French
DeutschJęzyk biak – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | 70 tys. (2007) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 2 wrażliwy↗ | ||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | bhw | ||
| IETF | bhw | ||
| Glottolog | biak1248 | ||
| Ethnologue | bhw | ||
| WALS | bik | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język biak, także: biak-numfoor[1], biak-numfor[2][3] (wós Vyak) – język austronezyjski używany w prowincji Papua w Indonezji (przez grupę etniczną Biak), na wyspach Biak, Supirori, Numfoor i na pobliskich mniejszych wyspach[4]. Według danych z 2007 roku posługuje się nim 70 tys. osób[2].
Zróżnicowanie dialektalne nie jest zbyt znaczne (sprowadza się do niewielkich różnic dźwiękowych i leksykalnych)[5]. Niekiedy biak i numfor rozpatruje się jako dwa języki[2][6][7].
Pewni jego użytkownicy zamieszkują również wschodnie wybrzeże Ptasiej Głowy[8]. Historycznie (od XVIII w.) służył jako regionalny język handlowy[9]. W tej roli został zastąpiony przez lokalny malajski i indonezyjski (stracił na znaczeniu po drugiej wojnie światowej). Wywarł wpływ na niektóre języki papuaskie (m.in. moi, maybrat, inanwatan, hatam)[10]. Z języka biak pochodzi wiele lokalnych toponimów (np. nazwa miasta Manokwari – dosł. „stara wieś”)[11].
Potencjalnie zagrożony wymarciem, jego znajomość zanika u młodszego pokolenia[2][3]. Prawie wszyscy jego użytkownicy znają też lokalny malajski, a oprócz tego w użyciu jest język indonezyjski. Niemniej w miejscowościach oddalonych od miasta Biak pozostaje żywym środkiem codziennej komunikacji (na pocz. XXI w. odnotowano, że posługują się nim również dzieci)[12]. Wykazuje znaczne wpływy malajskiego/indonezyjskiego (w zakresie leksyki, fonologii i struktur czasownikowych)[13].
Jest jednym z nielicznych języków indonezyjskiej Papui o długiej tradycji literackiej, a także jednym z najlepiej poznanych języków regionu (poświęcono mu różne opisy gramatyczne i słowniki). Pierwsze kroki w zakresie dokumentacji języka biak poczynili holenderscy misjonarze, którzy zbierali dane leksykalne i gramatyczne oraz materiały tekstowe (od II poł. XIX w. do XX w.). Istnieje również bogaty zbiór publikacji do użytku szkolnego[14]. W XXI w. badaniem języka biak zajmował się Wilco van den Heuvel, autor opracowania gramatycznego z 2006 r.[4][15] Jest zapisywany alfabetem łacińskim[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michaił Anatoljewicz Czlenow: Biak. W: Walerij Aleksandrowicz Tiszkow (red.): Narody i rieligii mira: encykłopiedija. Moskwa: Bolszaja rossijskaja encykłopiedija, 1998, s. 97. ISBN 978-5-85270-155-8. OCLC 40821169. (ros.).
- ↑ a b c d e David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Biak, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b Wurm 2007 ↓, s. 479.
- ↑ a b Language Documentation Group / Dr W. van den Heuvel: The Biak Language in its cultural context. Faculteit der Letteren, Vrije Universiteit Amsterdam. [dostęp 2020-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-06)]. (ang.).
- ↑ Heuvel 2006 ↓, s. 6.
- ↑ B. Grimes: South Halmahera-West New Guinea Languages. W: William J. Frawley (red.): International Encyclopedia of Linguistics. Wyd. 2. Oxford University Press, 2003, s. 4:132–134. DOI: 10.1093/acref/9780195139778.001.0001. ISBN 978-0-19-977178-3. (ang.).
- ↑ Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 86, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).
- ↑ Biak. Endangered Languages Project. [dostęp 2023-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-03-02)]. (ang.).
- ↑ Warnk 2010 ↓, s. 112.
- ↑ Adelaar 1996 ↓, s. 707.
- ↑ Heuvel 2006 ↓, przyp. 2, s. 3.
- ↑ Heuvel 2006 ↓, s. 5.
- ↑ Heuvel 2007 ↓, s. 330.
- ↑ Heuvel 2006 ↓, s. 18–19.
- ↑ Heuvel 2006 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wilco van den Heuvel, Biak: description of an Austronesian language of Papua, Utrecht: LOT, 2006 (LOT Dissertation Series 138), ISBN 90-78328-10-X, OCLC 1106782756 [dostęp 2023-01-27] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-17] (ang.).
- Wilco van den Heuvel, Grammatical borrowing in Biak, [w:] Yaron Matras, Jeanette Sakel (red.), Grammatical Borrowing in Cross-Linguistic Perspective, Berlin–New York: Walter de Gruyter, 2007 (Empirical Approaches to Language Typology 38), s. 329–342, DOI: 10.1515/9783110199192.329, ISBN 978-3-11-019919-2, OCLC 503443424 (ang.).
- K. Alexander Adelaar, Contact languages in Indonesia and Malaysia other than Malay, [w:] Stephen A. Wurm, Peter Mühlhäusler, Darrell T. Tryon (red.), Atlas of Languages of Intercultural Communication in the Pacific, Asia, and the Americas: Vol I: Maps. Vol II: Texts, Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1996 (Trends in Linguistics. Documentation 13), s. 695–711, DOI: 10.1515/9783110819724.2.695, ISBN 978-3-11-081972-4, OCLC 1013949454 [dostęp 2022-08-30] (ang.).
- Holger Warnk, The coming of Islam and Moluccan-Malay culture to New Guinea c.1500–1920, „Indonesia and the Malay World”, 38 (110), 2010, s. 109–134, DOI: 10.1080/13639811003665454, ISSN 1363-9811, OCLC 4839504188 (ang.).
- Stephen A. Wurm, Australasia and the Pacific, [w:] Christopher Moseley (red.), Encyclopedia of the World’s Endangered Languages, Abingdon–New York: Routledge, 2007, s. 425–577, DOI: 10.4324/9780203645659, ISBN 978-0-203-64565-9, OCLC 47983733 (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Language Documentation Group / Dr W. van den Heuvel: The Biak Language in its cultural context. Faculteit der Letteren, Vrije Universiteit Amsterdam. [dostęp 2023-01-27]. (ang.).
- Emily Gasser: Biak Talking Dictionary. Swarthmore College, 2016. [dostęp 2023-01-14]. (ang.).
- On-line language documentation for Biak (Austronesian). University of Oxford. [dostęp 2024-01-13]. (ang.).
- Biak. Endangered Languages Project. [dostęp 2023-03-02]. (ang.).