Izba Najwyższa Wojenna i Administracji Publicznej – Wikipedia, wolna encyklopedia

Izba Najwyższa Wojenna i Administracji Publicznej – tymczasowy organ polskiej władzy państwowej utworzony w Warszawie z inicjatywy Józefa Wybickiego 5 grudnia 1806 roku na terytorium zaboru pruskiego opanowanego przez wojska francuskie. Powołana w miejsce kamery warszawskiej.

Izbę powołał namiestnik Napoleona Joachim Murat. W jej skład weszło 20 członków z prezydentem Ludwikiem Gutakowskim.

 Zobacz też kategorię: Członkowie Izby Najwyższej Wojennej i Administracji Publicznej.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Gazeta Warszawska, nr 98, 9 grudnia 1806 roku, s. 1553.
• Barbara Grochulska, Księstwo Warszawskie, Warszawa 1966, s. 52.
• Stanisław Kutrzeba, Historya ustroju Polski w zarysie. Tom 3 (po rozbiorach część 1), Lwów 1920, s. 30.
• Jerzy Zdrada, Historia Polski 1795–1914, Warszawa 2005, s. 50.