Joe Gans – Wikipedia, wolna encyklopedia

Joe Gans
Joseph Gant
Ilustracja
Pseudonim

The Old Master

Data i miejsce urodzenia

25 listopada 1874
Baltimore

Data i miejsce śmierci

10 sierpnia 1910
Baltimore

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

169 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

lekka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

196

Zwycięstwa

145

Przez nokauty

100

Porażki

10

Remisy

16

Multimedia w Wikimedia Commons

Joe Gans, właśc. Joseph Gant (ur. 25 listopada 1874 w Baltimore, zm. 10 sierpnia 1910 tamże[1]) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii lekkiej, uznawany za jednego z najwybitniejszych pięściarzy tej kategorii w historii.

Był pierwszym Afroamerykaninem, który zdobył pas zawodowego mistrza świata w boksie. Był znany ze znakomitej techniki i przemyślanego sposobu walki. Obdarzony doskonałym wyczuciem dystansu, unikał ciosów przeciwnika i z powodzeniem kontratakował[2].

Pierwsze walki zawodowe Gans stoczył w 1891. W 1895 i 1897 dwukrotnie zremisował z Youngiem Griffo. Po odniesieniu serii zwycięstw ze znanymi przeciwnikami, które spowodowały, że był uważany za „czarnego” mistrza świata wagi lekkiej, zmierzył się w walce o uniwersalny tytuł 23 marca 1900 w Nowym Jorku z posiadaczem mistrzowskiego pasa Frankiem Erne. Przegrał w 12. rundzie wskutek kontuzji oka, która uniemożliwiała mu dalszą walkę[3]. W tym samym roku Gans m.in. pokonał Younga Griffo przez techniczny nokaut w 8. rundzie i przegrał przez nokaut w 2. rundzie z Terrym McGovernem.

12 maja 1902 w Fort Erie w Kanadzie Gans znokautował Franka Erne już w 1. rundzie i został nowym mistrzem świata w wadze lekkiej[4]. Wielokrotnie bronił zdobytego tytułu, przy czym dokładne ustalenie, stawką których walk było mistrzostwo świata, jest trudne, ponieważ nie było w tym czasie organizacji zarządzającej prawami do tytułu mistrza świata. Poniżej znajduje się wykaz skutecznych walk Gansa w obronie mistrzostwa:

Data Miejsce Oponent Wynik Źródło
1902-06-27 27 czerwca 1902(dts) San Francisco George „Elbows” McFadden techniczny nokaut w 3. rundzie [5]
1902-07-24 24 lipca 1902(dts) Oakland Rufe Turner nokaut w 15. rundzie [6]
1902-10-13 13 października 1902(dts) Fort Erie Kid McPartland nokaut w 5. rundzie [7]
1902-11-14 14 listopada 1902(dts) Baltimore Charley Sieger techniczny nokaut w 14. rundzie [8]
1903-01-01T00:00:00.001 1 stycznia 1903(dts) New Britain Gus Gardner dyskwalifikacja w 11. rundzie [9]
1903-03-11 11 marca 1903(dts) Hot Springs Steve Crosby techniczny nokaut w 11. rundzie [10]
1904-01-12 12 stycznia 1904(dts) Detroit Willie Fitzgerald wygrana na punkty [11]
1904-10-31 31 października 1904(dts) San Francisco Jimmy Britt dyskwalifikacja w 5. rundzie [12]
1906-07-23 23 lipca 1906(dts) Seattle Dave Holly wygrana na punkty [13]
1906-09-03 3 września 1906(dts) Goldfield Battling Nelson dyskwalifikacja w 42. rundzie [14]
1907-01-01T00:00:00.001 1 stycznia 1907(dts) Tonopah Kid Herman nokaut w 8. rundzie [15]
1907-09-09 9 września 1907(dts) San Francisco Jimmy Britt techniczny nokaut w 6. rundzie [16]
1907-09-27 27 września 1907(dts) Los Angeles George Memsic wygrana na punkty [17]
1908-05-14 14 maja 1908(dts) San Francisco Rudy Unholz techniczny nokaut w 11. rundzie [18]
Joe Walcott (z lewej strony) i Gans w 1904

Na szczególną wzmiankę zasługuje walka Gansa z Battlingiem Nelsonem z Danii, który był uważany wówczas za najwybitniejszego białego boksera w wadze lekkiej. Promotorem tego pojedynku był Tex Rickard. 3 września 1906 Gans dominował w walce, mając dwukrotnie Nelsona na deskach. W 33. rundzie Gans złamał prawą rękę, ale kontynuował pojedynek. Nelson nie widział na lewe oko i obficie krwawił, gdy w 42. rundzie celowo uderzył Gansa poniżej pasa i został zdyskwalifikowany. Był to najdłuższy pojedynek o tytuł mistrza świata w historii walk według Queensberry Rules[14][19].

Joe Gans

Oprócz walk w obronie pasa mistrza świata w wadze lekkiej Gans stoczył w tych latach wiele innych pojedynków z cięższymi od siebie przeciwnikami. 8 grudnia 1903 w Bostonie pokonał go Sam Langford. 30 września 1904 w San Francisco Gans zremisował z mistrzem świata w wadze półśredniej Joe Walcottem; nie jest jasne, czy tytuł w wadze półśredniej był stawką tego pojedynku[20]. 19 maja 1905 zremisował z Mikiem „Twin” Sullivanem, a 19 stycznia 1906 w San Francisco znokautował go w 15. rundzie odbierając mu tytuł mistrza świata w wadze półśredniej[21]. Wygrał z nim również w kolejnej walce 17 marca tego roku. Nie bronił jednak tytułu w wadze półśredniej, koncentrując się na utrzymaniu pasa w wadze lekkiej. 15 czerwca 1906 stoczył walkę no decision z Harrym Lewisem.

4 lipca 1908 w Colma Gans stracił tytuł mistrza świata w wadze lekkiej, gdy Battling Nelson znokautował go w 17. rundzie[22]. W tym czasie Gans odczuwał już skutki gruźlicy. Nelson wygrał również w kolejnej walce przez nokaut w 21. rundzie[23]. Potem Gans stoczył tylko jedną walkę w 1909 i zmarł w następnym roku na gruźlicę.

Joe Gans został wybrany podczas pierwszej elekcji w 1990 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy[24].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Colleen Aycock, Mark Scott, Joe Gans (Joseph Saifus Butts) The Old Master November 25, 1874 – August 10, 1910 [online], joegans.com [dostęp 2021-05-31] [zarchiwizowane z adresu 2012-08-05] (ang.).
  2. ↑ Lee Wylie, The Old Master: Analyzing The Subtle Sophistication Of Joe Gans [online], The Sweet Science, 9 stycznia 2013 [dostęp 2015-03-27] (ang.).
  3. ↑ Barry J. Hugman, 1900-03-23 (133lbs) Frank Erne w rtd 12 (25) Joe Gans, Broadway AC, Manhattan, NYC, New York, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] (ang.).
  4. ↑ Barry J. Hugman, 1902-05-12 (135lbs) Joe Gans w co 1 (20) Frank Erne, International AC, Fort Erie, Ontario, Canada [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-02] (ang.).
  5. ↑ Barry J. Hugman, 1902-06-27 (135lbs) Joe Gans w co 3 (20) George Elbows McFadden, Woodward’s Pavilion, San Francisco, California, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] (ang.).
  6. ↑ Barry J. Hugman, 1902-07-24 (135lbs) Joe Gans w co 15 (20) Rufe Turner, Acme Club, Oakland, California, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-02] (ang.).
  7. ↑ Barry J. Hugman, 1902-10-13 (135lbs) Joe Gans w co 5 (20) Kid McPartland, International AC, Fort Erie, Ontario, Canada [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] (ang.).
  8. ↑ Barry J. Hugman, 1902-11-14 (138lbs) Joe Gans w rtd 14 (20) Charley Sieger, Eureka Club, Germania Maennerchor Hall, Baltimore, Maryland, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] (ang.).
  9. ↑ Barry J. Hugman, 1903-01-01 (136lbs) Joe Gans w disq 11 (20) Gus Gardner, National AC, New Britain, Connecticut, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] (ang.).
  10. ↑ Barry J. Hugman, 1903-03-11 (134lbs) Joe Gans w rtd 11 (20) Steve Crosby, Whittington Park Arena, Hot Springs, Arkansas, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] (ang.).
  11. ↑ Barry J. Hugman, 1904-01-21 (135lbs) Joe Gans w pts 10 Willie Fitzgerald, Metropolitan AC, Detroit, Michigan, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] (ang.).
  12. ↑ Barry J. Hugman, 1904-10-31 (133lbs) Joe Gans w disq 5 (20) Jimmy Britt, Mechanics’ Pavilion, San Francisco, California, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] (ang.).
  13. ↑ Barry J. Hugman, 1906-07-23 (135lbs) Joe Gans w pts 20 Dave Holly, Pleasure Beach Arena, Seattle, Washington, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] (ang.).
  14. ↑ a b Barry J. Hugman, 1906-09-03 (133lbs) Joe Gans w disq 42 (finish) Battling Nelson, The Arena, Goldfield, Nevada, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-02] (ang.).
  15. ↑ Barry J. Hugman, 1907-01-01 (133lbs) Joe Gans w co 8 (finish) Kid Herman, The Casino, Tonopah, Nevada, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] (ang.).
  16. ↑ Barry J. Hugman, 1907-09-09 (133lbs) Joe Gans w rtd 5 (20) Jimmy Britt, Recreation Baseball Park, San Francisco, California, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] (ang.).
  17. ↑ Barry J. Hugman, 1907-09-27 (135lbs) Joe Gans w pts 20 George Memsic, Naud Junction Pavilion, Los Angeles, California, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] (ang.).
  18. ↑ Barry J. Hugman, 1908-05-14 (133lbs) Joe Gans w rsc 11 (20) Rudy Unholz, The Coliseum, San Francisco, California, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] (ang.).
  19. ↑ Monte D. Cox, Joe Gans, The Old Master....“He Could Lick Them All On Their Best Day!” [online], Cox's Corner Profiles [dostęp 2015-03-27] (ang.).
  20. ↑ Barry J. Hugman, 1904-09-30 (142lbs) Joe Walcott drew 20 Joe Gans, Woodward’s Pavilion, San Francisco, California, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] (ang.).
  21. ↑ Barry J. Hugman, 1906-01-19 (142lbs) Joe Gans w co 15 (25) Mike Twin Sullivan, Woodward’s Pavilion, San Francisco, California, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] (ang.).
  22. ↑ Barry J. Hugman, 1908-07-04 (133lbs) Battling Nelson w co 17 (25) Joe Gans, Mission Street Arena, Colma, San Francisco, California, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-02] (ang.).
  23. ↑ Barry J. Hugman, 1908-09-09 (133lbs) Battling Nelson w co 21 (45) Joe Gans, Mission Street Arena, Colma, San Francisco, California, USA [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-27] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-02] (ang.).
  24. ↑ Joe Gans [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2015-03-27] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Mistrzowie świata wagi lekkiej w boksie
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Joe_Gans&oldid=67745592”