Józef Szerwiński – Wikipedia, wolna encyklopedia
major dyplomowany artylerii | |
Data i miejsce urodzenia | 9 lutego 1899 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 12 lutego 1952 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1914–1946 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | |
Stanowiska | |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Józef Szerwiński vel Szewc[a] (ur. 9 lutego 1899 w Tarnowie, zm. 12 lutego 1952 w Polanicy-Zdroju) – major dyplomowany artylerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Tarnowie, w rodzinie Ignacego[2].
14 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do III batalionu 3 Pułku Piechoty. 4 stycznia 1916 został przeniesiony do szkoły artylerii w Wiedniu, a po jej ukończeniu skierowany do 1 Pułku Artylerii. We wrześniu 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii i wcielony do Pułku Artylerii Polowej Nr 59[3].
Służył w 1 Pułku Artylerii Lekkiej Legionów w Wilnie[4][5][6][7]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 577. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8], a 12 kwietnia 1927 mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 60. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. Z dniem 10 grudnia 1928 został przeniesiony do 1 Dywizja Piechoty Legionów na stanowisko II oficera sztabu[10]. Z dniem 5 stycznia 1931 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1930/32[11][12]. Z dniem 1 listopada 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[13]. W styczniu 1935 został przeniesiony ze Sztabu Głównego do 14 Pułku Artylerii Lekkiej w Poznaniu na stanowisko dowódcy dywizjonu[14][3]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 38. lokatą w korpusie oficerów artylerii[15][16]. W październiku 1937 został przeniesiony do Dowództwa Obrony Wybrzeża Morskiego w Gdyni na stanowisko oficera taktycznego do spraw Lądowej Obrony Wybrzeża[17][3]. W 1938 opracował plan obrony Wybrzeża, który został odrzucony przez inspektora armii, gen. dyw. Władysława Bortnowskiego[18]. 30 listopada tego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska[17]. W marcu 1939 pełnił służbę w Dowództwie KOP w Warszawie na stanowisku kierownika referatu operacyjnego Oddziału Operacyjno-Mobilizacyjnego[19]. 23 lipca na prośbę dowódcy Floty kontradm. Józefa Unruga został odkomenderowany do jego dyspozycji[20]. 9 września 1939 objął obowiązki szefa sztabu Lądowej Obrony Wybrzeża[21].
Po kapitulacji przebywał w niemieckiej niewoli, w obozach: Stargard, II A Prenzlau, II E Neubrandenburg, II C Woldenberg i VII A Murnau[22][3]. 11 lipca 1945 został przyjęty do 2 Korpusu Polskiego i przydzielony do jego dowództwa na stanowisko szefa wydziału służby sztabów[3]. 12 października 1946 na własną prośbę został zwolniony ze służby w Polskich Siłach Zbrojnych[3]. 8 listopada tego roku wrócił do kraju[3].
Zmarł 12 lutego 1952 w Polanicy-Zdroju, w trakcie pobytu w sanatorium, po przebytym zawale serca. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu komunalnym (sektor 7-B-31)[23].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (22 lutego 1921)[24]
- Krzyż Niepodległości (16 września 1931)[25]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[26]
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)[27][16]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[28][29][26]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[3]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[3]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[3]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[30]
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]24 kwietnia 2016 w Milanówku na ogrodzeniu domu przy ulicy Grabowej 5, w który mieszkał major Szerwiński, została odsłonięta tablica pamiątkowa.
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 29 listopada 1927 roku, s. 354.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2020-12-31]..
- ↑ a b c d e f g h i j Redmerska 2009 ↓, s. 5.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 280.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 715, 826.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 638, 750.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 170, 375.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 211.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 123.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 227.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 7.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 192, 800.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 406.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 263.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 344.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 164.
- ↑ a b Tym i Rzepniewski 1985 ↓, s. 24, 525.
- ↑ Tym i Rzepniewski 1985 ↓, s. 24.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 919.
- ↑ Tym i Rzepniewski 1985 ↓, s. 525, natomiast na s. 25 podano datę 22 sierpnia 1939.
- ↑ Tym i Rzepniewski 1985 ↓, s. 525.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Cmentarz komunalny w Polanicy Zdroju - wyszukiwarka osób pochowanych [online], polanicazdroj.grobonet.com [dostęp 2022-02-05] .
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 12 marca 1921 roku, s. 402.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 192.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 415.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929 roku, s. 241.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Wacław Tym, Andrzej Rzepniewski: Kępa Oksywska 1939. Relacje uczestników walk lądowych. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1985. ISBN 83-215-7210-3.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Grażyna Redmerska. Przebieg służby wojskowej mjr. J. Szerwińskiego. „Nieregularnik Polanicki”. 2 (16), s. 4, 2009. Polanica-Zdrój. ISSN 1732-470X.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-12-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].