Immanuel Munk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Immanuel Munk (ur. 30 maja 1852 w Poznaniu, zm. 1 sierpnia 1903 w Berlinie) – niemiecki fizjolog, brat Hermanna Munka.

Studiował na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie, Uniwersytecie we Wrocławiu i w Strasburgu. W 1873 roku otrzymał tytuł doktora medycyny, w 1883 roku habilitował się i został Privatdozentem, w 1895 roku profesorem tytularnym. W tym samym roku został następcą Johannesa Gada na stanowisku kierownika wydziału fizjologii specjalnej w berlińskim Instytucie Fizjologicznym. W 1899 roku profesorem zwyczajnym^[1]^[2]^[3].

Wybrane prace[edytuj | edytuj kod]

Physiologie des Menschen und der Säugethiere (1888)
Einzelernährung und Massenernährung. Fischer, 1893
Nahrungsmittel, Ernährung, Fleischbeschau. G. Fischer, 1896

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Pagel JL: Biographisches Lexikon hervorragender Ärzte des neunzehnten Jahrhunderts. Berlin-Wien: Urban & Schwarzenberg, 1901, s. 1778-1779.
↑ Dr. Immanuel Munk. „Monatsschrift Kinderheilkunde”. 2 (1), s. v, 1903. DOI: 10.1007/BF01941565.
↑ H.H. Boruttau H.H., Immanuel Munk †, „Deutsche Medizinische Wochenschrift”, 29 (34), 1903, s. 616, DOI: 10.1055/s-0028-1138656, ISSN 0012-0472 (niem.).

[1] Pagel JL: Biographisches Lexikon hervorragender Ärzte des neunzehnten Jahrhunderts. Berlin-Wien: Urban & Schwarzenberg, 1901, s. 1778-1779.

[2] Dr. Immanuel Munk. „Monatsschrift Kinderheilkunde”. 2 (1), s. v, 1903. DOI: 10.1007/BF01941565.

[3] H.H. Boruttau H.H., Immanuel Munk †, „Deutsche Medizinische Wochenschrift”, 29 (34), 1903, s. 616, DOI: 10.1055/s-0028-1138656, ISSN 0012-0472 (niem.).

[1]

[2]

[3]