Klemens VI – Wikipedia, wolna encyklopedia

Klemens VI
Clemens Sextus
	Pierre Roger de Beaufort
	Papież; Biskup Rzymu
Kraj działania	Państwo Kościelne; Francja
Data i miejsce urodzenia	1291 lub 1292 ; Maumont
Data i miejsce śmierci	6 grudnia 1352 ; Awinion
Miejsce pochówku	?↗
	Papież
Okres sprawowania	7 maja 1342–6 grudnia 1352
	Arcybiskup Rouen
Okres sprawowania	14 grudnia 1330–18 grudnia 1338
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	Zakon benedyktynów (OSB)
Śluby zakonne	przed 1316
Nominacja biskupia	3 grudnia 1328
Kreacja kardynalska	18 grudnia 1338; Benedykt XII
Kościół tytularny	SS. Nereo e Achilleo (12 maja 1339)
Pontyfikat	7 maja 1342
	Multimedia w Wikimedia Commons

Klemens VI (łac. Clemens VI, właśc. Pierre Roger de Beaufort OSB; ur. między majem 1291 a majem 1292^[1] w Maumont w Limousin, zm. 6 grudnia 1352 w Awinionie^[2]) – papież w okresie od 7 maja 1342 do 6 grudnia 1352^[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Guillaume'a Rogera, właściciela posiadłości Rosier d'Egleton^[2]. W wieku 10 lat wstąpił do klasztoru benedyktyńskiego w La Chaise-Dieu w Owerni^[3]^[4]. Uznany za wybitnie uzdolnionego, w wieku 15 lat został wysłany na studia do Paryża^[2]^[4], gdzie 12 maja 1323 na polecenie papieża Jana XXII nadano mu tytuł magistra teologii oraz licencia docendi, czyli prawo do nauczania na uniwersytecie, mimo że nie wypełnił jeszcze wszystkich zwyczajowo wymaganych ku temu warunków^[5]. Był kolejno przeorem benedyktyńskich klasztorów w St. Pantaleon (1316), Savigny (1323) oraz Saint Baudil w Nimes (1324)^[6]. W 1326 został opatem Fécamp^[6]. Jego kariera przyspieszyła znacząco po wstąpieniu na tron króla Francji Filipa VI w 1328^[6]. Dzięki jego protekcji został kolejno biskupem Arras (3 grudnia 1328), arcybiskupem Sens (24 listopada 1329) i w końcu arcybiskupem Rouen (14 grudnia 1330)^[2]^[6]. Przez krótki czas był kierownikiem kancelarii króla Filipa VI z tytułem garde des sceaux (1334)^[6]. 18 grudnia 1338 papież Benedykt XII mianował go kardynałem prezbiterem i 12 maja 1339 przydzielił mu jako kościół tytularny parafię SS. Nereo e Achilleo^[3]^[7].

Po śmierci Benedykta XII, został jednogłośnie wybrany, przyjął imię Klemens VI i został czwartym papieżem awiniońskim^[2].

Wkrótce po wyborze, do Awinionu przybyła delegacja rzymska, by błagać papieża, o przeniesienie do Rzymu (Klemens był temu przeciwny) i o zmianę obchodów roku jubileuszowego – miał być świętowany co 50 lat, a nie co 100 (papież wyraził na to zgodę)^[2]. Klemens zdecydowanie nie chciał powrócić do Rzymu i nawet zakupił miasto Awinion od Joanny I, w celu zapewnienia kurii stałego miejsca pobytu^[2]. Pomimo to, interesował się sytuacją w Rzymie i początkowo popierał trybuna ludowego, Colę di Rienzi, lecz później pozbawił go urzędów i ekskomunikował^[2].

Podczas wojny stuletniej popierał królów Francji, czym nie jednał propapieskich sympatii w Anglii^[2]. Udało mu się doprowadzić do rozejmu w Malestroit w 1343^[2]. W 1346 r. zdetronizował Ludwika IV Bawarskiego i dał tytuł króla rzymskiego Karolowi IV Luksemburskiemu^[2]. Dążył do zawarcia unii z Konstantynopolem i do organizacji krucjaty, na której sfinansowanie już od paru lat nakładane były podatki i pobierane dziesięciny. Powierzył zakonowi braci mniejszych opiekę nad Grobem Świętym i Wieczernikiem, dając w ten sposób początek Franciszkańskiej Kustodii Ziemi Świętej. W połowie XIV wieku wydał pierwszy dokument, ogłaszający uporządkowaną naukę kościoła o odpustach oraz zezwolił na publiczne wystawianie całunu. 15 maja 1352 r. wydał bullę wzywającą Polskę, Czechy i Węgry do krucjaty przeciwko Tatarom.

Do Kolegium Kardynalskiego powołał 25 kardynałów, spośród których tylko czterech nie było Francuzami, a aż siedmiu było jego krewnymi (wśród nich późniejszy papież Grzegorz XI) i trzech innych powinowatymi^[3]^[8].

Zmarł po krótkiej chorobie w Awinionie w 1352 r. i zgodnie z życzeniem, został pochowany w klasztorze La Chaise-Dieu^[2]. W 1562 r. jego grób został zbezczeszczony, a zwłoki spalone przez hugenotów^[2]. Przez historyków jest uznawany za jednego z lepszych papieży okresu „niewoli awiniońskiej”; był dobrym administratorem i politykiem^[2]. Kiedy na Awinion uderzyła w 1347 roku "czarna śmierć", Klemens pomagał ubogim i bezdomnym^[2]. Papież przeciwstawiał się pogromom Żydów, a nawet oferował im schronienie w Awinionie^[2]. Wysuwane przez Petrarkę i Matteo Villaniego posądzenia o jego rozwiązłe życie prywatne, należy odrzucić jako nieuzasadnione – papież był uznawany za człowieka pobożnego^[2]. Jego domniemana kochanka, która miała go zdominować i decydować o wielu kościelnych nominacjach oraz wydatkowaniu pieniędzy, wicehrabina Cecylia z Turenne, w rzeczywistości nigdy nie mieszkała w Awinionie, a zachowana korespondencja między nią a papieżem nie potwierdza ani romansu między nimi, ani domniemanego jej wpływu na Klemensa VI^[9]^[10].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Poczet papieży

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Według współczesnych relacji w chwili wyboru na papieża miał dokładnie 50 lat, por. Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 7. ISBN 0-521-89411-5.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 306-308. ISBN 83-06-02633-0.
↑ ^a ^b ^c ^d Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 111. ISBN 83-7006-437-X.
↑ ^a ^b Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 7. ISBN 0-521-89411-5.
↑ Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 8-9. ISBN 0-521-89411-5.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 10. ISBN 0-521-89411-5.
↑ Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 11. ISBN 0-521-89411-5.
↑ Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 111. ISBN 0-521-89411-5.
↑ Guillaume Mollat: Clément VI et la vicomtesse de Turenne. T. 73. Mélanges d'archéologie et d'histoire, 1961, s. 375-389.
↑ Por. Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 6-7. ISBN 0-521-89411-5.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Pope Clement VI. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-02-25]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Dokumenty archiwalne z okresu pontyfikatu Klemensa VI. dziedzictwo.polska.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-20)].

[Według_współczesnych_relacji-1] Według współczesnych relacji w chwili wyboru na papieża miał dokładnie 50 lat, por. Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 7. ISBN 0-521-89411-5.

[Kelly-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 306-308. ISBN 83-06-02633-0.

[Wollpert-3] Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 111. ISBN 83-7006-437-X.

[Wood7-4] Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 7. ISBN 0-521-89411-5.

[Wood2002-s8-9-5] Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 8-9. ISBN 0-521-89411-5.

[Wood10-6] Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 10. ISBN 0-521-89411-5.

[Wood11-7] Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 11. ISBN 0-521-89411-5.

[Wood2002-s111-8] Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 111. ISBN 0-521-89411-5.

[Mollat-9] Guillaume Mollat: Clément VI et la vicomtesse de Turenne. T. 73. Mélanges d'archéologie et d'histoire, 1961, s. 375-389.

[Por_cytuj_książkę_nazwisko-10] Por. Diana Wood: Clement VI. The Pontificate & Ideas of an Avignon Pope. Cambridge – Nowy Jork – Port Chester – Melbourne – Sydney: Cambridge University Press, 2002, s. 6-7. ISBN 0-521-89411-5.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

Biskupi	ok. 250 (Nicaisius) Mellonius (260–311) Avitianus (311–325) Severus (325–341) Eusebius (341–366) Marcellinus (366–385) Piotr I (385–393) św. Wiktryk (393–417) Innocenty (417–426) Sylwester (426–442) Malsonus (442–451) Germanus (451–462) Crescent (462–488) Godardus (488–525) Fileul (533–542) Evodus (542–550) Prætextatus (550–589) Melancus (589–602) Hidulphus (602–631) Romanus (631–640) Audoen (641–689) Ansbert (689–693) Grippo (695–719) Roland (719–722) Hugo z Szampanii (722–730) Robert I (740–744)
Arcybiskupi	Grimo (744–748) Ragenfred (748–753) Remigiusz (753–762) Hugo II (762–769) Majnard (769–800) Gilbert (800–828) Ragnoard (828–836) Gombaud (836–849) Paweł (849–855) Ganelon (855–869) Adalard (869–872) Riculf (872–876) Jan I (876–889) Witton (889–910) Franco (911–919) Gonthard (919–942) Hugo III (942–989) Robert II (990–1037) Mauger (1037–1054) Maurille (1055–1067) Jan II (1067–1078) Wilhelm I Bonne-Âme (1078–1110) Godfryd Bretoński (1111–1128) Hugo IV (1129–1164) Rotrou (1165–1184) Walter de Coutances (1184–1208) Robert III Poulain (1208–1222) Thibaud d’Amiens (1222–1229) Maurycy (1231–1237) Piotr II de Colmieu (1237–1245) Eudes I Clement (1245–1247) Eudes II Rigaud, franciszkanin (1248–1275) Wilhelm II de Flavacourt (1276–1306) Bernard de Fargis (1306–1311) Gilles Asselin de Montaigu (1311–1319) Wilhelm III de Durfort (1319–1331) Piotr III Roger de Beaufort (1331–1338) Aimery Guenaud (1338–1342) Mikołaj I Roger (1342–1347) Jan III de Marigny (1347–1351) Piotr IV de la Forêt (1351–1356) Wilhelm IV de Flavacourt (1356–1369) Filip d'Alençon (1369–1375) Piotr V de la Montre (1375–1375) Wilhelm V de Lestranges (1375–1388) Wilhelm VI de Vienne (1389–1406) Ludwik I d’Harcourt (1406–1422) Jean de la Rochetaillée (1422–1431) Hugo V des Orges (1431–1436) Ludwik II Luksemburski (1436–1443) Raoul Roussel (1443–1452) Guillaume d’Estouteville (1453–1482)
Arcybiskupi, prymasi Normandii od 1457	Guillaume d’Estouteville (1453–1482) Robert IV de Croixmare (1482–1494) Georges d’Amboise (1494–1510) Georges d’Amboise (1510–1550) Charles I de Bourbon (1550–1590) Charles II de Bourbon (1590–1594) Charles III de Bourbon (1594–1604) Franciszek I de Joyeuse (1604–1614) Franciszek II de Harlay (1614–1651) Franciszek III de Harlay de Champvallon (1651–1672) Franciszek IV Rouxel de Médavy de Grancey (1672–1691) Jacques-Nicolas Colbert (1691–1707) Claude-Maur d’Aubigné (1708–1719) Armand Bazin de Besons (1719–1720) Louis de La Vergne de Tressan (1724–1733) Mikołaj II de Saulx-Tavannes (1734–1759) Dominique de La Rochefoucauld (1759–1800) Etienne-Hubert Cambracérès (1802–1818) François de Pierre de Bernis (1819–1823) Gustave-Maximilien-Juste de Croÿ-Solre (1823–1844) Louis Blanquart de Bailleul (1844–1858) Henri-Marie-Gaston Boisnormand de Bonnechose (1858–1883) Léon Thomas (1883–1894) Guillaume Sourrieu (1894–1899) Frédéric Fuzet (1899–1916) Louis-Ernest Dubois (1916–1920) André du Bois de La Villerabel (1920–1936) Pierre-André-Charles Petit de Julleville (1936–1948) Joseph-Marie-Eugène Martin (1948–1968) André Pailler (1968–1981) Joseph Duval (1981–2004) Jean-Charles Descubes (2004–2015) Dominique Lebrun (od 2015)