Jan Busław – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Busław (ur. 16 grudnia 1799 w Głowinie (Kaszuby), zm. 4 lutego 1875 w Niesłabinie) – polski duchowny katolicki, kanonik poznański.

Uczęszczał do gimnazjum reformatów w Wejherowie i gimnazjum w Braniewie, następnie odbył studia filozoficzne i teologiczne (uzyskał doktorat teologii) we Wrocławiu, gdzie przyjął w 1826 święcenia kapłańskie. Pracował jako wikariusz i proboszcz w okolicach Gdańska i Malborka. Od 1833 był radcą regencyjnym i konsystorskim w Poznaniu, otrzymał także godność kanonika metropolitalnego poznańskiego. W latach 1841-1870 był prowizorem seminarium duchownego w Poznaniu.

Pełnił mandat deputowanego do Pruskiego Zgromadzenia Narodowego^[1], występując na rzecz reorganizacji narodowej Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Prowadził także działania na rzecz przekształcenia seminarium w Poznaniu w wydział teologiczny. W testamencie ufundował stypendium dla studentów w wysokości 50 tysięcy talarów.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Alfons Mańkowski, Jan Busław, w: Polski Słownik Biograficzny, tom III, 1937

Przypisy[edytuj | edytuj kod]