Jerzy Jasiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jerzy Jasiewicz

major kawalerii
Data i miejsce urodzenia	24 listopada 1900 Łomża
Data i miejsce śmierci	17 maja 1979 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1918–1945
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	Armia Ochotnicza, 2 Pułk Ułanów Grochowskich, 3 Pułk Ułanów Śląskich, 4 Batalion Pancerny, 12 Pułk Ułanów Podolskich, Dywizjon Rozpoznawczy 10 Brygady Kawalerii, Centrum Wyszkolenia Kawalerii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Jerzy Jasiewicz (ur. 24 listopada 1900 w Łomży, zm. 17 maja 1979 w Warszawie) – major kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jerzy Jasiewicz urodził się 24 listopada 1900 roku w Łomży, w rodzinie Stanisława herbu Rawicz (1850–1917) i Jadwigi Dunin-Brzezińskiej herbu Łabędź (1870–1956), jako szósty z dziewięciorga rodzeństwa. Był młodszym bratem pułkownika Wincentego Jasiewicza.

W 1918 ukończył Korpus Kadetów w Połtawie. Walczył w Armii Ochotniczej Denikina.

25 lipca 1920 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do 2 pułku Ułanów Grochowskich. W dniach 10–11 października 1920 roku w walkach pod wsią Baranowska Rudnia okrążony z oddziałem, przedostał się do pułku, wywołując zamieszanie w szeregach nieprzyjaciela i powstrzymując jego kontratak. Został za to odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[1].

Od 14 lutego do 21 czerwca 1921 roku był słuchaczem 38. klasy Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie^[2]. 3 marca 1922 roku Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz mianował go podporucznikiem z dniem 1 listopada 1921 roku w korpusie oficerów jazdy i wcielił do 2 pułku Ułanów Grochowskich^[3]. 17 listopada 1923 roku został awansowany do stopnia porucznika. W 1926 roku został wyznaczony na stanowisko instruktora w Szkole Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie. 23 sierpnia 1929 roku otrzymał przeniesienie do 3 pułku Ułanów Śląskich w Tarnowskich Górach^[4]. We wrześniu 1930 roku został przeniesiony do 1 dywizjonu samochodów pancernych w Brześciu^[5], a z dniem 1 września 1931 roku do 4 dywizjonu pancernego w Brześciu^[6]. 17 grudnia 1931 roku został awansowany do stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 23. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[7]. Od 1934 roku dowódca szwadronu w 12 pułku Ułanów Podolskich^[8]. W lipcu 1938 roku został przeniesiony do dywizjonu rozpoznawczego 10 Brygady Kawalerii w Rzeszowie na stanowisko dowódcy szwadronu strzeleckiego. W grudniu 1938 roku został przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy dywizjonu^[9]. Na majora awansował ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku. W sierpniu 1939 roku został instruktorem w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.

Podczas wojny obronnej 1939 dowodził oddziałem wydzielonym grupy kawalerii płk. Tadeusza Komorowskiego. Za udział w walkach wrześniowych 11 listopada 1948 roku został odznaczony przez Biuro Kapituły Virtuti Militari w Londynie Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari. Ciężko ranny, trafił do szpitala, a od 1941 przebywał w obozach jenieckich. Najpierw w Stalagu XXI-A a następnie w Oflagu II C Woldenberg, nr jeniecki 6933^[10]. W styczniu 1945 opuścił oflag. Przeniesiony do rezerwy, osiadł w Gnieźnie, a w 1963 roku w Warszawie, gdzie zmarł i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 346 wprost-1-6)^[11]. Był żonaty, miał 2 córki.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-11].
• Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945. Słownik biograficzny t. II (1914-1921) cz. I, Koszalin 1991, s. 57.
• Eugeniusz P. Nowak: Dywizjon Rozpoznawczy 10 Brygady Kawalerii 1938-1939. Kraków: Towarzystwo Przyjaciół Historii, 1999. ISBN 83-912784-0-9.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Jerzy Jasiewicz (1900-1979), Lubelszczyzna 1939 r.