Kazimierz Grabowski (inżynier) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kazimierz Stanisław Grabowski (ur. 16 marca 1875 w Lewiczynie - zm. 20 grudnia 1936 w Warszawie) – polski inżynier, prekursor stosowania żelbetu, szachista.

Ukończył studia na wydziale matematyki Uniwersytetu Warszawskiego a następnie szkołę inżynierską w Szwajcarii. Przez wiele lat pracował w tym kraju, będąc specjalistą w zakresie budowy mostów i tunelów^[1]. Po powrocie do kraju był współwłaścicielem biura projektowego "Grabowski K. Trzciński G. i Wróbel" Był jednym z prekursorów stosowania żelbetu w budownictwie w Polsce i Europie., m.in. współpracując z architektem Bronisławem Brochwiczem-Rogójskim wykonał wraz z Gustawem Trzcińskim projekty i wykonanie konstrukcji żelbetonowej obu budynków przy ul. Zielnej - niższego w 1904 a wyższego w 1908 dla Szwedzkiego Towarzystwa Telefonów Cedergren (od 1922 należącymi do Polskiej Spółki Akcyjnej w skrócie PAST-y)^[2]. Niższy budynek zbudowany w 1904 miał stalowy szkielet, zaś wyższy, złożony z ośmiu kondygnacji i wybudowany w 1908 wzniesiony został w technologii żelbetowej, szkieletowej. Jak na owe czasy była to bardzo nowoczesna konstrukcja i zarazem najwyższy budynek w całym imperium rosyjskim i jednym z wyższych na kontynencie^[3]. Był także autorem konstrukcji bazyliki Najświętszego Serca Jezusa przy ul. Kawęczyńskiej w Warszawie^[2]. Był w latach 1904-1908 jednym z budowniczych Mostu Poniatowskiego w Warszawie^[4] - wraz z Wacławem Paszkowskim autorem projektu stalowego wiaduktu tego mostu^[2], nadzorował również od 1904 prace budowlane^[5]. W latach 1906-1911 był wykładowcą Wydziału Technicznego Towarzystwa Kursów Naukowych^[6].

Jednocześnie był zapalonym szachistą i autorem bardzo dobrych jak na tamte czasy nowoczesnych dwuchodówek oraz klasycznych trzychodówek^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]