Karl von Hegel – Wikipedia, wolna encyklopedia

Karl von Hegel (ur. 7 czerwca 1813 w Norymberdze, zm. 5 grudnia 1901 w Erlangen) - historyk niemiecki, specjalizujący się w historii miast.

Życie[edytuj | edytuj kod]

Był synem Georga Wilhelma Friedricha Hegla.

Od 1841 był profesorem historii na Uniwersytecie w Rostocku. W 1856 objął nowo utworzoną katedrę historii na Uniwersytecie w Erlangen. Był jednym z wczesnych badaczy historii miast. Sławę przyniosła mu 27-tomowa edycja kronik miast niemieckich (Die Chroniken der deutschen Städte, 1862-1899)^[1].

Dzieła[edytuj | edytuj kod]

• 1847 Geschichte der Städteverfassung von Italien seit der Zeit der römischen Herrschaft bis zum Ausgang des zwölften Jahrhunderts (2 t.), ^1 Leipzig, ^2 Neudruck 1964,
• 1877 Verfassungsgeschichte von Cöln im Mittelalter, ^1 Leipzig, ^2 von Mainz 1882,
• 1856 Geschichte der mecklenburgischen Landstände bis zum Jahr 1555, Rostock,
• 1867 Die Ordnungen der Gerechtigkeit in der florentinischen Republik, Erlangen,
• 1875 Die Chronik des Dino Compagni. Versuch einer Rettung, Leipzig,
• 1878 Über den historischen Werth der älteren Dante-Commentare mit e. Anh. zur Dino-Frage, Leipzig,
• 1891 Städte und Gilden der germanischen Völker im Mittelalter (2 t.), Leipzig,
• 1898 Die Entstehung des Deutschen Städtewesens, Leipzig,

Przypisy[edytuj | edytuj kod]