Język gan – Wikipedia, wolna encyklopedia
Obszar | |||||
---|---|---|---|---|---|
Liczba mówiących | 31 milionów | ||||
Pismo/alfabet | |||||
Klasyfikacja genetyczna | |||||
| |||||
Status oficjalny | |||||
Ethnologue | 6a żywy↗ | ||||
Kody języka | |||||
ISO 639-1 | zh | ||||
ISO 639-2 | chi | ||||
ISO 639-3 | gan | ||||
IETF | gan | ||||
Glottolog | ganc1239 | ||||
Ethnologue | gan | ||||
SIL | gan | ||||
Występowanie | |||||
W Wikipedii | |||||
| |||||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język gan (chiń. upr. 赣语; chiń. trad. 贛語; pinyin Gànyǔ) – jeden z głównych języków chińskich używanych powszechnie w Chinach. Jest używany głównie w środkowej części prowincji Jiangxi[1], a także w prowincjach Hunan, Hubei, Anhui i Fujian. Nazwa języka pochodzi od skróconej nazwy prowincji Jiangxi, przez którą płynie rzeka Gan.
Do jego dialektów należy dialekt nanchang.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 66, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).