Insolacja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mapa nasłonecznienia poziomej powierzchni Europy
Mapa nasłonecznienia poziomej powierzchni Polski
Teoretyczne średnie dzienne napromieniowanie, pominięty wpływ atmosfery. Gdzie: θ – kąt biegunowy orbity Ziemi, (θ = 0 w równonocy wiosennej); φ – szerokość geograficzna. W obliczeniach przyjęto: stała słoneczna = 1367 Wm-2, nachylenie osi ε = 23,4398°, długość geograficzna peryhelium π = 282,895°, mimośrodowość e = 0,016704. Podane liczby to średnia dobowa moc promieniowania Wm-2.

Insolacja, nasłonecznienie – wielkość fizyczna określająca średnią moc promieniowania słonecznego przypadającą na jednostkę powierzchni poziomej.

Jest ona równa stosunkowi energii promieniowania słonecznego, padającego w określonym czasie na daną powierzchnię do pola tej powierzchni i czasu[1]. Jednostką w układzie SI jest W/m²[2], w technice stosuje się też jednostkę kWh/rok/m²[3].

W klimatologii przez insolację częściej rozumie się ilość dopływającego promieniowania, która pada na dowolnie nachyloną powierzchnię, a nie powierzchnię poziomą. W niektórych pracach wielkość ta bywa także mylona z inną wielkością, usłonecznieniem[4].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ nasłonecznienie, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2017-12-22].
  2. ↑ Dorota Matuszko. „Prace geograficzne”. 122, s. 56–58, 2009. Instytut Geografii i Gospodarki Przestrzennej UJ. (pol.). 
  3. ↑ Zasoby energii słonecznej w Polsce. Serwis Instytutu OZE (odnawialnych źródeł energii). [dostęp 2017-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-22)]. (pol.).
  4. ↑ Dorota Matuszko. O terminologii dotyczącej promieniowania słonecznego. „Polska energetyka słoneczna”. 2–4/2010; 1/2011. (pol.). 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Insolacja&oldid=72302051”