Instytut Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego – Wikipedia, wolna encyklopedia

Instytutu Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego (IPNiSW, pełna nazwa po zmianie w 1977^[1] obowiązująca do 1988: Instytut Polityki Naukowej, Postępu Technicznego i Szkolnictwa Wyższego) - państwowy instytut badawczy działający w latach 1973-1991 w Warszawie. Został powołany decyzją Prezesa Rady Ministrów PRL z dnia 13 lipca 1973. Instytut powstał na bazie Międzyuczelnianego Zakładu Badań nad Szkolnictwem Wyższym^[2]. Ten ostatni utworzono w 1962 z przekształcenia Pracowni Badań nad Szkolnictwem Wyższym w Uniwersytecie Łódzkim^[3].

Jego celem było prowadzenie prac naukowo-badawczych i rozwojowych w zakresie:

• wytyczania kierunków i tempa rozwoju działalności naukowo-badawczej i rozwojowej oraz szkolnictwa wyższego;
• kształtowania wielkości, struktury i rozmieszczenia potencjału naukowo-badawczego i rozwojowego oraz szkolnictwa wyższego;
• doskonalenia metod prowadzenia działalności naukowo-badawczej i rozwojowej oraz szkolnictwa wyższego;
• doboru systemów organizacji, planowania, finansowania i zarządzania działalnością naukowo-badawczą i rozwojową oraz szkolnictwem wyższym;
• oceny efektywności działalności naukowo-badawczej i rozwojowej oraz szkolnictwa wyższego;
• doskonalenia systemu wdrażania i wyników prac naukowo-badawczych i rozwojowych do praktyki gospodarczej.

Nadzór nad Instytutem sprawował ówczesny Minister Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Instytut mieścił się w Warszawie przy ul. Nowy Świat 69^[4].

Instytut rozwiązano zarządzeniem Mininstra Edukacji Narodowej z dnia 26 sierpnia 1991, a ostatecznie został zlikwidowany 31 grudnia 1991. Likwidatorem instytutu była Hanna Świda-Ziemba^[5]. Na miejsce Instytutu powołano Centrum Badań Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego Uniwersytetu Warszawskiego^[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]