Kościół św. Antoniego i klasztor Bernardynów w Witebsku – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kościół Św. Antoniego i klasztor Bernardynów w Witebsku
(nie istnieje)

kościół klasztorny
Fasada kościoła w 1910 roku
Państwo	ZSRR
Republika związkowa	Białoruska SRR
Miejscowość	Witebsk
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Wezwanie	św. Antoniego Padewskiego
Historia Data rozpoczęcia budowy 1737 Data zakończenia budowy 1768 Data poświęcenia 1768 Data zniszczenia • przez 1952 (1961?) wyburzenie Fundator Kazimierz i Tekla Sakiewiczowie
Dane świątyni Styl barok Architekt Józef Fontana Wieża kościelna • liczba wież 2 Liczba naw 3
Położenie na mapie Witebska Kościół Św. Antoniego i klasztor Bernardynów w Witebsku (nie istnieje)
Położenie na mapie Białorusi Kościół Św. Antoniego i klasztor Bernardynów w Witebsku (nie istnieje)
Położenie na mapie obwodu witebskiego Kościół Św. Antoniego i klasztor Bernardynów w Witebsku (nie istnieje)
55°11′41,1″N 30°12′25,4″E/55,194750 30,207056
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół św. Antoniego i klasztor Bernardynów w Witebsku – nieistniejący kościół i klasztor Bernardynów znajdujący się przy Placu Ratuszowym w Witebsku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1676 roku wojewoda witebski Jan Antoni Chrapowicki wybudował drewniany klasztor Bernardynów. W 1708 roku spłonął w wyniku działań wojennych. Po zakończeniu wojny północnej kościół i klasztor odbudowano staraniem wojskiego witebskiego Michała Chotolskiego Szpaka. Podczas pożaru Witebska w 1733 roku spłonął ponownie.

W 1737 roku rozpoczęła się budowa murowanego kościoła i klasztoru ufundowanego przez podkomorzego witebskiego Kazimierza Sakiewicza i jego żonę Teklę z Larskich. W 1768 roku kościół św. Antoniego Padewskiego został konsekrowany przez biskupa sufragana białoruskiego Feliksa Towiańskiego. W 1832 roku skasowano klasztor Bernardynów. W 1843 świątynia została kościołem parafialnym i funkcjonowała do 20. lat XX wieku. Zdewastowany klasztor w 1855 roku stał się własnością instytucji państwowych. W latach 40. XX wieku został zniszczony postanowieniem specjalnego dekretu.

Władze sowieckie zamknęły kościół i próbowały dostosować go na potrzeby państwowe. Znajdowała się w nim sala sportowa, zamierzano przekazać go Uniwersytetowi Medycznemu, przez kilka lat mieściło się w nim „muzeum ateizmu”, w którym ukrywano relikwie Eufrozyny Połockiej. Budynek został zniszczony podczas II wojny światowej (zburzono szczyty wież), a następnie wysadzony w powietrze przez sowietów w 1952^[1] (1961?) roku. Na jego miejscu wybudowano fontannę.

W końcu 2015 roku bp Oleg Butkiewicz ogłosił, że otrzymano zgodę od Ministerstwa Kultury Białorusi na odbudowę zburzonego przez sowietów kościoła św. Antoniego Padewskiego^[2][3]. Fundusze na odbudowę zbiera reaktywowana w 2001 roku parafia św. Antoniego z Padwy w Witebsku^[4].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

• 
  Fasada i plan kościoła i klasztoru w XIX wieku
• 
  Kościół w 1867 roku
• 
  Kościół i klasztor (po prawej) na obrazie Napoleona Ordy w 1875 roku
• 
  Kościół w 1910 roku
• 
  Ołtarz główny

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Lista zabytków historii i architektury na Białorusi zniszczonych przez władze ZSRR

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Parafia św. Antoniego Padewskiego w Witebsku na stronie catholic.by
• Kościół św. Antoniego i klasztor Bernardynów w Witebsku na stronie internetowej radzima.org
• Кулагін А. М. Каталіцкія храмы Беларусі: Энцыклапедычны даведнік. Мн.: БелЭн, 2000, str. 216.
• Габрусь Т. В. Мураваныя харалы: Сакральная архітэктура беларускага барока / Т. В. Габрусь. Мн.: Ураджай, 2001, str. 240-241, 287.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]