Języki wschodnioirańskie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Języki wschodnioirańskie (irańskie wschodnie) – grupa języków irańskich używanych na wschodzie Iranu i w krajach sąsiednich^[1].

Podział typologiczno-genetyczny[edytuj | edytuj kod]

• północno-wschodnie

• awestyjski †
• zachodnioscytyjskie

• scytyjski †
• sarmacki †
• alański †
• osetyjski

• chorezmijski †
• sogdyjskie

• sogdyjski †
• jagnobski (nowosogdyjski)

• baktryjski †

• południowo-wschodnie

• wschodnioscytyjskie (sakijskie)

• sakijski †
• chotański †

• paszto
• pamirskie

• wachi
• mundżi-jidgha

• mundżi
• jidgha

• sangleczi-iszkaszmi

• sanglechi
• iszkaszmi
• zebaki

• szugni-jazgulamskie

• szugni-ruszani

• szugni
• roszański
• chufi
• bartangi
• oroszori

• sarikoli
• jazgulamski

Podział historyczny[edytuj | edytuj kod]

• języki starowschodnioirańskie
  • język awestyjski
  • język scytyjski
• języki środkowowschodnioirańskie
  • język chotański
  • język sogdyjski
  • język chorezmijski
  • język baktryjski
  • język sarmacki
  • język alański
• języki nowowschodnioirańskie

Przypisy[edytuj | edytuj kod]