Julia Minc – Wikipedia, wolna encyklopedia

Julia Minc

Data urodzenia	29 maja 1901
Data i miejsce śmierci	26 listopada 1987 Warszawa
Miejsce spoczynku	Cmentarz Wojskowy na Powązkach
Zawód, zajęcie	dziennikarka
Partia	Komunistyczna Partia Polski Francuska Partia Komunistyczna Polska Partia Robotnicza Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Cytaty w Wikicytatach

Julia Minc, z domu Heflich (ur. 29 maja 1901, zm. 26 listopada 1987 w Warszawie) – polska dziennikarka żydowskiego pochodzenia, pierwsza wieloletnia (1944–1954) szefowa (redaktor naczelny) Polskiej Agencji Prasowej w okresie PRL, wiceprzewodnicząca Państwowej Komisji Etatów (1954–1956)^[1], członek Komisji Prasowej KC PPR i Komisji Prasowej KC PZPR^[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Była działaczką KPP, FPK, ZPP w ZSRR, PPR i PZPR. Była żoną Hilarego Minca (1905–1974) – członka Biura Politycznego KC PZRR i członka jej najściślejszego kierownictwa, wicepremiera, faktycznie kierującego polityką gospodarczą państwa w latach 1944–1956. Małżeństwo było bezdzietne.

W czasie jej urzędowania PAP miała wyłączność na publikowanie wielu istotnych wiadomości w kraju oraz uczestniczyła w szerzeniu propagandy i umacnianiu cenzury.

Przełożyła na język polski pamiętniki rosyjskiej rewolucjonistki Wiery Figner (Wiera Figner, Trwały ślad, cz. 1–2, tł. J. Mincówna, wstęp Mirosław Wierzchowski, Warszawa: „Książka i Wiedza” 1962).

Bohaterka jednego z wywiadów w książce Teresy Torańskiej Oni^[3].

Pochowana na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera 29A-półkole II-2)^[4].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1977)^[5]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Polski Słownik Biograficzny t. 21, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1976.