Jan Lorentowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Lorentowicz
M. Chropieński, Zdzisław
Ilustracja
Jan Lorentowicz
Data i miejsce urodzenia

14 marca 1868
Pabianice

Data i miejsce śmierci

15 stycznia 1940
Warszawa

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

krytyk teatralny,
publicysta

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Wawrzyn Akademicki
Grób Jana Lorentowicza na cmentarzu Stare Powązki

Jan Lorentowicz, ps. M. Chropieński, Zdzisław[1] (ur. 14 marca 1868 w Pabianicach[2], zm. 15 stycznia 1940 w Warszawie) – polski krytyk teatralny, publicysta, dyrektor teatrów, prezes Polskiego Pen Clubu[3], członek Polskiej Akademii Literatury.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1890-1903 przebywał w Paryżu, gdzie studiował w Szkole Antropologicznej (Ecole d'Anthropologie) i w Sorbonie. Mieszkał wraz z Kazimierzem Kelles-Krauzem, w jednym budynku, który mieścił się w XIII dzielnicy Paryża przy rue de la Glacière Nr 20[4].

Od 1891 redaktor gazety Pobudka, zamieszkały w Warszawie od 1903 roku. Uczestnik zjazdu socjalistów polskich w Paryżu w końcu listopada 1892 roku z ramienia Gminy Narodowo-Socjalistycznej[1]. W redakcji Kuriera Codziennego, w latach 1906–1918 w Nowej Gazecie. Współzałożyciel i prezes Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy (1916–1918).

W latach 1918–1922 dyrektor Teatrów Miejskich w Warszawie (Teatr Rozmaitości, Teatr Wielki i Teatr Letni, a okresowo Teatr Reduta, Teatr im. Bogusławskiego, Teatr Pras­ki). Po­moc w założeniu eksperymentalnego Teatru Reduta i patronat nad jego po­czątkami to jego największa zasługa w tym okresie.

Na przełomie lat 1926–1928 był dyrektorem Teatru Narodowego.

Delegat na zjazd Związku Zawodowego Literatów Polskich 4 lutego 1922 w Warszawie[5]. Od 1938 w Polskiej Akademii Literatury. Związany z ruchem socjalistycznym[6].

Od 1904 ogłaszał recenzje teatralne, kolejno w „Gazecie Polskiej” (1904–06), „Nowej Gazecie” (1906–08), „Expresie Porannym” (1922–26, 1931–39), „Dniu Polskim” (1928–31). Wybór ok. 480 artykułów o teatrze opublikował w pięciotomowym zbiorze: Dwadzieścia lat teatru (Warszawa 1929–35). Z prac historyczno-teatralnych wydał Dzieje teatru w Polsce (Warszawa 1933), monografię jubileuszową Teatr Polski w Warszawie (Warszawa 1938), oraz monografie aktorskie Mieczysława Ćwiklińska (War­szawa 1936) i Józef Śliwicki (Warszawa 1938). Ważniejsze artykuły historyczne, teoretyczne i krytyczne na tematy teatralne zostały przedrukowane w tomie Teatry w stolicy i inne arty­kuły (Warszawa 1969)[7].

Był także encyklopedystą. Został wymieniony w gronie 180 edytorów pięciotomowej Ilustrowanej encyklopedii Trzaski, Everta i Michalskiego wydanej w latach 1926–1928 gdzie zredagował hasła związane z teatrem[8][9].

W 1903 ożenił się z malarką Ewą Rościszewską, z którą miał córkę Irenę (1908–1985), malarkę i scenografkę.

Zmarł w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 119-2-21)[10].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Leon Wasilewski, Dzieje zjazdu paryskiego 1892 roku : przyczynek do historji polskiego ruchu socjalistycznego, Warszawa 1934, s. 15.
  2. Jan Lorentowicz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2021-02-16].
  3. Polish PEN Club. Brief history. International P.E.N. Association, 2010. [dostęp 2011-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (26 kwietnia 2012)].
  4. Kazimierz Kelles-Krauz. Listy tom I 1890-1897. List nr 35 do Marii Goldsteynówny w Radomiu. Paryż, 29 XIII 1891.
  5. Wiadomości bieżące. Z miasta. O byt literatów. „Kurjer Warszawski”, s. 4, Nr 39 z 8 lutego 1922. 
  6. Lorentowicz Jan. onet.pl. [dostęp 2013-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-14)].
  7. Jan Lorentowicz: Teatry w stolicy i inne artykuły. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1969.
  8. Trzaska 1939 ↓.
  9. Lam 1926 ↓.
  10. Cmentarz Stare Powązki: JAN LORENTOWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-19].
  11. M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 435 „za krytykę literacką i organizację życia artystycznego”.
  12. M.P. z 1935 r. nr 257, poz. 305 „za wybitną twórczość krytyczno-literacką, naukową i publicystyczną w dziedzinie literatury pięknej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]


Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]