Języki chińsko-tybetańskie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Języki chińsko-tybetańskie (sino-tybetańskie[1]) – hipotetyczna rodzina językowa, do której należą języki używane na terenie Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej. Językami tymi posługuje się ponad miliard ludzi.

Uwaga: Ponieważ brakuje dowodów na pokrewieństwo (pochodzenie od wspólnego przodka) języków chińskich i tybetańskich, współczesne językoznawstwo coraz częściej odchodzi od hipotezy rodziny chińsko-tybetańskiej[2] na rzecz wyróżniania ligi językowej obejmującej dwie rodziny – chińską (sinicką) i tybeto-birmańską, które wskutek długiego obcowania ze sobą nabrały szeregu wspólnych cech (tonalność, monosylabiczność morfemów itp.)[3]. Nawet termin „języki tybetańsko-birmańskie” w nowszych badaniach używany jest nie jako określenie rodziny językowej, lecz tylko jako collectivum dla sześciu grup językowych, co oznacza, że nowsze ustalenia kwestionują genetyczną jedność języków tybeto-birmańskich[4].

Klasyfikacja języków

[edytuj | edytuj kod]

1. Grupa sinicka

2. Grupa bodyjska (tybetańska)

3. Grupa birmańska

4. Grupa baryjska

5. Grupa kareńska

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zbigniew Gołąb, Adam Heinz, Kazimierz Polański: Słownik terminologii językoznawczej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968.
  2. Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 66, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).
  3. M.J. Künstler, Języki chińskie, Warszawa 2000
  4. Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 69, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]