyjątkowe zasługi w służbie wojskowej[32]. Pułkownik Ignacy Misiąg odznaczany był również przez Ignacego Mościckiego Krzyżem Niepodległości (w 1933) i Złotym Krzyżem Zasługi (w 1935)[33].

W lutym 1938 objął stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 6 Dywizji Piechoty (siedziba dowództwa dywizji znajdowała się w Krakowie). Na dzień 23 marca 1939 zajmował 13 lokatę wśród pułkowników korpusu piechoty w swoim starszeństwie[34] i nadal pełnił służbę na stanowisku I dowódcy piechoty dywizyjnej 6 DP[35].

Kampania wrześniowa[edytuj | edytuj kod]

W lipcu 1939 został dowódcą Oddziału Wydzielonego „Ignacy”[l] i na jego czele wziął udział w kampanii wrześniowej. Zadaniem OW „Ignacy” (inaczej znanego jako „Brzeźce”) była osłona kierunku pszczyńskiego. W dniach 1 i 2 września zgrupowanie płk. Misiąga toczyło zacięte walki z niemiecką 5 Dywizją Pancerną, w wyniku których, mimo początkowego sukcesu, uległo rozbiciu w okolicach Pszczyny. Dalsze walki prowadził pułkownik Misiąg wraz z 6 Dywizją Piechoty (w ramach Grupy Operacyjnej „Bielsko”) na Śląsku, nad Dunajcem, nad Sanem, w lasach biłgorajskich i w pierwszej bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. W dniu 20 września 1939, po kapitulacji 6 Dywizji Piechoty w rejonie Rawy Ruskiej, dostał się do niewoli niemieckiej[14].

Niewola i śmierć[edytuj | edytuj kod]

Początkowo przebywał w obozie w Bochni, a następnie w Oflagu XI B Braunschweig, w którym pełnił funkcję starszego obozu. W kwietniu 1940[m] został przeniesiony do Oflagu II C Woldenberg, gdzie również objął obowiązki starszego obozu. Kierował obozową organizacją podziemną, lecz w grudniu 1941 z uwagi na stan zdrowia zrezygnował z tej funkcji.

Ciężko chory na chorobę Buergera został umieszczony w szpitalu jenieckim w Stargardzie, w którym amputowano mu obie nogi. Mimo to choroba rozprzestrzeniała się i w jej wyniku zmarł w szpitalu w dniu 24 stycznia 1942 roku. Po jego śmierci w oflagu odbyła się akademia, a na znak żałoby wszelkie imprezy obozowe zawieszono na okres dwóch dni[22]. Pochowany został na Międzynarodowym Cmentarzu Wojennym w Stargardzie[36].

Za udział w walkach wojny obronnej 1939 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari (w 1967)[14].

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Pułkownik Ignacy Misiąg był żonaty z Marią Średnicką, z którą mieli dwóch synów: Mariana Ignacego (ur. 19 czerwca 1922 r.)[n] i Jana Kazimierza (ur. 4 marca 1926 r.) oraz córkę Zofię Wandę (ur. 22 stycznia 1925 r.)[14]. Wszystkie dzieci urodziły się we Włocławku.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ 9 pułk piechoty stanowił wówczas oddział o sile odpowiadającej batalionowi.
  2. ↑ Dowódcą 14 pułku piechoty był wówczas ppłk Wiktor Jarosz-Kamionka
  3. ↑ Stoczono wówczas ciężkie walki pod Drohobyczem, Stanisławowem, Niżniowem, Narajowem i Dżurynem.
  4. ↑ Walczono wówczas między innymi pod Wołodutami i Zamostoczem.
  5. ↑ W dniu 9 lipca stoczono ciężką walkę pod Hrebionką.
  6. ↑ 14 pułk piechoty stoczył wówczas zwycięską walkę pod Reklińcem.
  7. ↑ Na to stanowisko został wyznaczony przez ówczesnego dowódcę 14 pp - ppłk. Wacława Farę.
  8. ↑ Dowódcą 14 pułku piechoty Ignacy Misiąg pozostał do czerwca 1933. Obowiązki dowódcy zdał tylko na krótko ppłk. Stefanowi Iwanowskiemu, który dowodził pułkiem w okresie od 29 września do 26 października 1920.
  9. ↑ Był to dekret marszałka Józefa Piłsudskiego o sygnaturze L. 2207.
  10. ↑ Rozporządzenie O. V. L. 8629/A. 1924.
  11. ↑ Było to zarządzenie z dnia 1 stycznia 1929, o sygnaturze: B.P.L. 37231-III-28.
  12. ↑ W skład tego oddziału weszły: IV/16 pp, III/20 pp, I/6 pal, trzy plutony przeciwpancerne i dwa szwadrony.
  13. ↑ Według części źródeł do oflagu II C został przeniesiony w dniu 22 czerwca 1940.
  14. ↑ Jego matką chrzestną została Bronisława Czubryt, żona ówczesnego majora 14 pułku piechoty - Juliana Czubryta.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Księga pochowanych żołnierzy polskich poległych w II wojnie światowej, t. V, Polscy jeńcy wojenni i internowani, Pruszków 1996, s. 244.
  2. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Jarosławiu za rok szkolny 1910, Jarosław 1910, s. 47.
  3. ↑ Ranglisten der kaiserlich und königlichen Heeres 1916, Wien 1916, s. 204.
  4. ↑ Ranglisten der kaiserlich und königlichen Heeres 1918, Wien 1918, s. 146.
  5. ↑ a b Kunikowski 2004 ↓, s. 111.
  6. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych ↓, nr 4 z 16 I 1919, s. 105.
  7. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, nr 27 z 21 VII 1920, s. 594.
  8. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, nr 16 z 23 IV 1921, s. 810.
  9. ↑ a b Jednodniówka 14 Pułku Piechoty 1934 ↓, s. 43.
  10. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.21 r. ↓, s. 61, 774.
  11. ↑ a b Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922 ↓, s. 30.
  12. ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 401.
  13. ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 164.
  14. ↑ a b c d e f Kunikowski 2004 ↓, s. 112.
  15. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, nr 32 z 2 IV 1924, s. 167.
  16. ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 156.
  17. ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 343.
  18. ↑ Wojskowy Rocznik Sportowy 1924 ↓, s. 78.
  19. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, nr 2 z 20 I 1928, s. 9.
  20. ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 30.
  21. ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 164.
  22. ↑ a b Wojciechowski 1991 ↓, s. 139-140.
  23. ↑ Kunikowski 2004 ↓, s. 111-112.
  24. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 I 1929, s. 1.
  25. ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, nr 19 z 12 XII 1929, s. 360.
  26. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1930 ↓, s. 115.
  27. ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 544.
  28. ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 17.
  29. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, nr 8 z 28 VI 1933, s. 127.
  30. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1933 ↓, s. 6.
  31. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1935 ↓, s. 5.
  32. ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, nr 1 z 19 III 1937, s. 1.
  33. ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, nr 4 z 19 III 1935, s. 19.
  34. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 7.
  35. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 532.
  36. ↑ Międzynarodowy Cmentarz Wojenny – płk Ignacy Misiąg. Cz.3 [online], Stargard, okolice - wiadomości, aktualności, informacje, sport, kultura, rozrywka, dziennik, [dostęp 2020-12-13].
  37. ↑ a b Wojciechowski 1991 ↓, s. 139.
  38. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2864 z 13 kwietnia 1921 Dziennik Personalny z 1921 r. nr 16, poz. 558
  39. ↑ M.P. z 1933 r. nr 292, poz. 318 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  40. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, nr 9 z 19 III 1934, s. 106.
  41. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 95 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  42. ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  43. ↑ a b Na podstawie

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ignacy_Misiąg&oldid=71880937”