Jerzy Bolesławski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jerzy Bolesławski

Data i miejsce urodzenia	25 lutego 1940 Przemyśl
Prezydent miasta stołecznego Warszawy
Okres	od 1 sierpnia 1986 do 30 stycznia 1990
Przynależność polityczna	PZPR
Poprzednik	Mieczysław Dębicki
Następca	Stanisław Wyganowski
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jerzy Stanisław Bolesławski (ur. 25 lutego 1940 w Przemyślu) – polski działacz samorządowy i PZPR, w latach 1986–1990 prezydent miasta stołecznego Warszawy, ostatni prezydent Warszawy okresu PRL.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Politechniki Warszawskiej. W latach 1965–1971 mistrz i kierownik oddziału w Hucie Warszawa. Był działaczem organizacji młodzieżowych, m.in. Związku Młodzieży Socjalistycznej (1961-1971), a następnie od 1966 PZPR. Był zastępcą kierownika (1972-1974) oraz kierownikiem (1974-1975) Wydziału Propagandy Komitetu Warszawskiego PZPR, od 1975 wchodził w skład egzekutywy Komitetu Warszawskiego PZPR. Od roku 1975 do 1979 przewodniczył Radzie Warszawskiej Federacji Socjalistycznej Związku Młodzieży Polskiej i Zarządowi Wojewódzkiemu Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej. W okresie 1979–1980 był pierwszym sekretarzem Komitetu Dzielnicowego PZPR Warszawa Śródmieście, a następnie sekretarzem Komitetu Warszawskiego PZPR. Od 1980 był przewodniczącym Zarządu Stołecznego,a w 1983 wszedł w skład Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Od 1980 był przewodniczącym Stołecznego Komitetu Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej. W latach 1976–1980 radny Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy.

Od 1 sierpnia 1986 do 30 stycznia 1990 był prezydentem Warszawy^[1]. W latach 1986–1990 był członkiem Centralnej Komisji Kontrolno-Rewizyjnej PZPR.

Działalność jako prezydent Warszawy[edytuj | edytuj kod]

Polityka zagraniczna i partnerstwa

Choć działania dyplomatyczne i polityka zagraniczna nie leżały w gestii prezydentów Warszawy w czasach PRL, Jerzy Bolesławski był bardzo aktywny w tym zakresie. W 1987 za kadencji Jerzego Bolesławskiego Warszawa otrzymała od Organizacji Narodów Zjednoczonych „Medal Międzynarodowego Roku Pokoju”. Było to następstwo inicjatywy z 1986 roku, gdy przyjęty został przez władze miejskie tzw. „Apel Pokoju”. Został on oficjalnym dokumentem ONZ^[2].

W 1989 roku za prezydentury Jerzego Bolesławskiego podpisane zostały z kolei pierwsze cztery umowy partnerskie Warszawy. Pierwszą z nich podpisano dnia 24 września 1989 roku z Toronto, kolejną z niemieckim Düsseldorfem 27 września 1989 roku, następną 22 października z japońskim Hamamatsu, zaś czwartą 22 listopada z francuskim regionem Île de France, stanowiącym, w sensie urbanistycznym, „Wielki Paryż”. Było to pokłosie wcześniejszych ustaleń i działań. Rok wcześniej, bo w 1988 r. Bolesławski odwiedził m.in. Düsseldorf, gdzie otworzył wystawę poświęconą Warszawie oraz toczył rozmowy o współpracy kulturalnej i infrastrukturalnej. W tym samym roku prowadził również rozmowy z przedstawicielami Hagi^[3]. W trakcie swojej prezydentury Jerzy Bolesławski prowadził również negocjacje z przedstawicielami Ministerstwa Budownictwa Mieszkaniowego i Planowania Przestrzennego Szwecji, w celu pozyskania nowych partnerów do budowy, innowacyjnych w owym czasie, zakładów utylizacji odpadów^[4]. Według historyków Warszawa nie wykazała później takiej dynamiki zawierania umów partnerskich^[3].

Decyzje infrastrukturalne Jerzego Bolesławskiego

• Podjęcie decyzji o rozpoczęciu budowy nowego odcinka Trasy Łazienkowskiej – od Pomnika Lotnika do Al. Jerozolimskich. Budowa była odpowiedzią na społeczne potrzeby ówczesnych mieszkańców Warszawy.
• Za kadencji prezydenta Bolesławskiego podjęto decyzje o rozbudowie lotniska Okęcie o tzw. Okęcie II^[5].
• Warszawa w latach 80. XX wieku borykała się z poważnym kryzysem infrastrukturalnym i brakiem odpowiednich inwestycji w zakresie zagospodarowania przestrzennego. Jerzy Bolesławski częściowo próbował zmitygować ten problem, poprzez realną aktywizację społeczną. W 1987 r. otworzył Bank Inicjatyw Społecznych, w celu promocji lokalnych inwestycji w zakresie remontów kamienic, ulic czy nasadzenia zieleni^[6].
• Podjęcie decyzji w sprawie budowy pomnika Bohaterów Powstania Warszawskiego, według projektu Wincentego Kućmy i Jacka Budyna. Monument został odsłonięty 1 sierpnia 1989 przez prezydenta Wojciecha Jaruzelskiego i poświęcony przez prymasa Józefa Glempa^[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Encyklopedia Warszawy. PWN, 1994. ISBN 978-83-01-08836-1.brak strony w książce
• Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 111
• Becela Lidia, Kto jest Kim w Polsce: Informator Biograficzny, 1989, Interpress
• Brzostek Błażej, Wstecz: Historia Warszawy do początku, 2021, Muzeum Warszawy
• Dziennik Urzędowy Województwa Stołecznego Warszawskiego, nr 4-22, 1987
• Dziennik Urzędowy Województwa Stołecznego Warszawskiego, nr 1-14, 16-24, 1988
• Faliński Stanisław, Aktywność międzynarodowa Warszawy, „Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula”, nr 45, 2015, s. 145–160.
• Kalendarz Warszawski, „Kronika Warszawy” nr 1/73, 1988
• Kalendarz Warszawski, „Kronika Warszawy” nr 2/74, 1988
• Kalendarz Warszawski, „Kronika Warszawy” nr 3/4 75-76, 1988
• Kalendarz Warszawski, „Kronika Warszawy” nr 3/4 71-72, 1987
• Kochański Aleksander, Polska 1944-1991: Informator Historyczny, 2005, Wydawnictwo Sejmowe
• Paziewska Elżbieta, Warszawa i Jej Prezydenci, 2009, Vipart
• Petrozolin-Skowrońska Barbara, Encyklopedia Warszawy, 1994, PWN
• Ruszkowski Paweł, Socjolog przemysłu w warunkach stanu wojennego: przyczynek autobiograficzny, „Uniwersyteckie Czasopismo Socjologiczne”, nr 2, 2008, s. 20–41.