Jerzy Gołogórski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jerzy Mieczysław Gołogórski
kapitan artylerii kapitan artylerii
Data urodzenia

24 stycznia 1896

Data i miejsce śmierci

25 września 1939
Kukiełki

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Kawaler Orderu Gwiazdy Rumunii Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola
Grób Jerzego Gołogórskiego w Zwierzyńcu.

Jerzy Mieczysław Gołogórski[a] (ur. 24 stycznia 1896, zm. 25 września 1939) – kapitan artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 24 stycznia 1896, w rodzinie Emila, generała porucznika Wojska Polskiego, i Marii z Artwińskich. Był młodszym bratem Leona (1894–1956), rotmistrza Wojska Polskiego.

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Artylerii Polowej Nr 104. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1918 w korpusie oficerów rezerwy artylerii polowej i górskiej[1].

19 stycznia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[2]. W latach 1921-1924 był przydzielony z 4 Dywizjonu Artylerii Konnej do składu osobowego generalnego inspektora kawalerii na stanowisko oficera ordynansowego[3][4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 45. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5], a 31 marca 1924 mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 35. lokatą w korpusie oficerów artylerii[6]. Z dniem 1 lipca 1924 został przeniesiony do 1 Dywizjonu Artylerii Konnej w Warszawie[7][8]. Z dniem 2 listopada 1927 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1927/29, z równoczesnym przeniesieniem do kadry oficerów artylerii[9]. W marcu 1928 ogłoszono jego przeniesienie z WSWoj. do dyspozycji komendanta kadry oficerów artylerii z dniem 2 listopada 1927[10][11]. Z dniem 28 lutego 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[12].

W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Inowrocław. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII”[13].

We wrześniu 1939 został zmobilizowany do Ośrodka Zapasowego Artylerii Konnej nr 1. Poległ 25 września 1939 w miejscowości Kukiełki. Został pochowany koło szkoły w Zniczynie, a później ekshumowany i przeniesiony na cmentarz wojenny w Zwierzyńcu[14].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 1077, 1189.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 29 stycznia 1921 roku, s. 143.
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 325, 633.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 75, 804, 821.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 201.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 175.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 76 z 7 sierpnia 1924 roku, s. 433.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 720, 745.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 26 września 1927 roku, s. 313.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928 roku, s. 93.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 434, 461.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 34.
  13. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 343, 1014.
  14. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 425.
  15. ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 75.
  16. ↑ a b c Ranglisten 1918 ↓, s. 1189.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji cesarskiej i królewskiej Armii figurował jako „Georg Ritter von Gołogórski”[1].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Gołogórski&oldid=71897577”