Klasztor Bernardynów w Drui – Wikipedia, wolna encyklopedia

Klasztor Bernardynów w Drui

Касцёл Найсвяцейшай Тройцы і кляштар бернардзінцаў у Друі

nr rej. 212Г000185
Państwo	Białoruś
Miejscowość	Druja
Kościół	Kościół katolicki
Właściciel	bernardyni, następnie marianie
Klauzura	nie
Typ zakonu	męski
Obiekty sakralne
Kościół	Kościół Świętej Trójcy
Fundator	Kazimierz Lew Sapieha
Styl	barok
Data zamknięcia	1852
Data reaktywacji	1928
Położenie na mapie obwodu witebskiego Klasztor Bernardynów w Drui
Położenie na mapie Białorusi Klasztor Bernardynów w Drui
55°47′17″N 27°27′47″E/55,788056 27,463056
Multimedia w Wikimedia Commons

Klasztor Bernardynów w Drui – zabytkowy barokowy rzymskokatolicki zespół klasztorny w Drui, użytkowany przez zakon bernardynów od 1643 do 1852. Od 1852 kościół klasztorny był siedzibą parafii, w XX wieku przekazany marianom. Kościół klasztorny Trójcy Przenajświętszej jest równocześnie siedzibą parafii należącej do diecezji witebskiej^[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Fundatorem klasztoru był Kazimierz Lew Sapieha, budowa kompleksu trwała od 1643 do 1646. Klasztor funkcjonował do 1852, kiedy został zamknięty przez władze carskie. Kościół pozostał czynny jako siedziba parafii rzymskokatolickiej^[2]. Od 1923 do 1938 klasztorem administrowali marianie, którzy od 1930 prowadzili w Drui gimnazjum.

W czasie II wojny światowej, w 1944 roku, kościół został uszkodzony przez bombę lotniczą i spłonął. Zniszczeniu podczas pożaru uległo cenne wyposażenie ruchome, m.in. rokokowe organy, obrazy, drewniane rzeźby. Po wojnie został odremontowany i po zakończeniu remontu w 1948 roku został zamknięty przez władze sowieckie. Urządzono w nim magazyn nawozów sztucznych. Wjeżdżając ciągnikami do kościoła, zniszczono posadzki. W dawnym klasztorze urządzone zostało technikum budowlane, a następnie studium melioracji. Po 1956 obiekty nie były użytkowane. Opuszczony kościół niszczał, dach wpadł do środka, wyrosły w nm drzewa. W 1989^[1] kompleks klasztorny został zwrócony marianom, którzy rozpoczęli jego remont^[2], podczas którego odnowiono i częściowo zrekonstruowano barokowo-rokokowy wystrój wnętrza^[3].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Kościół pobernardyński w Drui jest trójnawową i jednowieżową bazyliką o półkoliście zamkniętym prezbiterium, do którego przylega pojedyncza zakrystia. Wieża kościelna, nadbudowana w 1772 roku przypuszczalnie wg projektu Antonio Paracca, jest konstrukcją czterokondygnacyjną, usytuowaną w centrum elewacji frontowej, zdobioną narożnymi pilastrami i gzymsami. Na poszczególnych kondygnacjach znajdują się otwory okienne różniące się kształtem^[2]. Ściany boczne kościoła podtrzymują szkarpy. Nawy boczne są wyraźnie niższe od głównej, ich szczyty dekorowane są wolutami^[2].

W kościele klasztornym w Drui znajdują się nowoczesne (z 1995-1996) kopie barokowego ołtarza głównego z lat 1764-1767, czterech rokokowych ołtarzy bocznych oraz ambony. We fragmentach przetrwały oryginalne sztukaterie^[2].

Klasztor, łączący się z kościołem, jest dwukondygnacyjną budowlą na planie czworoboku^[2]. W XVIII wieku zbudowano też barokową bramkę przed kościołem.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]