Kazimierz Bukraba – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kazimierz Bukraba

Data i miejsce urodzenia	5 grudnia 1885 Grodno
Data i miejsce śmierci	7 maja 1946 Łódź
Miejsce pochówku	Bazylika katedralna Trójcy Przenajświętszej w Drohiczynie
Biskup diecezjalny piński
Okres sprawowania	1932–1946
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	2 lutego 1909
Nominacja biskupia	10 lipca 1932
Sakra biskupia	21 sierpnia 1932
Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Bukraba (ur. 5 grudnia 1885 w Grodnie, zm. 7 maja 1946 w Łodzi) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny piński w latach 1932–1946.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 5 grudnia 1885 w Grodnie. Kształcił się w miejscowym gimnazjum. W 1904 rozpoczął studia w seminarium metropolitalnym w Petersburgu, które od 1908 kontynuował na uniwersytecie w Innsbrucku^[1]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 2 lutego 1909 w Krakowie^[1] tamtejszy biskup pomocniczy Anatol Nowak^[2].

Pracował jako wikariusz parafii katedralnej w Mińsku Litewskim i prefekt miejscowych szkół średnich, a następnie rektor kościoła i prefekt szkół w Pińsku. Aktywnie uczestniczył w ruchu niepodległościowym. Podczas I wojny światowej kilkukrotnie przebywał w niemieckiej niewoli w charakterze zakładnika. W latach 1919–1928 był proboszczem i dziekanem w Nowogródku, po czym objął probostwo największej w diecezji pińskiej parafii w Brześciu nad Bugiem^[1].

10 lipca 1932 papież Pius XI prekonizował go biskupem diecezjalnym diecezji pińskiej. Święcenia biskupie przyjął 21 sierpnia 1932 w kościele św. Kazimierza w Wilnie^[3]. Konsekrował go arcybiskup metropolita mohylewski Edward von Ropp, któremu asystowali biskupi pomocniczy: Kazimierz Mikołaj Michalkiewicz z Wilna i Jāzeps Rancāns z Rygi^[2]. Rządy w diecezji objął 28 sierpnia 1932^[1], kiedy to odbył ingres do katedry Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Pińsku^[3]. W 1934 promulgował uchwały I synodu diecezjalnego z 1929. W 1938 powołał Instytut Wyższej Kultury Religijnej^[1]. Zreformował seminarium duchowne w Pińsku. Utworzył 20 parafii i 2 dekanaty Otwierał ochronki i przedszkola^[4]. Wspierał Polską Macierz Szkolną^[4], w 1935 został członkiem zarządu głównego stowarzyszenia^[5]. Utrzymywał dobre relacje z politykami sanacji. W 1935 wezwał wiernych, aby w wyborach parlamentarnych zagłosowali na kandydatów bloku rządowego. W publicznych wystąpieniach gloryfikował marszałka Józefa Piłsudskiego. Był członkiem Komisji Unionistycznej Episkopatu Polski^[1].

W 1933 konsekrował biskupa pomocniczego pińskiego Karola Niemirę^[2].

Po zajęciu Pińska przez Armię Czerwoną ze zdiagnozowaną chorobą serca i depresją nerwową wyjechał do Lwowa, gdzie w klinice uniwersyteckiej został poddany długotrwałemu leczeniu. W lutym 1942 udał się do Warszawy, gdzie u władz okupacyjnych bezskutecznie zabiegał o zgodę na powrót do diecezji^[1]. Brał udział w powstaniu warszawskim jako duszpasterz^[4], a po kapitulacji w październiku 1944 udał się przez Pruszków do Milanówka. W styczniu 1945 zamieszkał u łódzkich urszulanek. Zmarł 7 maja 1946 w Łodzi i został pochowany w miejscowej katedrze. W 1967 jego szczątki przeniesiono do prokatedry w Drohiczynie^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Kazimierz Bukraba [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2015-07-08]  (ang.).
• Publikacje Kazimierza Bukraby w bibliotece Polona. [dostęp 2021-12-23].