Jadwiga Kunicka – Wikipedia, wolna encyklopedia
Imię i nazwisko urodzenia | Jadwiga Eysymont |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie | działaczka socjalistyczna, społeczna i kobieca |
Alma Mater | Wyższe Kursy dla Kobiet im. A. Baranieckiego w Krakowie |
Partia | Polska Partia Socjalistyczna, Polska Partia Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska |
Rodzice | Konstanty Eysymont i Zofia z Klimaszewskich |
Małżeństwo | |
Dzieci | Stanisław, Adam Kunicki, Janusz |
Jadwiga Kunicka z Eysymontów (ur. 10 lutego 1878 w Grodnie, zm. 2 grudnia 1936 w Bielsku) – działaczka socjalistyczna, społeczna i kobieca.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ur. 10 lutego 1878 w Grodnie, jako córka adwokata przysięgłego Konstantego i Zofii z Klimaszewskich. Jako krewną wychowała ją Eliza Orzeszkowa. Po ukończeniu żeńskiego gimnazjum w Grodnie ze złotym medalem (1894) wyjechała na studia do Krakowa. Była absolwentką wydziału przyrodniczego Wyższych Kursów dla Kobiet im. A. Baranieckiego[1]. Po ślubie w 1900 z Ryszardem Kunickim najpierw mieszkała w Krakowie, a następnie od 1902 we Frysztacie na Śląsku Cieszyńskim. Od 1901 była członkiem Oddziału Zagranicznego PPS najpierw w Krakowie, a potem w Morawskiej Ostrawie[2]. Równolegle działała w Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska – działając w sekcjach kulturalno-oświatowych oraz w ruchu kobiecym. Wraz z Dorą Kłuszyńską działała w Obwodowym Komitecie Agitacyjnym PPSD na Śląsku Cieszyńskim. Prowadziła wówczas agitację za równouprawnieniem kobiet. Była autorką tekstów do „Robotnika Śląskiego” i „Głosu Kobiet”. Działaczka stowarzyszenia kulturalno-oświatowego „Siła”[3].
Podczas I wojny światowej zaangażowana była w pracach Sekcji Śląskiej NKN. Jednocześnie działała w Lidze Kobiet Galicji i Śląska. Była od 1918 członkinią Naczelnego Zarządu Ligi. Zorganizowała i prowadziła biuro pomocy dla rodzin jeńców przebywających w niewoli rosyjskiej. W jego ramach podejmowała poszukiwania osób i prowadziła korespondencję[4].
W okresie odbudowy państwa polskiego w latach 1918–1920 była zaangażowana w walce o przyłączenie Śląska Cieszyńskiego do Polski, m.in. uczestniczyła w działaniach agitacyjnych Głównego Komitetu Plebiscytowego w Zagłębiu Ostrawsko-Karwińskim. Po podziale Śląska przeniosła się z Frysztatu do polskiej części Cieszyna, gdzie po rozwodzie z mężem mieszkała samotnie. W okresie międzywojennym czynna była głównie w Polskim Czerwonym Krzyżu. Przyjaźniła się z Zofią Kossak-Szczucką, w tym czasie często odwiedzała ją w majątku w Górkach Wielkich. Zmarła 2 grudnia 1936 w Bielsku. Pochowana w Górkach
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Pochodziła ze znanej rodziny Eysymonttów herbu Korab. Jej dziadek Józef był właścicielem folwarku Miastków pod Pińskiem. Ojciec Konstanty (ur. 11 maja 1841) przeniósł się do Warszawy (tam poślubił w 1870 Zofię Klimaszewską), a następnie do Grodna, gdzie przez długie lata wspierał finansowo Elizę Orzeszkową. Miała też brata Witolda (ur. 1885), adwokata wileńskiego.
W latach 1900–1920 żona znanego działacza socjalistycznego i lekarza Ryszarda Kunickiego. Miała z nim synów: Stanisława (ur. 1900), lekarza ftyzjatrę, Adama (1903-1989), prof. neurochirurgii, i Janusza (ur. 8 września 1907), prawnika[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Alicja Pacholczykowa, Kunicka Jadwiga z d. Eysymontt (1878-1936), Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, t. 3, Warszawa 1992, s. 546.
- ↑ Jerzy Myśliński, Grupy polityczne Królestwa Polskiego w zachodniej Galicji 1895-1914, Warszawa 1967, s. 46, 78.
- ↑ Alicja Pacholczykowa, Kunicka Jadwiga z d. Eysymontt...,, s. 546.
- ↑ Mirosława Pałaszewska, Listy Legionistów do Jadwigi Kunickiej, „Niepodległość i Pamięć”, t. 17, 2001, s. 77.
- ↑ Józef Chlebowczyk, Kunicki Ryszard (1873-1960), Polski Słownik Biograficzny, t. 16, Wrocław-Warszawa-Kraków, 1971, s. 194.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Alicja Pacholczykowa, Kunicka Jadwiga z d. Eysymontt (1878-1936), Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, t. 3, Warszawa 1992, s. 546.
Mirosława Pałaszewska, Listy Legionistów do Jadwigi Kunickiej, „Niepodległość i Pamięć”, t. 17, 2001, s. 77–95 wersja elektroniczna