French
DeutschKarol Ginter – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 porucznik kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 9 września 1901 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 21 listopada 1938 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Karol Sergiusz Ginter (ur. 9 września 1901 w Zbiersku, zm. 21 listopada 1938 w Krakowie) – porucznik kawalerii Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Władysława i Pauliny ze Schmidtów. Absolwent gimnazjum państwowego w Ostrowcu. W 1916 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, a w 1918 ochotniczo do odrodzonego Wojska Polskiego. Początkowo został skierowany do szwadronu lotnego przy 24 pułku piechoty, a później do szwadronu Ziemi Radomskiej. Po reorganizacji pododdziału, w składzie 1 szwadronu 11 pułku ułanów na froncie litewsko-białoruskim walczył o Wilno[1]. Później na czele plutonu walczył na froncie północnym i południowym. We wrześniu 1920, po zdobyciu miasteczka Białozierka i wyparciu baonu piechoty bolszewickiej, wraz z 3 plutonem prowadził dalszy pościg; wraz z jednym ułanem zdołał przejść przez bagna i z szablami w dłoniach rzucili się na tyralierę wroga. W walce poległ między innymi dowódca baonu 489 pp bolszewickiej, rozbito baon i zdobyto wielu jeńców[1]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2].
Bezpośrednio po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej. W marcu 1921 uczył się w Przyfrontowej Szkole Oficerskiej Jazdy w Brodach. Po zakończeniu nauki wrócił do macierzystego pułku. W lipcu 1921 na własną prośbę przeszedł do rezerwy, w stopniu podchorążego.
Dopiero w 1923 podjął pracę zawodową. Został urzędnikiem w „Spółce Akcyjnej Wielkich Pieców i Zakładów Ostrołęckich”. Od 1928 należał do Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Był też współzałożycielem i członkiem Zarządu Stowarzyszenia Rezerwistów i Byłych Wojskowych w Ostrowcu. 17 marca 1926 został mianowany podporucznikiem rezerwy ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 159. lokatą[3], i przydzielony w rezerwie do 20 pułku ułanów. 29 stycznia 1932 został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 2 stycznia 1932 i 116. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych kawalerii[4]. We wrześniu 1935 został przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr X[1]. Zmarł w Krakowie, a pochowany został na cmentarzu w Ostrowcu.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Był żonaty z Natalią Reńską, miał córkę Krystynę Marię (ur. 1928)[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 5160)[1]
- Medal Niepodległości – 9 listopada 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[5][1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1991 ↓, s. 45.
- ↑ Soniński 1928 ↓, s. 35.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 27 marca 1926 roku, s. 99.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 1 lutego 1932 roku, s. 109.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Józef Soniński: Zarys historii wojennej 11-go pułku Ułanów Legionowych. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.