Kastylia-León (królestwo) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Królestwo Kastylii-Leónu
Corona Castellae
Corona de Castilla y León
1230-1715
Flaga
Herb Królestwa Kastylii-Leónu
Flaga Herb
Położenie Królestwa Kastylii-Leónu
Stolica

Madryt

Ustrój polityczny

monarchia

Typ państwa

królestwo

Powierzchnia
 • całkowita


380.000 km²

Liczba ludności (1516)
 • całkowita 
 • gęstość zaludnienia


4.500.000
11,8 osób/km²

Data powstania

1230

Data likwidacji

1715

Religia dominująca

katolicyzm

Mapa Królestwa Kastylii-Leónu

Królestwo Kastylii-Leónu (łac. Corona Castellae, hiszp. Corona de Castilla y León) – po śmierci króla Leónu Alfonsa IX w 1230 roku, jego syn Ferdynand III, król Kastylii, zjednoczył ostatecznie oba królestwa. Unia ta okazała się trwała, a nowe państwo określano od tej pory jako królestwo Kastylii i Leónu lub też Koronę Kastylii i Leónu. W połowie XIII wieku było to największe państwo na Półwyspie Iberyjskim, zajmujące 300 tys. km² i liczące 3 mln mieszkańców.

Jako samodzielne państwo królestwo to istniało do końca XV wieku, kiedy to, pod rządami „Monarchów Katolickich” Izabeli Kastylijskiej i Ferdynanda Aragońskiego, doszło do zjednoczenia Kastylii i Leónu z Koroną Aragońską i powstania Korony Hiszpańskiej. Przetrwały jednak znaczne różnice prawne i instytucjonalne między połączonymi terytoriami. Różnice te zlikwidowała dopiero dynastia burbońska u progu XVIII wieku.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Rozwój terytorialny Kastylii 1217–1715