Jacob Zuma – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jacob Zuma
Ilustracja
Jacob Zuma (2010)
Data i miejsce urodzenia

12 kwietnia 1942
Nkandla, KwaZulu-Natal

Prezydent Republiki Południowej Afryki
Okres

od 9 maja 2009
do 14 lutego 2018

Przynależność polityczna

Afrykański Kongres Narodowy (ANC)

Poprzednik

Kgalema Motlanthe

Następca

Cyril Ramaphosa

Przewodniczący Afrykańskiego Kongresu Narodowego
Okres

od 18 grudnia 2007
do 18 grudnia 2017

Poprzednik

Thabo Mbeki

Następca

Cyril Ramaphosa

Wiceprezydent Republiki Południowej Afryki
Okres

od 16 czerwca 1999
do 14 czerwca 2005

Przynależność polityczna

Afrykański Kongres Narodowy (ANC)

Poprzednik

Thabo Mbeki

Następca

Phumzile Mlambo-Ngcuka

Odznaczenia
Order José Martí (Kuba) Krzyż Wielki Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Kollana Orderu Orła Zambii

Jacob Gedleyihlekisa Zuma (ur. 12 kwietnia 1942 w Nkandla w prowincji KwaZulu-Natal) – południowoafrykański polityk, wiceprezydent Republiki Południowej Afryki w latach 1999–2005, przewodniczący Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC) w latach 2007–2017, prezydent Republiki Południowej Afryki od 9 maja 2009 do 14 lutego 2018.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W wieku 5 lat został osierocony przez ojca, z zawodu policjanta[1]. Nie uzyskał formalnego wykształcenia. Wcześnie zaangażował się w działalność polityczną, w 1959 r. został członkiem ANC; od 1962 r. należał także do militarnego skrzydła zakazanego już wówczas ANC – Umkhonto we Sizwe. W 1963 r. wraz z grupą 45 rekrutów tej organizacji został aresztowany i skazany na 10 lat więzienia; wyrok odbywał równolegle z Nelsonem Mandelą. Po zwolnieniu organizował podziemne struktury ANC w prowincji Natal, a w 1975 r. wyjechał z RPA.

Kontynuował działalność w ANC na emigracji, początkowo w Suazi, następnie w Mozambiku, a od 1987 r. w Zambii; w 1977 r. został członkiem kierownictwa ANC. Po zniesieniu zakazu działalności ANC w lutym 1990 r. był jednym z pierwszych przywódców, którzy powrócili do kraju. Od tego roku kierował strukturami partyjnymi Kongresu w regionie Natal Południowy, a od 1991 r. był zastępcą sekretarza generalnego. W 1994 r. został nominowany przez partię na kandydata do stanowiska premiera rządu stanowego KwaZulu Natal, nie zdobył teki premiera, ale wszedł w skład gabinetu koalicyjnego ANC z Partią Inkatha. Od grudnia 1997 r. pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego ANC. Brał udział w negocjacjach pokojowych w Burundi, prowadzonych przez prezydenta Ugandy Yoweri Museveniego.

W czerwcu 1999 r. został wybrany na wiceprezydenta RPA; uchodził za potencjalnego następcę Thabo Mbekiego, ale jego karierę polityczną przerwał proces korupcyjny Schabira Shaika, biznesmena i doradcy finansowego Zumy. 2 czerwca 2005 r. Shaik został uznany winnym korupcji i skazany na 15 lat więzienia; niespełna dwa tygodnie później wiceprezydent Zuma, którego kontakty ze skazanym biznesmenem jeden z sędziów określił jako korupcjogenne, otrzymał dymisję z rąk Thabo Mbekiego[potrzebny przypis]. W 2006 r. był oskarżony o gwałt, ale został uniewinniony z braku dowodów[2].

18 grudnia 2007 r. na kongresie ANC został wybrany na stanowisko przewodniczącego partii[3], pokonując prezydenta Mbekiego – cztery tygodnie wcześniej umorzono oskarżenie o korupcję, do czego przyczyniło się rozwiązanie jednostki policyjnej prowadzącej śledztwo i wymiana prokuratora generalnego[2].

Prezydentura (2009–2018)[edytuj | edytuj kod]

W wyborach parlamentarnych w kwietniu 2009 r. Afrykański Kongres Narodowy odniósł zwycięstwo, torując w ten sposób Zumie drogę do prezydentury[4]. 6 maja Zuma został wybrany przez członków parlamentu na nowego prezydenta kraju[5]. 9 maja odbyła się oficjalna ceremonia zaprzysiężenia prezydenta[6]. Krótko przed objęciem prezydentury zadeklarował zmianę podejścia władz do kwestii epidemii wirusa HIV – jego poprzednik Thabo Mbeki zaprzeczał istnieniu wirusa HIV. Zmiana w podejściu do HIV była jednym z nielicznych osiągnięć jego prezydentury, bowiem bardzo szybko zaczął wykorzystywać wpływy do bogacenia się i opłacania zaufanych współpracowników. Równocześnie bardzo sprawnie zarządzał własną partią, tłumiąc wszelkie głosy krytyki i usuwając nieposłusznych działaczy[2]. 7 maja 2014 r. Zuma uzyskał reelekcję na stanowisku prezydenta[7].

14 lutego 2018 r. ustąpił ze stanowiska głowy państwa w obliczu groźby wszczęcia przeciwko niemu przez parlament procedury impeachmentu[8].

Aresztowanie[edytuj | edytuj kod]

29 czerwca 2021 został skazany na 15 miesięcy więzienia za obrazę sądu, po tym jak podczas swojej prezydentury nie stawiał się na procesy w sprawie korupcji[9]. Sąd Konstytucyjny nakazał stawić się na policji w ciągu pięciu dni od ogłoszenia wyroku. Ostatecznie oddał się w ręce policji 7 lipca, a cały proces i wyrok porównał do czasów apartheidu[10].

Aresztowanie byłego prezydenta wywołało duże niezadowolenie wśród jego zwolenników, które przerodziło się w zamieszki. W prowincjach KwaZulu-Natal i Gauteng zginęły co najmniej 72 osoby – większość z ofiar została zadeptana przez tłum plądrujący centra handlowe[11].

We wrześniu 2021 Sąd Konstytucyjny Republiki Południowej Afryki odrzucił petycję Zumy o unieważnienie wyroku skazującego go na 15 miesięcy więzienia za obrazę wymiaru sprawiedliwości[12]. Karę miał odbywać w mieście Estcourt. W sierpniu 2023 roku został ułaskawiony przez prezydenta Cyrila Ramaphosę[13].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest poligamistą – ma cztery żony i 21 dzieci[14][15][16] (miał jeszcze dwie inne żony – jedna popełniła samobójstwo, z drugą jest rozwiedziony[17]). Ma opinię skandalisty i populisty[18].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Andrew Harding: The trials of Jacob Zuma. BBC, 15.12.2017. [dostęp 2022-11-23].
  2. a b c Bartholomäus Grill, Jesień kleptokraty [online], Onet.pl, 17 sierpnia 2016 [dostęp 2016-08-27] [zarchiwizowane z adresu 2016-08-28].
  3. „New charges for S Africa’s Zuma”, BBC News, 28 grudnia 2007.
  4. „South Africa’s ANC poised to lead for another five years”, People’s Daily Online, 27 kwietnia 2009.
  5. Zuma elected South African leader [online], BBC News, 6 maja 2009 [zarchiwizowane z adresu 2009-05-09] (ang.).
  6. „Zuma sworn in as S Africa leader”, BBC News, 9 maja 2009.
  7. CIA Factbook: CIA Factbook. The World Factbook – CIA. [dostęp 2014-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-21)]. (ang.).
  8. Prezydent RPA ogłosił rezygnację z urzędu. onet.pl. [dostęp 2018-02-14]. (pol.).
  9. David McKenzie, Amy Cassidy and Rob Picheta CNN, Former South African President Jacob Zuma sentenced to 15 months in prison for contempt of court [online], CNN [dostęp 2021-07-14].
  10. CNN Editorial Research, Jacob Zuma Fast Facts [online], CNN [dostęp 2021-07-14].
  11. Deaths climb to 72 in South Africa riots after Zuma jailed [online], AP NEWS, 13 lipca 2021 [dostęp 2021-07-14] (ang.).
  12. Afrique du Sud: la justice confirme la condamnation de Jacob Zuma à de la prison [online], Journal de québec, 18 września 2021 [dostęp 2021-09-18] (fr.).
  13. South Africa’s Ramaphosa pardons predecessor Zuma, other offenders [online], www.aljazeera.com [dostęp 2023-08-11] (ang.).
  14. Prega Govender, Zuma fathers baby with Irvin Khoza’s daughter [online], The Sunday Times, 31 stycznia 2010 [dostęp 2010-06-13] [zarchiwizowane z adresu 2010-02-02] (ang.).
  15. Prezydent RPA Jacob Zuma ma już trzecią żonę [online], Wyborcza.pl, 5 stycznia 2010 [zarchiwizowane z adresu 2013-05-04].
  16. RPA: sześć żon prezydenta Zumy [online], Onet.pl, 21 kwietnia 2012 [zarchiwizowane z adresu 2012-04-22].
  17. Zuma – stuprocentowy Zulus w tarapatach.
  18. Adam Szostakiewicz, Jędrzej Winiecki. Już nie noc, jeszcze nie dzień. „Polityka”, s. 86–87, 2010-06-12. Warszawa. ISSN 0032-3500. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]