Instytut Księży Demerytów na Łysej Górze – Wikipedia, wolna encyklopedia

Instytut Księży Demerytów na Łysej Górze – dom poprawczy dla kleru z Królestwa Polskiego działający w latach 1852-1865 w klasztorze na świętym Krzyżu.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Dom poprawczy zwany Instytutem Księży Demerytów na Łysej Górze uruchomiono w budynkach klasztoru na Łysej Górze w 1852, po likwidacji domu poprawczego działającego od 1837 w klasztorze w Liszkowie. W Instytucie księży Demerytów w warunkach prawie więziennych w celach resocjalizacji przebywali demeryci, tzw. księża zdrożni, skazani na pokutę w odosobnieniu za wykroczenie przeciw moralności. Do domu poprawczego trafiali głównie księża z powodu niemoralnego prowadzenia się, pijaństwa, wykroczeń przeciw powołaniu i obowiązkom kościelnym, itp. Nadzór sprawowany był przez władze świeckie i kościelne. Obowiązki pierwszego regensa Instytutu Księży Demerytów pełnił od 26 lutego 1853 ksiądz Maksymilian Kegel^[1]. Następnie na tym stanowisku zastąpił go ksiądz Kacper Kotkowski^[2]. W 1865 dom poprawczy dla księży został zlikwidowany przez władze rosyjskie^[3], a opuszczone budynki klasztorne przeznaczone zostały na więzienie. Najpierw rosyjskie, a następnie polskie więzienie ciężkie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Jerzy Daniel: Kalendarz Świętokrzyski 2005. Kielce: Wydawnictwo Jedność, 2004, s. tak. ISBN 83-921264-0-8.