Kocioł wodnorurkowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wnętrze walczaka kotła parowego, widoczne końce opłomek

Kocioł wodnorurkowy (opłomkowy)kocioł parowy w którym woda przepływa przez rurki (opłomki) o stosunkowo niedużej średnicy (25–102 mm) (grubość ścianek 3–6 mm)[1]. Rurki te omywane są spalinami z palnika lub paleniska.

Woda w rurkach odparowuje pod wpływem ciepła, a mieszanina wodno-parowa przechodzi do walczaka, w którym następuje rozdzielenie wody i pary. Kotły wodnorurkowe mogą dostarczać parę o maksymalnym ciśnieniu 300 barów przy temperaturze wody ok. 600 °C.

W porównaniu z kotłami płomienicowymi lub płomieniówkowymi charakteryzują się mniejszą pojemnością wodną, co skraca czas rozpalania kotła oraz pozwala na osiągnięcie wyższej wydajności parowej. Wadami kotłów wodnorurkowych są: wyższa wilgotność pary oraz konieczność stosowania odpowiednio urobionej wody.


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Opłomka. W: Tadeusz Dobrzański (red): Encyklopedia Techniki. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1968, s. 460.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]