Konkurs Piosenki Eurowizji 1963 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Konkurs Piosenki Eurowizji 1963
ilustracja
Informacje ogólne
Finał

23 marca 1963

Miejsce

BBC Television Centre,
Londyn (Wielka Brytania)

Nadawca

British Broadcasting Corporation (BBC)

Prowadzący

Katie Boyle

Informacje dodatkowe
Reżyser

Yvonne Littlewood

Główny dyrygent

Eric Robinson

Występ interwałowy

Ola & Barbro

Uczestnicy
Łącznie

16 reprezentacji

Głosowanie
Każdy kraj wyznaczał 20-osobowe jury, które przyznało od 1 do 5 punktów ulubionym utworom. Wszystkie głosy podsumowano i utworzono ogólną punktację od 1 do 5 pkt.
Zero punktów

 Szwecja
 Finlandia
 Norwegia
 Holandia

Zwycięzca

 Dania

Reprezentant

Grethe i Jørgen Ingmann

Piosenka

„Dansevise”

Muzyka

Otto Francker

Tekst

Sejr Volmer-Sørensen

Konkurs Piosenki Eurowizji
◄ 1962 1964 ►

8. Konkurs Piosenki Eurowizji został zorganizowany 23 marca 1963 w Centrum Telewizyjnym BBC w Londynie przez brytyjskiego nadawcę publicznego British Broadcasting Company (BBC)[1]. Koncert poprowadziła Katie Boyle[1]. Zwycięzcami zostali Grethe i Jørgen Ingmannowie, reprezentanci Danii z utworem „Dansevise”[1].

Lokalizacja[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Londyn.
Lokalizacja Londynu w Wielkiej Brytanii.

Mimo zwycięstwa Francji podczas 7. Konkursu Piosenki Eurowizji w 1962[2] francuski nadawca publiczny nie był w stanie zorganizować koncertu finałowego z powodu problemów finansowych. W październiku 1962 ogłoszono, że konkurs odbędzie się w siedzibie BBC Television Centre[1][3], mieszczącej się w londyńskiej dzielnicy Hammersmith and Fulham. Budynek został otwarty 29 czerwca 1960 i był pierwszym gmachem należącym do BBC, wzniesionym z myślą o prowadzeniu w nim produkcji telewizyjnej[3].

BBC Television Centre – miejsce organizacji konkursu

Telewizja BBC zorganizowała koncert finałowy w kilku studiach nagraniowych. Z powodu niedokończonej budowy największego studia w Europie – TC1, miejscem organizacji zostały sale TC3 i TC4, mające optycznie identyczne wymiary. Ze względu na dobrą jakość akustyki, studio TC4 zostało wykorzystane jako miejsce prezentacji uczestników, a TC3 służyło jako hala dla publiczności oraz miejsce rozstawienia tablicy wyników. W trzecim pomieszczeniu, studiu TC5, przebywała brytyjska komisja sędziowska[3]. Każdy uczestnik zapewniał sobie swój własny wygląd sceny, co wywołało pogłoski o wcześniejszym nagraniu koncertu. Plotki jednak zdementowano[1].

Przebieg konkursu[edytuj | edytuj kod]

Kolejność występów ustalono stosunkowo wcześnie w porównaniu z poprzednimi konkursami, decyzja zapadła 26 listopada 1962[3]. Dzięki szybkiemu sporządzeniu grafiku reprezentanci, którzy wylosowali dalsze pozycje startowe, nie musieli być obecni podczas wszystkich trzech dniach prób[3]. Podobnie jak podczas konkursu w 1960, Wielka Brytania ponownie otwierała organizowany przez siebie koncert finałowy[3].

Próby do konkursu rozpoczęły się we wtorek 21 marca, każdy uczestnik z pierwszej połowy stawki miał 55 minut na próbny występ z orkiestrą, która liczyła ok. 45 muzyków[3]. Pierwszy raz w historii konkursu podczas prezentacji konkursowej użyto wysięgnika mikrofonu, który nie był widoczny przez telewidza – oglądający widział jedynie sylwetkę reprezentanta i ruch jego warg. Len Shorey, główny nadzorca dźwięku podczas konkursu, zdradziła w książce Songs For Europe – The United Kingdom at the Eurovision Song Contest, że pracownicy telewizji odpowiedzialni za odbiór dźwiękowy mieli kilka problemów[3].

Po raz pierwszy planowano również wprowadzić tzw. pocztówki, czyli krótkie filmiki między występami prezentujące poszczególnych uczestników. Organizatorzy chcieli nagrać 30-sekundowe skecze z popularnymi postaciami świnek z bajki dla dzieci Pinky and Perky. Filmiki zostały sfilmowane i nagrane w studio w Manchesterze i miały pojawić się podczas transmisji na żywo, jednak w ostatniej chwili zrezygnowano z ich zaprezentowania[3].

Kontrowersje podczas głosowania[edytuj | edytuj kod]

Podobnie jak w 1962, komisja jurorska głosowała na swoje ulubione utwory. Tym razem członkowie jednak przyznawali punkty pięciu, a nie trzem najlepszym propozycjom. Najlepszy utwór zdobywał pięć punktów, kolejny – cztery itd., aż do 1 punktu dla piątej ocenionej piosenki[3]. Po raz pierwszy komisja podawała swoje głosy w kolejności występowania krajów, a nie od końca tabeli[3].

Grethe i Jørgen Ingmann – zwycięzcy konkursu w 1963

Proces głosowania przebiegał bezproblemowo do czasu podawania głosów z Norwegii. Sekretatz Roalda Øyena podał punkty w nieodpowiedni sposób. Prowadząca koncert Katie Boyle połączyła się z nim ponownie po oddaniu głosów przez pozostałe państwa; szwajcarska reprezentantka Esther Ofahim wówczas miała na koncie 42 punkty, a duński duet Jørgen i Grethe Ingmann – 40. Po ponownym połączeniu się z norweskim sekretarzem suma punktów obu krajów zmieniła się na korzyść reprezentantów Danii[3]. Pomimo plotek o zmanipulowaniu wyników z Norwegii Europejska Unia Nadawców uznała je za przyznane zgodnie z regulaminem i ogłosiła zwycięstwo Duńczyków[1]

Kraje uczestniczące[edytuj | edytuj kod]

W konkursie udział wzięli reprezentanci 16 nadawców publicznych, którzy uczestniczyły również w koncertach w 1961 i 1962[1]. W konkursie po raz drugi wziął udział Ronnie Carroll, który reprezentował Wielką Brytanię, podczas konkursu w 1962. Każdemu reprezentantowi towarzyszyła orkiestra, którą kierował wyznaczony przez kraj dyrygent. Głównym dyrygentem konkursu był Eric Robinson[1], który dyrygował orkiestrą podczas występów reprezentantów Holandii[4], Luksemburga[5], Szwajcarii[6], Wielkiej Brytanii[7]. Pozostałymi dyrygentami byli: Erwin Halletz (Austria)[8], Francyz Bay (Belgia)[9], Kai Mortensen (Dania)[10], George de Godzinsky (Finlandia)[11], Franck Pourcel (Francja)[12], Rafael de Ibarbia Serra (Hiszpania)[13], Miljenko Prohaska (Jugosławia)[14], Raymond Lefèvre (Monako)[15], Willy Berking (Niemcy)[16], Øivind Bergh (Norwegia)[17], William Lind (Szwecja)[18] i Gigi Cicchellero (Włochy)[19].

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Lp. Kraj Język Artysta Piosenka Miejsce Punkty
01  Wielka Brytania angielski Ronnie Carroll „Say Wonderful Things” 4 28
02  Holandia niderlandzki Annie Palmen „Een speeldoos” 13 0
03  Niemcy niemiecki Heidi Brühl „Marcel” 9 5
04  Austria niemiecki, angielski Carmela Corren „Vielleicht geschieht ein Wunder” 7 16
05  Norwegia norweski Anita Thallaug „Solhverv” 13 0
06  Włochy włoski Emilio Pericoli „Uno per tutte” 3 37
07  Finlandia fiński Laila Halme „Muistojeni laulu” 13 0
08  Dania duński Grethe i Jørgen Ingmann „Dansevise” 1 42
09  Jugosławia serbsko-chorwacki Vice Vukov „Brodovi” 11 3
10  Szwajcaria francuski Ester Ofarim „T’en va pas” 2 40
11  Francja francuski Alain Barrière „Elle était si jolie” 5 25
12  Hiszpania hiszpański José Guardiola „Algo prodigioso” 12 2
13  Szwecja szwedzki Monica Zetterlund „En gång i Stockholm” 13 0
14  Belgia niderlandzki Jacques Raymond „Waarom?” 10 4
15  Monako francuski Françoise Hardy „L’amour s’en va” 5 25
16  Luksemburg francuski Nana Muschuri „À force de prier” 8 13

Legenda:

     1. miejsce

Tabela punktacyjna finału
Reprezentantka Szwajcarii – Ester Ofarim
Wyniki
Wielka Brytania Holandia Niemcy Austria Norwegia Włochy Finlandia Dania Jugosławia Szwajcaria Francja Hiszpania Szwecja Belgia Monako Luksemburg
Uczestnicy konkursu Wielka Brytania   3 5 3 3 3 3 5 2 1
Holandia  
Niemcy   2 3
Austria 4   4 1 2 3 2
Norwegia  
Włochy 2 1 3   2 5 4 5 3 3 5 4
Finlandia  
Dania 3 5 2 3 4 2 5   3 5 5 5
Jugosławia   1 2
Szwajcaria 5 4 5 1 5 4   4 1 4 4 3
Francja 4 1 2 4 5 4   1 1 2 1
Hiszpania 2  
Szwecja  
Belgia 4  
Monako 1 2 5 1 3 1 1 5 4   2
Luksemburg 3 1 1 2 2 4  

Międzynarodowi nadawcy i głosowanie[edytuj | edytuj kod]

Poniższy spis przedstawia kolejność głosowania poszczególnych krajów w 1963 wraz z nazwiskami sekretarzy, którzy przekazywali punkty od swojego państwa. Nadawcy publiczni mogli też zatrudnić własnego komentatora, który relacjonował w ojczystym języku przebieg konkursu.

Kolejność głosowania i krajowi sekretarze
  1.  Wielka Brytania – Nicholas Parsons
  2.  Holandia – Pim Jacobs[20]
  3.  Niemcy- nieznany
  4.  Austria – nieznany
  5.  Norwegia – Roald Øyen
  6.  Włochy – Enzo Tortora
  7.  Finlandia – Poppe Berg[21]
  8.  Dania – nieznany
  9.  Jugosławia – Miloje Orlović
  10.  Szwajcaria – Alexandre Burger
  11.  Francja – nieznany
  12.  Hiszpania – nieznany
  13.  Szwecja – Edvard Matz[22]
  14.  Belgia – nieznany
  15.  Monako – nieznany
  16.  Luksemburg – nieznany
Komentatorzy

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h Eurovision Song Contest 1963. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-05-06]. (ang.).
  2. ↑ Eurovision Song Contest 1962. [w:] Europejska Unia Nadawców [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2013-05-06]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l Recalling the 50th anniversary of the 1963 contest. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-07-25]. (ang.).
  4. ↑ Een speeldoos Annie Palmen. www.4lyrics.com. [dostęp 2013-05-06].
  5. ↑ À force de prier Nana Mouskouri. www.4lyrics.com. [dostęp 2013-05-06].
  6. ↑ T’en va pas Esther Ofarim. www.4lyrics.com. [dostęp 2013-05-06].
  7. ↑ Say Wonderful Things Ronnie Carroll. www.4lyrics.com. [dostęp 2013-05-06].
  8. ↑ Vielleicht geschieht ein Wunder Carmela Corren. www.4lyrics.com. [dostęp 2013-05-06].
  9. ↑ Waarom? Jacques Raymond. www.4lyrics.com. [dostęp 2013-05-06].
  10. ↑ Dansevise Grethe & Jørgen Ingmann. www.4lyrics.com. [dostęp 2013-05-06].
  11. ↑ Muistojeni laulu Laila Halme. www.4lyrics.com. [dostęp 2013-05-06].
  12. ↑ Elle était si jolie Alain Barrière. www.4lyrics.com. [dostęp 2013-05-06].
  13. ↑ Algo prodigioso José Guardiola. www.4lyrics.com. [dostęp 2013-05-06].
  14. ↑ Brodovi Vice Vukov. www.4lyrics.com. [dostęp 2013-05-06].
  15. ↑ L’amour s’en va Françoise Hardy. www.4lyrics.com. [dostęp 2013-05-06].
  16. ↑ Marcel Heidi Brühl. www.4lyrics.com. [dostęp 2013-05-06].
  17. ↑ Solhverv Anita Thallaug. www.4lyrics.com. [dostęp 2013-05-06].
  18. ↑ En gång i Stockholm Monica Zetterlund. www.4lyrics.com. [dostęp 2013-05-06].
  19. ↑ Uno per tutte Emilio Pericoli. www.4lyrics.com. [dostęp 2013-05-06].
  20. ↑ Nederlandse televisiecommentatoren bij het Eurovisie Songfestival. [w:] Eurovision Artists [on-line]. [dostęp 2013-05-06]. (niderl.).
  21. ↑ Selostajat ja taustalaulajat läpi vuosien?. viisukuppila.fi. [dostęp 2013-05-04]. (fiń.).
  22. ↑ Infosajten.com. Infosajten.com. [dostęp 2013-05-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-18)]. (ang.).
  23. ↑ a b c d Gordon Roxburgh Songs For Europe The United Kingdom at The Eurovision Song Contest Volume One: The 1950s and 1960s, Telos, UK, 2012 str. 326 isbn=978-1-84583-065-6.
  24. ↑ Christian Masson: 1963 – Londres. Songcontest.free.fr. [dostęp 2013-05-06]. (fr.).
  25. ↑ FORO FESTIVAL DE EUROVISIÓN • Ver Tema – Uribarri comentarista Eurovision 2010. eurosongcontest.phpbb3.es. [dostęp 2013-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-17)]. (hiszp.).
  26. ↑ Nederlandse televisiecommentatoren bij het Eurovisie Songfestival. [w:] Eurovision Artists [on-line]. (niderl.).
  27. ↑ Leif Thorsson. Melodifestivalen genom tiderna (2006), s. 46. Stockholm: Premium Publishing AB. ISBN 91-89136-29-2.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Konkurs Piosenki Eurowizji
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Konkurs_Piosenki_Eurowizji_1963&oldid=71879897”