Jan Szopiński (polityk) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Szopiński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 sierpnia 1957
Kosobudy

Zawód, zajęcie

polityk, samorządowiec, urzędnik

Alma Mater

Akademia Nauk Społecznych

Stanowisko

wicemarszałek województwa kujawsko-pomorskiego (1999–2006), zastępca prezydenta Bydgoszczy (2010–2014), poseł na Sejm IX kadencji (2019–2023)

Partia

Nowa Lewica

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Brązowa Odznaka „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”

Jan Józef Szopiński (ur. 1 sierpnia 1957 w Kosobudach[1]) – polski polityk, samorządowiec i urzędnik, w latach 1999–2006 wicemarszałek województwa kujawsko-pomorskiego, w latach 2010–2014 wiceprezydent Bydgoszczy, poseł na Sejm IX kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana i Eryki. Od 1972 do 1976 należał do Związku Młodzieży Socjalistycznej, a w latach 1976–1980 do Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej. W październiku 1979 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[1]. W 1987 ukończył studia z ekonomiki przemysłu na Akademii Nauk Społecznych w Warszawie. Na tej samej uczelni odbył studia podyplomowe z polityki społeczno-gospodarczej. Kształcił się podyplomowo także w zakresie administracji i zarządzania (w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Bydgoszczy) oraz komunikacji i informacji społecznej (na Uniwersytecie Warszawskim)[2].

Od listopada 1980 do maja 1982 był kierownikiem Gminnego Ośrodka Pracy Ideowo-Wychowawczej w komitecie gminnym PZPR w Brusach, po czym stanął na czele Zarządu Wojewódzkiego ZSMP w Bydgoszczy[1]. W 1985 podjął pracę w urzędzie wojewódzkim w Bydgoszczy, gdzie sprawował funkcje dyrektora biura parlamentarnego, wicedyrektora Wydziału Organizacyjno-Prawnego oraz dyrektora gabinetu wojewody. Od 1997 do 1998 był zastępcą wojewódzkiego inspektora Państwowej Inspekcji Handlowej w Bydgoszczy[3]. Działał również społecznie jako członek wojewódzkiego zarządu Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP, społeczny prezes Kujawsko-Pomorskiego Stowarzyszenia Olimpiady Specjalne Polska oraz członek Polskiego Związku Działkowców[4].

Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W 2012 objął przywództwo nad bydgoskimi strukturami partii[5], znalazł się także w jej wojewódzkich władzach[4]. W 2002[6] i 2006[7] uzyskiwał mandat radnego sejmiku kujawsko-pomorskiego II i III kadencji. Po raz pierwszy powołany na stanowisko wicemarszałka województwa kujawsko-pomorskiego w 1999[3]. 26 listopada 2002 ponownie je objął w kolejnym zarządzie[8], odpowiadając za kwestie kultury, edukacji, ochrony zdrowia i sportu[9]. Zakończył pełnienie funkcji 24 listopada 2006 w związku z upływem kadencji zarządu.

W 2007 bez powodzenia startował w wyborach na senatora w okręgu nr 4, uzyskując 5 rezultat wśród 10 pretendentów[10]. W międzyczasie został pełnomocnikiem spółki zarządzającej ośrodkiem wypoczynkowym[11]. W 2010[12] został wybrany do rady miejskiej Bydgoszczy, bezskutecznie kandydował na prezydenta miasta (zdobył 7,33% głosów i zajął 4. miejsce wśród 6 kandydatów)[13]. Zrezygnował z mandatu radnego i objął funkcję wiceprezydenta miasta w kadencji 2010–2014[14]. W 2014 ponownie wybrany do rady[15], został jej wiceprzewodniczącym. W 2015 objął funkcję specjalisty odpowiedzialnego za kontakty z mediami i fundusze europejskie w Wojewódzkim Szpitalu Obserwacyjno-Zakaźnym im. Tadeusza Browicza w Bydgoszczy[16]. W 2018 nie znalazł się ponownie na liście kandydatów partii do rady miasta[17], natomiast bezskutecznie startował do sejmiku[18].

W wyborach w 2019 z listy SLD został wybrany na posła IX kadencji, otrzymując 11 821 głosów w okręgu bydgoskim[19]. W Sejmie został członkiem Komisji Zdrowia oraz Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych[2]. W wyborach w 2023 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję z ramienia Nowej Lewicy[20].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty, ma córkę[9].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2005)[21] oraz Brązową Odznakę „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej” (2014)[22]. Został honorowym obywatelem powiatu tucholskiego[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-02-05].
  2. a b Strona sejmowa posła IX kadencji. [dostęp 2020-03-31].
  3. a b Marta Czarnecka: Jan Szopiński – kandydat na prezydenta Bydgoszczy. bydgoszcz.naszemiasto.pl, 3 listopada 2010. [dostęp 2019-02-04].
  4. a b c Jan Szopiński. portalsamorzadowy.pl. [dostęp 2019-02-04].
  5. Jan Szopiński nowym szefem bydgoskiego SLD. pomorska.pl, 19 marca 2012. [dostęp 2019-02-04].
  6. Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2019-02-04].
  7. Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 2019-02-04].
  8. Uchwała nr I/4/2002 Sejmiku Województwa Kujawsko-Pomorskiego z dnia 26 listopada 2002 r. w sprawie wyboru Wicemarszałków Województwa Kujawsko-Pomorskiego. kujawsko-pomorskie.pl, 26 listopada 2002. [dostęp 2019-02-04].
  9. a b Jan Szopiński. sld.org.pl, 16 listopada 2017. [dostęp 2019-02-04].
  10. Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2019-02-04].
  11. Chcą zwolnić byłego marszałka. Jan Szopiński nawet nie zna treści wystąpienia swojego prezesa. pomorska.pl, 30 sierpnia 2010. [dostęp 2019-02-04].
  12. Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2019-02-04].
  13. Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2019-02-04].
  14. Maciej Myga, Anna Stasiewicz: Elżbieta Rusielewicz wiceprezydentem Bydgoszczy. Posadę stracił Jan Szopiński. pomorska.pl, 14 kwietnia 2014. [dostęp 2019-02-04].
  15. Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2019-02-04].
  16. Krzysztof Aładowicz, Marcin Kowalski: Posada dla Szopińskiego. Stworzono fuchę w szpitalu. bydgoszcz.wyborcza.pl, 30 maja 2015. [dostęp 2019-02-04].
  17. Szokująca decyzja władz miejskich SLD. Jan Szopiński nie znajdzie się na liście w wyborach do Rady Miasta Bydgoszczy. expressbydgoski.pl, 31 sierpnia 2018. [dostęp 2019-02-04].
  18. Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2019-02-04].
  19. Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-14].
  20. Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-18].
  21. M.P. z 2006 r. nr 1, poz. 13
  22. Postanowienie nr 5/OP/2014 Ministra Spraw Wewnętrznych. Dziennik Urzędowy MSWiA, 24 kwietnia 2014. [dostęp 2019-02-10].