Kajetan Bojarski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kajetan Bojarski (ur. 11 lipca 1873 we Lwowie, zm. 16 grudnia 1933 w Krynicy^[1]) – polski śpiewak (tenor^[2]), działacz ruchu śpiewaczego, sędzia.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Alfreda i Ludwiny z Dydyńskich. Ukończył lwowskie Gimnazjum Stefana Batorego, a potem Wydział Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza. Pracował jako sędzia w Budzanowie, Rudkach^[2] i Samborze, i w tych miejscowościach zakładał koła śpiewacze. Był też współzałożycielem chóru męskiego Echo-Macierz we Lwowie^[1]. Działał też w chórach: akademickim, sokolim i Lutnia Macierz^[2].

W 1919 zamieszkał w Poznaniu na ul. Chełmońskiego. Był członkiem poznańskiego chóru Echo, a także jego prezesem w latach 1920–1926 i 1930-1933. Zawodowo pracował w Sądzie Apelacyjnym w Poznaniu jako sędzia i wiceprezes tej instytucji. Od 1927 do 1929 był prezesem Wielkopolskiego Związku Śpiewaczego. W 1933 odszedł na emeryturę i przeniósł się do Krynicy, gdzie zamieszkał we własnej willi Echo^[2] i założył chór męski Echo Krynickie. Zmarł nagle. Pochowano go na cmentarzu w Krynicy^[1].

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty dwukrotnie (oba związki zawarł we Lwowie):

• z Marią Witczak, zm. 1909 (od 1892),
• z Zofią Godszewską (od 1911), nauczycielką z Budzanowa, w czasie II wojny światowej kierowniczką struktur konspiracyjnych w Krynicy, aresztowaną i rozstrzelaną przez Niemców w 1944, pochowaną w zbiorowej mogile pod Nowym Sączem^[1].

Miał dzieci:

• z Marią Witczak: Martę, Marię, Ludwinę i Stanisława,
• z Zofią Godszewską: Kazimierza^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]